Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ο απέναντί μας έχει βάλει μια πινακίδα έξω από το γκαράζ του που λέει, «μην παρκάρετε». Εντάξει, αυτό είναι λογικό. Αλλά επειδή δυσκολεύεται να στρίψει και να παρκάρει έχει βάλει πινακίδα και στην απέναντι γωνία. Ενώ έχει τρία στρέμματα οικόπεδο, έχει φτιάξει μια γκαραζόπορτα που τον δυσκολεύει. Κι έχει βάλει πινακίδα «απαγορεύεται το παρκάρισμα» στα κάγκελα του γείτονα απέναντι. Που στο κάτω-κάτω της γραφής, εκεί δεν μπορείς να το κάνεις. Μπροστά στην γκαραζόπορτά σου εντάξει.
Ο πονηρός γείτονας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Το οικόπεδο μας είναι αρκετά μεγάλο. Αλλά είμαστε 4 ιδιοκτήτες μέσα. Απέναντι απο το δικό μας βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο κομμάτι, που ανήκει σε έναν ντόπιο. Είναι τεράστιο, γύρω στα 4-5 στρέμματα. Αλλά τι έχει κάνει ο ιδιοκτήτης του; Έχει χτίσει πάνω στο δρόμο ένα μικρό σπιτάκι. Και τυχαίνει αυτό να είναι απέναντι από το δικό μου το κομμάτι. Το τι έχουμε τραβήξει με αυτό το σπιτάκι δεν περιγράφεται! Γιατί ο κύριος έφτιαξε το σπιτάκι εκ του πονηρού. Για να μην μπορούν να του πάρουν κομμάτι για το δρόμο, μιας και σύμφωνα με το νόμο δεν μπορείς να γκρεμήσεις σπίτι. Έτσι, ζήταγαν να πάρουν 4 μέτρα από εμάς κι αυτός να μην δώσει τίποτα. Όμως σύμφωνα με το νόμο, δεν μπορείς να του γκρεμίζεις το σπίτι, αλλά μπορείς να φτιάξεις το δρόμο και το αφήνεις στη μέση μέχρι να πέσει. Αλλά επειδή αυτός είναι ντόπιος, δεν έχουμε βγάλει άκρη ακόμα. Αναγκαζόμαστε να κάνουμε ενστάσεις επί ενστάσεων. Και να ζητάνε από εμάς να δώσουμε περισσότερα μέτρα για να μην πέσει το δικό του σπίτι! Την έχουν αυτή τη νοοτροπία οι ντόπιοι. Και μια άλλη γειτόνισσα μας, ντόπια το ίδιο κάνει: “Τι να δώσω εγώ”, σου λέει, “μια λωρίδα είναι το οικόπεδό μου". Κι ας έχει 5 στρέμματα! Κι ο έρημος ο δρόμος να μην γίνει; Να μην τον κάνουμε πιο φαρδύ; Και θα πρέπει εμείς που τα χρυσοπληρώσαμε τα οικόπεδα να δώσουμε γη, ενώ οι ντόπιοι, επειδή έχουν ξάδελφο το δήμαρχο, τον αντιδήμαρχο κλπ., να μην δώσουν τίποτα;
Το οικόπεδο μας είναι αρκετά μεγάλο. Αλλά είμαστε 4 ιδιοκτήτες μέσα. Απέναντι απο το δικό μας βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο κομμάτι, που ανήκει σε έναν ντόπιο. Είναι τεράστιο, γύρω στα 4-5 στρέμματα. Αλλά τι έχει κάνει ο ιδιοκτήτης του; Έχει χτίσει πάνω στο δρόμο ένα μικρό σπιτάκι. Και τυχαίνει αυτό να είναι απέναντι από το δικό μου το κομμάτι. Το τι έχουμε τραβήξει με αυτό το σπιτάκι δεν περιγράφεται! Γιατί ο κύριος έφτιαξε το σπιτάκι εκ του πονηρού. Για να μην μπορούν να του πάρουν κομμάτι για το δρόμο, μιας και σύμφωνα με το νόμο δεν μπορείς να γκρεμήσεις σπίτι. Έτσι, ζήταγαν να πάρουν 4 μέτρα από εμάς κι αυτός να μην δώσει τίποτα. Όμως σύμφωνα με το νόμο, δεν μπορείς να του γκρεμίζεις το σπίτι, αλλά μπορείς να φτιάξεις το δρόμο και το αφήνεις στη μέση μέχρι να πέσει. Αλλά επειδή αυτός είναι ντόπιος, δεν έχουμε βγάλει άκρη ακόμα. Αναγκαζόμαστε να κάνουμε ενστάσεις επί ενστάσεων. Και να ζητάνε από εμάς να δώσουμε περισσότερα μέτρα για να μην πέσει το δικό του σπίτι! Την έχουν αυτή τη νοοτροπία οι ντόπιοι. Και μια άλλη γειτόνισσα μας, ντόπια το ίδιο κάνει: “Τι να δώσω εγώ”, σου λέει, “μια λωρίδα είναι το οικόπεδό μου". Κι ας έχει 5 στρέμματα! Κι ο έρημος ο δρόμος να μην γίνει; Να μην τον κάνουμε πιο φαρδύ; Και θα πρέπει εμείς που τα χρυσοπληρώσαμε τα οικόπεδα να δώσουμε γη, ενώ οι ντόπιοι, επειδή έχουν ξάδελφο το δήμαρχο, τον αντιδήμαρχο κλπ., να μην δώσουν τίποτα;
