Νέο ξεκίνημα, πρώτες δυσκολίες

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν αγόρασα το κτήμα στο Κρυονέρι, το 1981, πήγα στην κοινότητα και ζήτησα να μου βάλουν νερό, για να έχω λίγο νερό στο κτήμα. Στην κοινότητα εργάζονταν δύο πολύ καλές κυρίες. Τις ρώτησα λοιπόν, ποιες είναι οι απαραίτητες διαδικασίες για να πάρω νερό. Πετάγεται τότε ο πρόεδρος της κοινότητας και με ρωτάει: Ποιος είμαι. Του λέω τ'όνομά μου και ότι έχω αγοράσει εδώ ένα κτήμα. «Ποιο κτήμα;» μου απαντάει. Του λέω πού. «Δεν έχω νερό» -«Μα πώς, θέλω να βάλω κανένα δεντράκι…»- «Δεν υπάρχει νερό εδώ παιδάκι μου», μου λέει και, μάλιστα, λίγο αγριεμένα.
Βγαίνοντας έξω από το γραφείο του προέδρου, με πιάνει μια από τις δύο κυρίες και μου λέει: «Κύριε, έχει νερό, έτσι λέει αυτός». Γυρίζει τότε στον υδρονομέα και του λέει: «Βοήθησε τον κύριο με το θέμα του νερού». Είχε πολύ καλή καρδιά. «Ευχαριστώ πολύ», λέω. «Μια βρυσούλα νομίζω αρκεί». «Μην ανησυχείς», μου λέει, «θα το φτιάξουμε». Βγαίνουμε έξω με τον άνθρωπο και μου λέει: «Ξέρεις ποιο είναι το ζήτημα; Για να σου βάλουμε το νερό χρειάζεται υδροσωλήνας 15 μέτρων για να γίνει η σύνδεση με το δίχτυο. Αλλά μην ανησυχείς. Κάπου θα βρω εγώ κάποια». Μου έδωσε λοιπόν, το τηλέφωνο του σπιτιού του, μιλήσαμε με τον άνθρωπο, έναν καταπληκτικό άνθρωπο, καλοσυνάτο, και κανονίσαμε το ζήτημα. Το μόνο που μου ζήτησε ήταν να φέρω και υδραυλικό, γιατί αυτός δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα. Και όντως έφερα έναν υδραυλικό, σκάψαμε, φτιάξαμε το αυλάκι, περάσαμε τη σωλήνα.