Ποιότητα ζωής

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς εγκατασταθήκαμε στο Κρυονέρι πριν 14 χρόνια περίπου. Τότε το παιδί μου ήταν 5 ετών. Θυμάμαι βιαζόμασταν να τελειώσουμε το χτίσιμο του σπιτιού για να έρθουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, έτσι ώστε το παιδί να πάει εδώ σχολείο, να κάνει φιλίες, να γνωρίσει τον τόπο του, να γνωρίσει τη γειτονιά του. Στην Αθήνα πλέον δεν μπορούσαμε να ζήσουμε τη γειτονιά, όπως την είχα ζήσει εγώ στα παιδικά μου χρόνια. Γιατί, παρότι ερχόμουνα από το κέντρο της Αθήνας - έμενα δύο στάσεις μετά τα δικαστήρια, στου Γκύζι - όταν ήμουνα στο δημοτικό και το γυμνάσιο παίζαμε μέσα στους δρόμους: κρυφτό, κυνηγητό, ομαδικά παιχνίδια. Παίζαμε μαζί, αγόρια και κορίτσια. Εγώ έπαιζα μπάλα καλύτερα από τα αγόρια. Και πραγματικά, πιστεύω πως το παιδί μου αυτό, τη γειτονιά δηλαδή, το βίωσε εδώ και ήταν πολύ ευχαριστημένο. Όταν όμως, έφτασε στην εφηβική ηλικία, εκεί γύρω στην 3η γυμνασίου που τα παιδιά αρχίζουν να θέλουν να κυκλοφορούν μόνα τους, άρχισε να υπάρχει πρόβλημα, αρχικά με το λεωφορείο. Καταρχήν το πρόβλημα το είχαμε εμείς. Το σκεφτόμασταν, πώς να τα αφήσουμε μόνα τους να μπουν στο λεωφορείο; Έπειτα είχαν και τα ίδια πρόβλημα: πώς να γυρίσουν από την Κηφισιά με το λεωφορείο αφού το τελευταίο ήταν στις 11.15; Τα άλλα παιδιά της παρέας τους, που έμεναν στο Μαρούσι και τις άλλες περιοχές προς τα κάτω, εξυπηρετούνταν από το τραίνο και μπορούσαν μα μείνουν μέχρι τις 12.00-12.30. Ο δικός μου, αλλά και τα άλλα παιδιά εδώ, δεν μπορούσαν να το κάνουν.Όταν μεγάλωσε λίγο περισσότερο, άρχισε να μην τους φτάνει η Κηφισιά και θέλανε πλέον να πηγαίνουν στο Ψυχικό, του Ψειρή, την παραλιακή. Και τότε θυμάμαι μου λέει μια μέρα ο γιος μου: «που το έφτιαξες εδώ το κωλόσπιτο». Τότε του απαντάω: «εντάξει, εμένα ήταν επιλογή μου, μας άρεσε..». Γιατί είχαμε πήξει από τα προβλήματα στην Αθήνα, το καυσαέριο, τη ζέστη της ασφάλτου, την έλλειψη πρασίνου. Το γεγονός πως ήμουνα στον 3ο όροφο στο σπίτι και στον 6ο στη δουλειά με έκανε να αισθάνομαι περισσότερο πουλί και λιγότερο άνθρωπος, Η σκέψη πως και το παιδί μου θα μεγάλωνε σε ένα μπαλκόνι με τρέλαινε! Ακόμα και σήμερα σκέφτομαι πως αν είχα μείνει στην Αθήνα με όλη αυτή την πίεση θα είχα τρελαθεί. Του λέω λοιπόν, «εντάξει παιδί μου, εγώ το διάλεξα, μου άρεσε, το έζησα, τώρα μεγαλώνω και βλέπω πως και το σπίτι δεν θα μπορώ να το φροντίζω όπως πρέπει, αν θέλεις το πουλάμε και φεύγουμε. Πάμε στο Ψυχικό, όπου θέλεις». Την άλλη μέρα, έρχεται και μου λέει: «Μαμά, δεν πιστεύω να πουλήσεις το σπίτι». Τελικά και αυτός είχε αποδιώξει από μέσα του την ιδέα της Αθήνας, παρότι δεν την γνώρισε, μιας και ήταν μικρός όταν φύγαμε. Όμως, το είχε αγαπήσει πολύ το Κρυονέρι και ούτε αυτός ήθελε να φύγουμε. Γιατί μπορεί να συγκρίνει τη διαφορά της ζωής στην Αθήνα από τη ζωή στην εξοχή.