Εμείς ήμασταν εδώ, εσείς ήρθατε μετά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν πρωτοήρθαμε εδώ, είχε δίπλα από το σπίτι μας πρόβατα ένας ντόπιος. Τα πρόβατα ήταν συνέχεια μέσα στη λάσπη μέχρι το γόνατο. Έβρεχε, χιόνιζε, εκεί τα πρόβατα, στην κυριολεξία μέσα στη βρώμα. Να φανταστείτε πήγαιναν τα παιδιά στο σχολείο και έβγαζαν τις μπλούζες για να μην κάνουνε εμετό το γάλα από τη βρώμα! Ο ιδιοκτήτης των προβάτων ήταν κουμπάρος της πεθεράς μου και για το λόγο αυτό αυτή επέμενε να μην τον καταγγείλουμε. Όταν όμως του κάναμε σύσταση να το καθαρίσει λίγο να μην είναι μέσα στη βρώμα, ξέρετε τι απάντησε; «Με βρήκατε εδώ, δεν ήρθα μετά...». Ευτυχώς το οικόπεδο δεν ήταν δικό του, αλλά του αδελφού του. Το έχτισε κι έτσι γλυτώσαμε από τα πρόβατα κι από τη βρώμα. Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία της διάκρισης “παλιών-νέων” είναι έντονη: “Εμείς ήμασταν εδώ, εσείς ήρθατε μετά, άρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τίποτα”.
Όταν πρωτοήρθαμε εδώ, είχε δίπλα από το σπίτι μας πρόβατα ένας ντόπιος. Τα πρόβατα ήταν συνέχεια μέσα στη λάσπη μέχρι το γόνατο. Έβρεχε, χιόνιζε, εκεί τα πρόβατα, στην κυριολεξία μέσα στη βρώμα. Να φανταστείτε πήγαιναν τα παιδιά στο σχολείο και έβγαζαν τις μπλούζες για να μην κάνουνε εμετό το γάλα από τη βρώμα! Ο ιδιοκτήτης των προβάτων ήταν κουμπάρος της πεθεράς μου και για το λόγο αυτό αυτή επέμενε να μην τον καταγγείλουμε. Όταν όμως του κάναμε σύσταση να το καθαρίσει λίγο να μην είναι μέσα στη βρώμα, ξέρετε τι απάντησε; «Με βρήκατε εδώ, δεν ήρθα μετά...». Ευτυχώς το οικόπεδο δεν ήταν δικό του, αλλά του αδελφού του. Το έχτισε κι έτσι γλυτώσαμε από τα πρόβατα κι από τη βρώμα. Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία της διάκρισης “παλιών-νέων” είναι έντονη: “Εμείς ήμασταν εδώ, εσείς ήρθατε μετά, άρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τίποτα”.
Λύματα στο δρόμο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια μέρα που χιόνιζε, κάποιος είχε βγάλει το βόθρο έξω. Ένας γείτονας κάλεσε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί είδαν από πού έβγαιναν τα λύματα. Χτύπησαν την πόρτα και βγήκε μια γριά: «δεν ξέρω εγώ τίποτα παιδάκι μου», τους είπε. Έτσι κάνουν οι περισσότεροι, βάζουν τους γέρους μπροστά για να το παίξουν ανήξεροι! Τέλος πάντων, οι αστυνομικοί εκείνη τη μέρα έγραψαν τους παραβάτες και μας είπαν πως θα τους κάνουνε μήνυση. Χαρακτηριστικά θυμάμαι είπαν “θα τους στείλουμε στο υγειονομικό, είμαστε υποχρεωμένοι”. Ε, όσο είδατε εσείς να γίνεται κάτι τέτοιο, άλλο τόσο το είδαμε κι εμείς. Ήμαρτον πια!
Μια μέρα που χιόνιζε, κάποιος είχε βγάλει το βόθρο έξω. Ένας γείτονας κάλεσε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί είδαν από πού έβγαιναν τα λύματα. Χτύπησαν την πόρτα και βγήκε μια γριά: «δεν ξέρω εγώ τίποτα παιδάκι μου», τους είπε. Έτσι κάνουν οι περισσότεροι, βάζουν τους γέρους μπροστά για να το παίξουν ανήξεροι! Τέλος πάντων, οι αστυνομικοί εκείνη τη μέρα έγραψαν τους παραβάτες και μας είπαν πως θα τους κάνουνε μήνυση. Χαρακτηριστικά θυμάμαι είπαν “θα τους στείλουμε στο υγειονομικό, είμαστε υποχρεωμένοι”. Ε, όσο είδατε εσείς να γίνεται κάτι τέτοιο, άλλο τόσο το είδαμε κι εμείς. Ήμαρτον πια!
