Η έκφραση μέσα από την ζωγραφική

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το Κέντρο - Απόκεντρο
Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ είναι πολύ παλιά. Αφορά στο πώς άρχισα να ζωγραφίζω. Σαν παιδάκι δεν ζωγράφιζα καθόλου. Άρχισα να το κάνω στα τέσσερά μου χρόνια, όταν πολλά παιδάκια έχουν ήδη ξεκινήσει. Στο νήπιο θυμάμαι, ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν είδα όλα τα παιδάκια να ζωγραφίζουν το ίδιο πράγμα. Εγώ ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε! Είχα αργήσει κιόλας να πάω στο σχολείο, αφού πήγα απευθείας στο νήπιο. Όλα τα άλλα παιδιά είχαν πάει από το προ-νήπιο και είχαν ήδη κωδικοποιήσει κάποια πράγματα. Εγώ προσπαθούσα να βρω πώς συμβολοποιούν οι άλλοι. Συχνά λοιπόν, καθόμουν χωρίς να κάνω τίποτα. Μια μέρα, ένα άλλο παιδάκι μου λέει: «Ζωγράφισε κάτι! Ένα παιδάκι…». Κάνω και εγώ μια μουτζούρα για κεφάλι και άλλη μια για σώμα. Τα άλλα παιδάκια προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχω ζωγραφίσει. Άλλο μου έλεγε «είναι ινδιάνος». Ένα δεύτερο, «είναι ένα τέρας!». Ένα τρίτο κάτι άλλο, κ.ο.κ. Εγώ τότε θυμωμένη τους είπα: «όχι, είναι ένα ανθρωπάκι!». Γύρισα σπίτι μου απογοητευμένη και αποφάσισα πως δεν είμαι για τη ζωγραφική. Αποφάσισα πως θα βάζω κάποιον άλλο να ζωγραφίζει για μένα. Έβαζα λοιπόν, τον πατέρα μου. Αυτός προσπαθούσε, δεν μου χάλαγε το χατίρι. Εγώ όμως, άρχιζα να του ασκώ κριτική και να του λέω πώς πρέπει να ζωγραφίζει το ένα ή το άλλο. Κάποια στιγμή του λέω, «απολύεσαι, θα αρχίσω να ζωγραφίζω μόνη μου». Παιδεύτηκα μέχρι να τα καταφέρω, αλλά αποφάσισα να εκφράζω αυτό που θέλω εγώ. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τα κωδικοποιημένα σχέδια που χρησιμοποιούσαν οι άλλοι. Πάντα προσπαθώ να εκφράσω αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου, έστω και αν δεν τα καταφέρνω.