Τα αντίθετα συνυπάρχουν μέσα μας

Αφήγηση από τον κύκλο "Συμπληρώνοντας το τοπίο"
Είχα μια εποχή ένα συνεργάτη, εξαιρετικό στην πληροφορική. Κάποια στιγμή, ήρθα στην Άνοιξη να μείνω και τον έχασα. Μια μέρα, τον βλέπω ξαφνικά στο δρόμο. Έμενε και αυτός στην Άνοιξη. Τον ρωτάω, «τι γίνεται, τι κάνεις;». Μου είπε πως είχε εγκαταλείψει την πληροφορική. Είχε τελειώσει την Σχολή Καλών Τεχνών και είχε γίνει καλλιτέχνης. Εγώ τρελάθηκα! Γιατί θέλει μεγάλα κουράγια να φύγεις από ένα αντικείμενο και να πας σε ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό. Μετά όμως, που το σκέφτηκα καλύτερα, είδα πως είναι το ίδιο πράγμα. Πως αυτός ήταν πάντα ο δρων, το κέντρο. Μπορούμε να πούμε λοιπόν, πως κέντρο και απόκεντρο ταυτίζονται. Μέσα στο χωρο-χρονικό γίγνεσθαι αποτελούν ένα ενιαίο πράγμα. Στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός τους αποτελεί ένα ψευδοδίλλημα. Απλά μας συνθλίβει το γεγονός πως έχουμε μέσα μας τόσο το κέντρο όσο και το απόκεντρο. Τα ξεχωρίζουμε λοιπόν, για να το αντέξουμε.