Καταγγελία στο υγειονομικό
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια μέρα έπερνα τηλέφωνο στο υγειονομικό για να καταγγείλω πως κάποιος έριχνε λύματα στο δρόμο. Αφού έψαχνα όλη τη μέρα να μιλήσω με κάποιον υπέυθυνο, μετά από πολύ προσπάθεια βρήκα τελικά κάποιον. Όταν του είπα τι συμβαίνει και τον ρώτησα γιατί δεν κάνουν κάτι, μου είπε επί λέξει: «τι θέλετε νας σας κάνω; Έχω 3 ανθρώπους για όλη την Ανατολικη Αττική». Του λέω «μα καλά, είναι υπεύθυνη απάντηση αυτή; Θα πρέπει να ντρέπεστε που μου τη δίνετε». Και του έκλεισα το τηλέφωνο.
Μια μέρα έπερνα τηλέφωνο στο υγειονομικό για να καταγγείλω πως κάποιος έριχνε λύματα στο δρόμο. Αφού έψαχνα όλη τη μέρα να μιλήσω με κάποιον υπέυθυνο, μετά από πολύ προσπάθεια βρήκα τελικά κάποιον. Όταν του είπα τι συμβαίνει και τον ρώτησα γιατί δεν κάνουν κάτι, μου είπε επί λέξει: «τι θέλετε νας σας κάνω; Έχω 3 ανθρώπους για όλη την Ανατολικη Αττική». Του λέω «μα καλά, είναι υπεύθυνη απάντηση αυτή; Θα πρέπει να ντρέπεστε που μου τη δίνετε». Και του έκλεισα το τηλέφωνο.
Ένας "έξυπνος" γείτονας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στη δική
μας γειτονιά υπάρχει φρεάτιο ομβρίων υδάτων. Και τι έκανε ένας έξυπνος από την πίσω γειτονιά; Συνέδεσε την αποχέτευσή του εξ αρχής με το φρεάτιο. Και όπως καταλαβαίνετε, αυτό μύριζε συνέχεια. Διαμαρτυρηθήκαμε όλοι στη γειτονιά. Αλλά δεν ξέρω τι δόντι είχε αυτός, κάλεσε το υγειονομικό και πήρε δείγμα από το φρεάτιο. Το αποτέλεσμα ήταν να πουν πως εμείς είμαστε που μολύνουμε το φρεάτιο, γιατί τα δικά μας σπίτια είναι μπροστά από αυτό. Το δικό του είναι στην άλλη γειτονιά. Και μας έκανε και καταγγελία! Βρεθήκαμε και υπόλογοι! Αυτό είναι το άκρον άοτον της αναισθησίας!
Λύματα σε άκτιστα οικόπεδα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Κάποια στιγμή προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι σαν σύλλογο για να διαχειριστούμε μόνοι μας τα προβλήμματα που έχουμε σαν γειτονιά: τα βοθρολύματα και τα σκουπίδια... Τελικά δεν έγινε τίποτα. Κι αυτό γιατί ο καθένας κοιτάζε την πάρτη του. Για παράδειγμα, ο άλλος που το σπίτι του βρίσκεται σε κατηφορικό μέρος σκεφτόταν, “εντάξει μωρέ! Κατηφορικό είναι το μέρος, περνάνε τα λύματα και φεύγουν, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ και πολύ”. Εμένα όμως που σταμάταγαν και λίμναζαν μπροστά στο σπίτι μου με έκαιγε πιο πολύ. Αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στη λογική πως ακόμα κι αν περνάνε και φεύγουν θα τα πατήσεις. Και θα έχεις και τη μυρωδιά. Αλλά επειδή θα την είχε μόνο για 5 λετπά ενώ εγώ συνέχεια, δεν ασχολούταν. Αναγκαζόμασταν λοιπόν, να βγούμε με τα φτυάρια για να καθαρίσουμε. Τώρα πολλοί πονηροί έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Έχουν βρει ένα άκτιστο οικόπεδο και τα ρίχνουν εκεί. Έχουνε γίνει οι λεύκες που βρίσκονται μέσα δάσος ολόκληρο, αφού τα βοθρολύματα είναι ωραίο λίπασμα! Αν όμως πάει κάποιοις να χτίσει το οικόπεδο, μόλις σκάψει λίγο θα λιποθυμίσουμε όλοι εκεί.
Κάποια στιγμή προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι σαν σύλλογο για να διαχειριστούμε μόνοι μας τα προβλήμματα που έχουμε σαν γειτονιά: τα βοθρολύματα και τα σκουπίδια... Τελικά δεν έγινε τίποτα. Κι αυτό γιατί ο καθένας κοιτάζε την πάρτη του. Για παράδειγμα, ο άλλος που το σπίτι του βρίσκεται σε κατηφορικό μέρος σκεφτόταν, “εντάξει μωρέ! Κατηφορικό είναι το μέρος, περνάνε τα λύματα και φεύγουν, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ και πολύ”. Εμένα όμως που σταμάταγαν και λίμναζαν μπροστά στο σπίτι μου με έκαιγε πιο πολύ. Αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στη λογική πως ακόμα κι αν περνάνε και φεύγουν θα τα πατήσεις. Και θα έχεις και τη μυρωδιά. Αλλά επειδή θα την είχε μόνο για 5 λετπά ενώ εγώ συνέχεια, δεν ασχολούταν. Αναγκαζόμασταν λοιπόν, να βγούμε με τα φτυάρια για να καθαρίσουμε. Τώρα πολλοί πονηροί έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Έχουν βρει ένα άκτιστο οικόπεδο και τα ρίχνουν εκεί. Έχουνε γίνει οι λεύκες που βρίσκονται μέσα δάσος ολόκληρο, αφού τα βοθρολύματα είναι ωραίο λίπασμα! Αν όμως πάει κάποιοις να χτίσει το οικόπεδο, μόλις σκάψει λίγο θα λιποθυμίσουμε όλοι εκεί.
