Γείτονες με διαφορετικές νοοτροπίες και ανάγκες

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς είμαστε στην περιοχή από το 1970. Εκείνη τη χρονιά αγόρασε ο πατέρας μου ένα οικόπεδο εδώ. Βέβαια, ερχόμασταν από το 1968. Είχαμε εδώ τις ξαδέλφες μας και γενικά συγγενείς, μιας και οι ρίζες μας είναι μικρασιατικές. Νοικιάζαμε ένα σπίτι και κάναμε διακοπές. Ήτανε παραδεισένια! Το 1994, αποφασίσαμε να χτίσουμε σπίτι στο Κρυονέρι. Το 1999 τελειώσαμε το σπίτι και ήρθαμε να εγκατασταθούμε μόνιμα. Έτυχε το οικόπεδό μας να βρίσκεται δίπλα σε μια παλιά ταβέρνα, που προϋπήρχε της αστικοποίησης. Αυτή λειτουργούσε όπως όλες οι παλιές ταβέρνες στην περιοχή, με παϊδάκια κλπ. Αλλά ο εξαερισμός της ταβέρνας και ο υπόλοιπος εξοπλισμός της ήταν παμπάλαιος, από αμνημονεύτων χρόνων! Οι περισσότερες κατασκευές ήταν αυθαίρετες. Ό,τι βόλευε τον ταβερνιάρη το κολλούσε δίπλα, το έβαφε και αυτό ήταν. Επίσης υπήρχαν από έξω πολλά σκουπίδια. Είχαμε γεμίσει ποντίκια! Μιλάμε για εστία μόλυνσης, κυριολεκτικά. Ψάχνω και βρίσκω τις άδειες, ήταν ληγμένες. Είχαν εκδοθεί στο όνομα του προπάππου τους! Μπαίναμε στο σπίτι, δεν ξέραμε τι να πρωτοαντιμετωπίσουμε. Επιπλέον, πολλές φορές γινόταν γάμοι Κρητικών ή άλλων γνωστών που είχαν οι ιδιοκτήτες από τις λαϊκές αγορές και έπεφταν ντουφεκιές. Στα τρία μέτρα, έτριζαν τα τζάμια! Είχαμε πάθει νευρικό κλονισμό οικογενειακώς. Εντάξει, καταλαβαίνω πως η ταβέρνα προϋπήρχε. Ήταν κάτι της εποχής που, όσο υπήρχαν τα εξοχικά, εξυπηρετούσε τους Αθηναίους. Αυτοί οι άνθρωποι έβγαζαν ένα εισόδημα και ήρθαμε εμείς και χτίσαμε. Προσπάθησα να βρω μαζί τους μια μέση λύση. Τους είπα με καλό τρόπο πως θα χτιστούν σπίτια στην περιοχή και να κοιτάξουμε να βρούμε μια λύση χωρίς να καταφύγουμε σε άλλα μέτρα, π.χ. διοικητικά. Τους είπα πως, όπως προβλέπουν και οι διατάξεις, θα πρέπει να σηκώσουν πιο ψηλά την τσιμινιέρα, να φροντίζουν την καθαριότητα και τα Σάββατα στις 12.30 ή έστω στις 1.00 το βράδυ να κλείνουν το μαγαζί. Αυτοί μου είπαν, «ναι, ναι, ναι, όλα θα γίνουν, μην ανησυχείς». Ήτανε και γνωστοί μας από καταγωγή, από τα χωριά που ήρθαν οι δικοί μας. Όμως τελικά δεν γινόταν τίποτα. Αντίθετα, η κατάσταση επιδεινωνόταν. Παρατούσαν άχρηστα αυτοκίνητα έξω από την ταβέρνα! Τελικά αναγκαστήκαμε και εμείς να είμαστε σε ένα συνεχές αλλησβερήσι με τις διοικητικές υπηρεσίες: με τη νομαρχεία, την διεύθυνση υγιεινής. Αλλά άντε να βρεις άκρη και από εκεί διοικητικά! Προσφύγαμε και στην κοινότητα, αλλά αυτήν είχε περιορισμένες αρμοδιότητες. Προσφύγαμε και στην αστυνομία, τίποτα! Το αποτέλεσμα ήταν μια συνεχής ψυχολογική φθορά. Τώρα η κατάσταση έχει ευτυχώς αλλάξει γιατί έκλεισε η ταβέρνα! Όμως πράγματι, είχαμε φτάσει στο σημείο να θέλουμε να φύγουμε από εδώ. Και επιπλέον, μας είχε δημιουργηθεί μια αρνητική εικόνα για την περιοχή, παρότι είμαστε από παλιά εδώ. Τελικά, είναι θέμα ασυνεννοησίας, ανευθυνότητας αλλά και διαφορετικής νοοτροπίας. Θα τολμούσα να πω και διαφοράς πολιτισμικού επιπέδου και τρόπου ζωής. Του πώς βλέπεις μερικά πράγματα: την καθαριότητα, το να μην ενοχλείς τον γείτονα, το να μην φωνάζεις ώρες τις κοινής ησυχίας, το να τηρείς ορισμένες βασικές αρχές. Δεν πρέπει να λες «ναι, ναι, ναι» και να κάνεις το χαζό για να ξεφύγεις από τις ευθύνες σου. Πρέπει να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου απέναντι στην γειτονιά.