Εδώ καταλαβαίνουμε τις εποχές του χρόνου

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ από 5 χρονών πήγαινα στις κατασκηνώσεις στην άλλη πλευρά της Πάρνηθας, στο Μετόχι. Και ήταν ένα όνειρό μου όσο μεγάλωνα να μείνω σε αυτό το βουνό. Για διάφορους λόγους δεν γινόταν. Το 1998, που έψαχνα να αγοράσω σπίτι, δεν τόλμησα να έρθω εδώ. Αγόρασα ένα μεγάλο και ωραίο σπίτι στην Αθήνα, στα Πατήσια. Βέβαια, με τα χρήματα αυτά θα μπορούσα να πάρω εδώ διπλάσιο σπίτι και οικόπεδο. Τέλος πάντων, το ίδιο πράγμα είναι. Αυτό που δεν έκανα το 1998 και φοβήθηκα το έκανα το 2003. Είχα ένα φίλο εδώ που είχε αγοράσει σπίτι πριν από εμένα. Έτσι περνούσα χρόνια από το Κρυονέρι, για να τον δω. Μου άρεσε και πολύ η περιοχή. Θυμάμαι πώς πήρα την απόφαση. Μια μέρα, το 2001, είχαμε έρθει βόλτα με τη γυναίκα μου στην περιοχή. Καθίσαμε έξω από το νεκροταφείο, να ξεκουραστούμε. Είχε ένα πολύ ωραίο αεράκι, και μου λέει η γυναίκα μου: «πολύ ωραίο μέρος». Της λέω αστειευόμενος, «αφού σου αρέσει, εδώ θα σου πάρω σπίτι. Θα είναι όμως κάτω από τη γη». Τέλος πάντων τόλμησα και εγώ, γιατί ήταν όντως ρίσκο αφού λίγα χρόνια πριν είχα αγοράσει σπίτι στα Πατήσια, να αγοράσω εδώ σπίτι. Βέβαια, σε αυτό με ώθησε και το γεγονός πως υπέφερα από κάποιους γείτονες. Όχι πως μου με είχαν πειράξει οι ίδιοι. Απλά, με ενοχλούσε η αδιαφορία τους, η γαϊδουριά τους και η ανέχεια τους σε αυτούς που τους πειράζανε. Συγκεκριμένα, υπήρχε ένα νεοκλασικό διατηρητέο πίσω από το σπίτι μας. Εκεί έμενε μια ρακοσυλλέκτρια με 10-15 σκυλιά. Δεν ξέραμε αν είναι δικό της το σπίτι, κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν τόλμαγε να ρωτήσει. Τα σκυλιά όλη τη μέρα γαυγίζανε και κλαίγανε. Επιπλέον, βρωμούσαν όλα τα Πατήσια, όλη η Κολιάτσου από τα περιττώματα τους. Εγώ είχα αναλάβει και διαχειριστής της πολυκατοικίας. Μιας και ήμουν και ο πιο νέος, ήλπιζα πως θα βοηθούσα να λειτουργήσει κάπως πιο σωστά. Ωστόσο, έβλεπα στον 4ο όροφο οικογένειες με νεογέννητα μωρά να έχουν τα παράθυρα κλειστά από τη βρώμα. Τους έλεγα «γιατί ρε παιδιά δεν πάτε στην αστυνομία να το καταγγείλετε. Δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα παράθυρα από την βρώμα, κάντε κάτι!». Μεγάλη αδιαφορία! Εγώ έφτασα τρεις φορές στον εισαγγελέα υπηρεσίας, κινητοποίησα έναν ολόκληρο μηχανισμό. Έκανα αυτό που ήθελα και έφυγα. Τους έριξα μια μούντζα σε όλους και ήρθα εδώ που ήθελα. Εδώ τόσο εγώ όσο και τα παιδιά μου καταλαβαίνουμε τις εποχές: το καλοκαίρι, τη βροχή, το κρύο, το χώμα που μυρίζουμε.