Ετικέτες
αδιαφορία,
γειτονιά,
λύματα,
νοοτροπία,
περιβαλλ.συνείδηση,
ποιότητα ζωής,
σκουπίδια-κάδοι,
σύλλογοι
Ιδιωτικοί κάδοι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν μπουν οι ατομικοί κάδοι, είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τα σκουπίδια. Θυμάμαι στη γειτονιά μας υπήρχε ένας μεγάλος κάδος που τη νύχτα “περπατούσε”! Όλοι τον μετακινούσαν γιατί κανείς δεν τον ήθελε μπροστά στο σπίτι του, λόγω της μυρωδιάς. Δεν ήξερες ποτέ πού θα τον βρεις. Και να σκεφτείς πως στην ουσία εμείς πετούσαμε σε αυτόν τα σκουπίδια μας, όχι κάποιος ξένος. Πιο πριν δεν είχαμε καθόλου κάδους. Έβαζαν όλοι τα σκουπίδια τους στη γωνία τη δική μας. Κι αν μια μέρα δεν πέρναγε το απορριματοφόρο, γινόταν χαμός από τα χαρτιά, τα σκυλιά κλπ. Γινόταν χαμός, μάχες ολόκληρες! Με τους ατομικούς κάδους λύθηκε το πρόβλημα. Περνάει το φορτηγό, τον αδειάζει και μετά τον κλειδώνω. Είναι δικός μου, είμαι εγώ υπεύθυνη για αυτόν.
Πριν μπουν οι ατομικοί κάδοι, είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τα σκουπίδια. Θυμάμαι στη γειτονιά μας υπήρχε ένας μεγάλος κάδος που τη νύχτα “περπατούσε”! Όλοι τον μετακινούσαν γιατί κανείς δεν τον ήθελε μπροστά στο σπίτι του, λόγω της μυρωδιάς. Δεν ήξερες ποτέ πού θα τον βρεις. Και να σκεφτείς πως στην ουσία εμείς πετούσαμε σε αυτόν τα σκουπίδια μας, όχι κάποιος ξένος. Πιο πριν δεν είχαμε καθόλου κάδους. Έβαζαν όλοι τα σκουπίδια τους στη γωνία τη δική μας. Κι αν μια μέρα δεν πέρναγε το απορριματοφόρο, γινόταν χαμός από τα χαρτιά, τα σκυλιά κλπ. Γινόταν χαμός, μάχες ολόκληρες! Με τους ατομικούς κάδους λύθηκε το πρόβλημα. Περνάει το φορτηγό, τον αδειάζει και μετά τον κλειδώνω. Είναι δικός μου, είμαι εγώ υπεύθυνη για αυτόν.
θεμέλια για μια ποιοτική ζωή
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Αρχικά ο άντρας μου έψαχνε ένα οικόπεδο όπου θα μπορούσαμε να χτίσουμε τρεις μεζονέτες τη μία δίπλα στην άλλη. Κι αυτό, γιατί ήθελε να φτιάξουμε σπίτια και για τα παιδιά μας. Όμως του άλλαξε γνώμη ένας γνωστός μας. Συγκεκριμένα του είπε, “γιατί να τα δεσμέυσεις τα παιδιά να μείνουν το ένα δίπλα στο άλλο; Ξέρουμε και για τις σχέσεις που αναπτύσσονται συχνά μεταξύ αδελφών που μένουν κοντά”. Εκτός αυτού, είδαμε κι ένα οικόπεδο όπου κάποιος είχε χτίσει τρεις μεζονέτες, όπως σκεφτόμασταν κι εμείς. Δεν μας άρεσε καθόλου! Προτιμήσαμε λοιπόν, να πάρουμε ένα οικόπεδο όπου θα χτίζαμε λιγότερα τετραγωνικά, αλλά θα μπορούσαμε να αφήσουμε χώρο για κήπο. Γιατί για αυτό ερχόμασταν άλλωστε, με αυτή τη λογική. Βέβαια, αυτό εξαρτάται από το τι ζητάει ο καθένας. Αυτοί που έρχονται τώρα τελευταία, έρχονται καθαρά με τη λογική της πολυκατοικίας. Του τσιμένου. Όσοι χτίζουν μόνοι τους τα σπίτια τους, αφήνουν κήπο. Όσοι αγοράζουν τις μεζονέτες έτοιμες, όχι. Γιατί ο εργολάβος χτίζει όσο περισσότερο οικόπεδο μπορεί. Οι νέες πολυκατοικίες δεν έχουν ούτε καν γκαράζ. Βάζουν τα αυτοκίνητά τους μέσα στα άδεια χωράφια, τα απούλητα. Όταν θα πουληθούν, θα είναι κι εδώ τα αυτοκίνητα όπως στο Περιστέρι και τον Κορυδαλλό. Όποιος προλαβαίνει θα βάζει το αυτοκίνητό του όπου βρει!
