Τα θετικά και τα αρνητικά του απόκεντρου

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Παρόλα τα θετικά της ζωής στο Κρυονέρι, υπάρχει κάτι ιδιαίτερα αρνητικό. Παρότι είμαστε τόσο κοντά στην Αθήνα, υπάρχει ελλιπής πνευματική ζωή. Δεν μπορείς να έχεις αυτά που έχεις το Κέντρο, αλλά και σε κάθε πόλη. Το καλό σινεμά, το πανεπιστήμιο, όλα αυτά είναι μακριά σου. Γενικά, λείπουν οι πνευματικές ευκαιρίες. Είναι αλήθεια λοιπόν, πως όταν ήρθα εδώ, ένοιωσα μια πνευματική καθίζηση. Ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως μετά από τρία χρόνια βγήκα σε σύνταξη. Γιατί πάντα ήμουνα δραστηριοποιημένη στα κοινά. Και στα συνδικαλιστικά και σαν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο. Γενικά ήμουν άτομο που είχε μια δραστηριότητα, μια κινητικότητα. Μου λείπει λοιπόν, η Αθήνα. Έτσι ακόμα και τώρα, παρότι με κουράζει και λέω δεν θα ξαναμείνω ποτέ εκεί, θα κατέβω δύο φορές την εβδομάδα οπωσδήποτε. Μια για να δω την μητέρα μου και την γειτονιά μου και μια στο κέντρο, κοντά στο χώρο της δουλειάς μου. Εκεί ψωνίζω, αφού εκεί γνωρίζω την αγορά. Μπορώ να βρω όλα τα προϊόντα και όλες τις ποιότητες, από το πιο φθηνό έως το πιο ακριβό. Επίσης, εκεί θα βρω τους φίλους μου, τους ανθρώπους που έχω κοινές ανησυχίες και μιλάω την ίδια γλώσσα. Εδώ, έπρεπε να ψάξω να βρω ανθρώπους. Αφενός γιατί δεν ήξερα τον κόσμο. Ήμουνα άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Αντίθετα στην παλιά μου γειτονιά, στου Γκύζη, όπου μεγάλωσα από παιδάκι, ακόμα και τώρα που λείπω τόσα χρόνια με ξέρουν όλοι, ακόμα και οι πέτρες. Μπαίνω σε οποιοδήποτε σπίτι και αισθάνομαι σαν να μπαίνω στο σπίτι της μητέρας μου. Αφετέρου, γιατί εδώ οι άνθρωποι είχαν διαφορετικές ασχολίες, διαφορετικά προβλήματα, διαφορετικές ανησυχίες. Δεν μιλάς με όλους την ίδια γλώσσα…