Αρχικά ο άντρας μου έψαχνε ένα οικόπεδο όπου θα μπορούσαμε να χτίσουμε τρεις μεζονέτες τη μία δίπλα στην άλλη. Κι αυτό, γιατί ήθελε να φτιάξουμε σπίτια και για τα παιδιά μας. Όμως του άλλαξε γνώμη ένας γνωστός μας. Συγκεκριμένα του είπε, “γιατί να τα δεσμέυσεις τα παιδιά να μείνουν το ένα δίπλα στο άλλο; Ξέρουμε και για τις σχέσεις που αναπτύσσονται συχνά μεταξύ αδελφών που μένουν κοντά”. Εκτός αυτού, είδαμε κι ένα οικόπεδο όπου κάποιος είχε χτίσει τρεις μεζονέτες, όπως σκεφτόμασταν κι εμείς. Δεν μας άρεσε καθόλου! Προτιμήσαμε λοιπόν, να πάρουμε ένα οικόπεδο όπου θα χτίζαμε λιγότερα τετραγωνικά, αλλά θα μπορούσαμε να αφήσουμε χώρο για κήπο. Γιατί για αυτό ερχόμασταν άλλωστε, με αυτή τη λογική. Βέβαια, αυτό εξαρτάται από το τι ζητάει ο καθένας. Αυτοί που έρχονται τώρα τελευταία, έρχονται καθαρά με τη λογική της πολυκατοικίας. Του τσιμένου. Όσοι χτίζουν μόνοι τους τα σπίτια τους, αφήνουν κήπο. Όσοι αγοράζουν τις μεζονέτες έτοιμες, όχι. Γιατί ο εργολάβος χτίζει όσο περισσότερο οικόπεδο μπορεί. Οι νέες πολυκατοικίες δεν έχουν ούτε καν γκαράζ. Βάζουν τα αυτοκίνητά τους μέσα στα άδεια χωράφια, τα απούλητα. Όταν θα πουληθούν, θα είναι κι εδώ τα αυτοκίνητα όπως στο Περιστέρι και τον Κορυδαλλό. Όποιος προλαβαίνει θα βάζει το αυτοκίνητό του όπου βρει!
Η πολυκατοικία με πνίγει
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ την περιοχή την πρωτογνώρισα από μια ξαδέλφη μου. Είχε εξοχικό εδώ κι ερχόμασταν τα καλοκαίρια. Όταν παντρεύτηκε το 1998, αποφάσισε να κάνει μια επέκταση στο εξοχικό και να το κάνει μόνιμη κατοικία. Θυμάμαι πως της λέγαμε, «καλά, πού θα πας να μείνεις στην ερημία, θα σε φάνε οι λύκοι εκεί!». Το βλέπαμε τελείως εξοχικό το μέρος εδώ. Μετά από μερικά χρόνια, όταν εγκαταστάθηκα κι εγώ στην περιοχή, γυρίζει μια μέρα ξαδέφη μου και μου λέει: “Θυμάσαι τι έλεγες; Το φανταζόσουν πως θα έρθεις να μείνεις ποτέ εδώ;”. Όχι, δεν το φανταζόμουν! Αλλά μετά το έβλεπα κι εγώ διαφορετικά το ζήτημα. Με έπνιγε το τσιμέντο στο κέντρο. Ακόμα και από τη Νέα Σμύρνη, όπου έχουμε δικό μας σπίτι, δεν στεναχωρήθηκα που έφυγα. Πιο πολύ με πήραξε που αλλάξαμε σπίτι εδώ, που αφήσαμε το νοικιασμένο και πήγαμε στο δικό μας. Κι όταν μου λέει ο άντρας μου καμιά φορά «θα γυρίσουμε πίσω», γίνομαι έξαλλη! Ακόμα και στη μάνα μου, που μένει ακόμα εκεί, έλεγα στην αρχή, «αν θέλεις πήγαινε εσύ, εγώ δεν μπορώ να κατέβω». Με πνίγει η πολυκατοικία! Βέβαια, ξαναπηγαίνω για να δω τη μάνα μου. Αλλά μόνο για αυτό!
Εγώ την περιοχή την πρωτογνώρισα από μια ξαδέλφη μου. Είχε εξοχικό εδώ κι ερχόμασταν τα καλοκαίρια. Όταν παντρεύτηκε το 1998, αποφάσισε να κάνει μια επέκταση στο εξοχικό και να το κάνει μόνιμη κατοικία. Θυμάμαι πως της λέγαμε, «καλά, πού θα πας να μείνεις στην ερημία, θα σε φάνε οι λύκοι εκεί!». Το βλέπαμε τελείως εξοχικό το μέρος εδώ. Μετά από μερικά χρόνια, όταν εγκαταστάθηκα κι εγώ στην περιοχή, γυρίζει μια μέρα ξαδέφη μου και μου λέει: “Θυμάσαι τι έλεγες; Το φανταζόσουν πως θα έρθεις να μείνεις ποτέ εδώ;”. Όχι, δεν το φανταζόμουν! Αλλά μετά το έβλεπα κι εγώ διαφορετικά το ζήτημα. Με έπνιγε το τσιμέντο στο κέντρο. Ακόμα και από τη Νέα Σμύρνη, όπου έχουμε δικό μας σπίτι, δεν στεναχωρήθηκα που έφυγα. Πιο πολύ με πήραξε που αλλάξαμε σπίτι εδώ, που αφήσαμε το νοικιασμένο και πήγαμε στο δικό μας. Κι όταν μου λέει ο άντρας μου καμιά φορά «θα γυρίσουμε πίσω», γίνομαι έξαλλη! Ακόμα και στη μάνα μου, που μένει ακόμα εκεί, έλεγα στην αρχή, «αν θέλεις πήγαινε εσύ, εγώ δεν μπορώ να κατέβω». Με πνίγει η πολυκατοικία! Βέβαια, ξαναπηγαίνω για να δω τη μάνα μου. Αλλά μόνο για αυτό!
Αίσθημα ελευθερίας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εκεί όπου έμενα πριν έρθω εδώ ένοιωθα εγκλωβισμένη. Δεν μπορούσα να μετακινήσω ούτε το καρότσι του παιδιού. Όταν ήρθαμε εδώ, ένοιωσα πως απελευθερώθηκα. Κυρίως γιατί ήταν ίσιο το μέρος και μπορούσα να μετακινήσω το καρότσι του παιδιού. Επίσης, αυτό που μου άρεσε ήταν πως μπορούσα να δω τις διαφορές των εποχών. Τι κι αν δεν υπάρχουν πολλά μαγαζιά όπως στο κέντρο; Δεν μου έλλειψαν. Άλλωστε και που τα είχα στα πόδια μου, δεν είχα το χρόνο να κάνω βόλτα σε αυτά. Αντίθετα, εδώ ένοιωσα πιο ελεύθερη γιατί μπορούσα να βγάλω τα παιδιά έξω.
Εκεί όπου έμενα πριν έρθω εδώ ένοιωθα εγκλωβισμένη. Δεν μπορούσα να μετακινήσω ούτε το καρότσι του παιδιού. Όταν ήρθαμε εδώ, ένοιωσα πως απελευθερώθηκα. Κυρίως γιατί ήταν ίσιο το μέρος και μπορούσα να μετακινήσω το καρότσι του παιδιού. Επίσης, αυτό που μου άρεσε ήταν πως μπορούσα να δω τις διαφορές των εποχών. Τι κι αν δεν υπάρχουν πολλά μαγαζιά όπως στο κέντρο; Δεν μου έλλειψαν. Άλλωστε και που τα είχα στα πόδια μου, δεν είχα το χρόνο να κάνω βόλτα σε αυτά. Αντίθετα, εδώ ένοιωσα πιο ελεύθερη γιατί μπορούσα να βγάλω τα παιδιά έξω.
Οι δυσκολίες της εγκατάστασης
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ ήρθα εδώ χωρίς να το θέλω. Ο λόγος που ήρθαμε ήταν η εργασία του συζήγου μου, ο οποίος εργάζεται πολλά χρόνια στην περιοχή. Αγοράσαμε λοιπόν, ένα οικόπεδο το 1996. Το 1998 αρχίσαμε να το κτίζουμε και το 2001 εγκατασταθήκαμε μόνιμα. Αρχικά όταν παντρευτήκαμε πήγαμε στο κέντρο έπειτα στον Κορυδαλλό και μετά ήρθαμε εδώ. Επειδή εγώ είμαι της βαβούρας και δεν μου αρέσει η απομόνωση, πρέπει να ομολογήσω πως αρχικά δεν μου άρεσε καθόλου εδώ. Αισθάνθηκα πως ήμουν σε μια ερημιά. Υπήρχε απόλυτη ησυχία, μόνο σκυλιά άκουγα. Φοβόμουν λοιπόν, πολλές φορές δεν κοιμόμουν κιόλας. Ακόμα και σήμερα έχω τους ενδοιασμούς μου για την περιοχή. Στον Κορυδαλλό έπαιρνα τους δρόμους, πήγαινα στα μαγαζιά, μου πέρναγε αυτό που είχα. Εδώ τι να κάνω; Ούτε να περπατήσεις δεν μπορείς! Κάνεις δύο βήματα και βλέπεις αγέλες τα σκυλιά. Για αυτό κι εγώ πήρα αμάξι. Για να μπορώ να κυκλοφορώ.
Εγώ ήρθα εδώ χωρίς να το θέλω. Ο λόγος που ήρθαμε ήταν η εργασία του συζήγου μου, ο οποίος εργάζεται πολλά χρόνια στην περιοχή. Αγοράσαμε λοιπόν, ένα οικόπεδο το 1996. Το 1998 αρχίσαμε να το κτίζουμε και το 2001 εγκατασταθήκαμε μόνιμα. Αρχικά όταν παντρευτήκαμε πήγαμε στο κέντρο έπειτα στον Κορυδαλλό και μετά ήρθαμε εδώ. Επειδή εγώ είμαι της βαβούρας και δεν μου αρέσει η απομόνωση, πρέπει να ομολογήσω πως αρχικά δεν μου άρεσε καθόλου εδώ. Αισθάνθηκα πως ήμουν σε μια ερημιά. Υπήρχε απόλυτη ησυχία, μόνο σκυλιά άκουγα. Φοβόμουν λοιπόν, πολλές φορές δεν κοιμόμουν κιόλας. Ακόμα και σήμερα έχω τους ενδοιασμούς μου για την περιοχή. Στον Κορυδαλλό έπαιρνα τους δρόμους, πήγαινα στα μαγαζιά, μου πέρναγε αυτό που είχα. Εδώ τι να κάνω; Ούτε να περπατήσεις δεν μπορείς! Κάνεις δύο βήματα και βλέπεις αγέλες τα σκυλιά. Για αυτό κι εγώ πήρα αμάξι. Για να μπορώ να κυκλοφορώ.
Συζήτηση για τα λύματα στο δρόμο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν πρωτοήρθαμε στην περιοχή είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα με τα βοθρολύματα. Ακόμα βέβαια έχουμε, αφού όλοι σχεδόν τα πετούν έξω. Στην αρχή λοιπόν, τόσο εγώ όσο κι ο σύζυγός μου προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πολύ ευγενικά. Προσπαθήσαμε να το κουβεντιάσουμε με τους γείτονες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια Μεγάλη Παρασκευή ξεκίνησα να πάω στην εκκλησία, στον Επιτάφιο, και δεν μπορούσα να πατήσω. Έπρεπε να πατήσω πάνω στα βοθρολύματα για να πάω στην εκκλησία με τα πόδια. Ήξερα ότι αυτά προέρχονταν από ένα σπίτι λίγο πιο πάνω από μας. Πήγα λοιπόν πολύ ευγενικά στην γειτόνισσα, η οποία ήταν κι αυτή καινούργια, και της λέω: «ξέρεις υπάρχει πρόβλημα. Σε παρακαλώ, να βρούμε μια λύση». Η αντίδρασή της ήταν εντελώς αδιάφορη. Δεν μου έδωσε καμία σημασία! Αφού είδαμε ότι με τη συζήτηση δεν μπορεί να γίνει κάτι, αναγκαστήκαμε κι εμείς να φέρουμε 1-2 φορές την αστυνομία. Ωστόσο, οι περισσότεροι συνεχίζουν ακόμα να βγάζουν τα λύματα. Είναι πάρα πολύ έντονο το πρόβλημα και λόγω της μυρωδιάς.
Όταν πρωτοήρθαμε στην περιοχή είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα με τα βοθρολύματα. Ακόμα βέβαια έχουμε, αφού όλοι σχεδόν τα πετούν έξω. Στην αρχή λοιπόν, τόσο εγώ όσο κι ο σύζυγός μου προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πολύ ευγενικά. Προσπαθήσαμε να το κουβεντιάσουμε με τους γείτονες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια Μεγάλη Παρασκευή ξεκίνησα να πάω στην εκκλησία, στον Επιτάφιο, και δεν μπορούσα να πατήσω. Έπρεπε να πατήσω πάνω στα βοθρολύματα για να πάω στην εκκλησία με τα πόδια. Ήξερα ότι αυτά προέρχονταν από ένα σπίτι λίγο πιο πάνω από μας. Πήγα λοιπόν πολύ ευγενικά στην γειτόνισσα, η οποία ήταν κι αυτή καινούργια, και της λέω: «ξέρεις υπάρχει πρόβλημα. Σε παρακαλώ, να βρούμε μια λύση». Η αντίδρασή της ήταν εντελώς αδιάφορη. Δεν μου έδωσε καμία σημασία! Αφού είδαμε ότι με τη συζήτηση δεν μπορεί να γίνει κάτι, αναγκαστήκαμε κι εμείς να φέρουμε 1-2 φορές την αστυνομία. Ωστόσο, οι περισσότεροι συνεχίζουν ακόμα να βγάζουν τα λύματα. Είναι πάρα πολύ έντονο το πρόβλημα και λόγω της μυρωδιάς.
Ετικέτες
αδιαφορία,
ανθρ.σχέσεις,
αρχές,
κακός λύκος-γείτονας,
λύματα,
νοοτροπία,
περιβαλλ.συνείδηση
Ο καθένας κάνει ότι θέλει
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι μια φορά ένας γείτονας έφερε κάτι ξύλα και τα παράτησε μέσα στο δρόμο. Ήρθαν τότε 2-3 γείτονες που μένουν πιο πέρα και διαμαρτυρήθηκαν. Αυτός, το μόνο που βρήκε να πει ήταν, “έλα μωρέ, δικός σας είναι ο δρόμος;”. Έτσι σκέφτονται όλοι. Έχω έρθει εδώ, έχω αγοράσει τη μεζονέτα, έχω δώσει τα εκατομμύρια μου και κάνω ό,τι γουστάρω. Κι ούτε με νοιάζει ποιοι είσαστε και τι θέλετε και τι ζητάτε.
Θυμάμαι μια φορά ένας γείτονας έφερε κάτι ξύλα και τα παράτησε μέσα στο δρόμο. Ήρθαν τότε 2-3 γείτονες που μένουν πιο πέρα και διαμαρτυρήθηκαν. Αυτός, το μόνο που βρήκε να πει ήταν, “έλα μωρέ, δικός σας είναι ο δρόμος;”. Έτσι σκέφτονται όλοι. Έχω έρθει εδώ, έχω αγοράσει τη μεζονέτα, έχω δώσει τα εκατομμύρια μου και κάνω ό,τι γουστάρω. Κι ούτε με νοιάζει ποιοι είσαστε και τι θέλετε και τι ζητάτε.
Όταν μπήκαν οι κλέφτες στο σπίτι μας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς ήρθαμε με τη λογική πως θα έχουμε το γείτονα, θα του μιλάμε, θα έχουμε την παρέα του. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτό. Αλλά νοιώσαμε μεγάλη απογοήτευση. Και από τον γείτονα που μένει δεξιά μας και από αυτόν που μένει αριστερά. Γιατί; Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Σε γενικές γραμμές πάντως, ενώ ξεκινήσαμε με πολύ ωραίες σχέσεις, δώσαμε πάρα πολλά και το μόνο που εισπράξαμε ήταν μεγάλη απογοήτευση. Να φανταστείς, ακόμα κι όταν μπήκαν στο σπίτι μας κλέφτες, χτύπαγαν οι συναγερμοί και εμείς ουρλιάζαμε και δεν βγήκαν έξω ούτε καν για να δούνε αν ζούμε. Και το μόνο που βρήκε να πει ο ένας την άλλη μέρα το πρωί ήταν πως νόμιζε πως χτύπαγε ο συναγερμός του αυτοκινήτου! Τρεις η ώρα το πρωί! Που είχαμε ξεσηκώσει εμείς όλη τη γειτονιά γιατί φωνάζαμε. Ή μάλλον, ουρλιάζαμε, δεν φωνάζαμε! Και μόνο τα φώτα που ανάψαμε μετά, αυτό έφτανε για να καταλάβουν τι γινόταν. Που και να μην τον ξέρεις τον άλλο, ενδιαφέρεσαι να δεις τι του συμβαίνει. Για παράδειγμα, προχτές χτύπαγε του απέναντι. Βγήκα αμέσως έξω και περίμενα να δω τι γίνεται, γιατί ξέρω ότι λείπουνε. Περίμενα να δω μήπως βγει κάποιος, μήπως δω κάτι, να έχω να καταθέσω και εγώ κάτι. Τέλος πάντων! Έχουμε εισπράξει μεγάλη απογοήτευση σε ό,τι αφορά στη σχέση των ανθρώπων. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να απαξιούν ακόμα και να γυρίσουν να σε κοιτάξουν. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν ποιος μένει απέναντι. Μπαίνουν-βγαίνουν με ένα τζιπ και με ένα γυαλί μαύρο και αυτό είναι όλο!
Εμείς ήρθαμε με τη λογική πως θα έχουμε το γείτονα, θα του μιλάμε, θα έχουμε την παρέα του. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτό. Αλλά νοιώσαμε μεγάλη απογοήτευση. Και από τον γείτονα που μένει δεξιά μας και από αυτόν που μένει αριστερά. Γιατί; Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Σε γενικές γραμμές πάντως, ενώ ξεκινήσαμε με πολύ ωραίες σχέσεις, δώσαμε πάρα πολλά και το μόνο που εισπράξαμε ήταν μεγάλη απογοήτευση. Να φανταστείς, ακόμα κι όταν μπήκαν στο σπίτι μας κλέφτες, χτύπαγαν οι συναγερμοί και εμείς ουρλιάζαμε και δεν βγήκαν έξω ούτε καν για να δούνε αν ζούμε. Και το μόνο που βρήκε να πει ο ένας την άλλη μέρα το πρωί ήταν πως νόμιζε πως χτύπαγε ο συναγερμός του αυτοκινήτου! Τρεις η ώρα το πρωί! Που είχαμε ξεσηκώσει εμείς όλη τη γειτονιά γιατί φωνάζαμε. Ή μάλλον, ουρλιάζαμε, δεν φωνάζαμε! Και μόνο τα φώτα που ανάψαμε μετά, αυτό έφτανε για να καταλάβουν τι γινόταν. Που και να μην τον ξέρεις τον άλλο, ενδιαφέρεσαι να δεις τι του συμβαίνει. Για παράδειγμα, προχτές χτύπαγε του απέναντι. Βγήκα αμέσως έξω και περίμενα να δω τι γίνεται, γιατί ξέρω ότι λείπουνε. Περίμενα να δω μήπως βγει κάποιος, μήπως δω κάτι, να έχω να καταθέσω και εγώ κάτι. Τέλος πάντων! Έχουμε εισπράξει μεγάλη απογοήτευση σε ό,τι αφορά στη σχέση των ανθρώπων. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να απαξιούν ακόμα και να γυρίσουν να σε κοιτάξουν. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν ποιος μένει απέναντι. Μπαίνουν-βγαίνουν με ένα τζιπ και με ένα γυαλί μαύρο και αυτό είναι όλο!
Το όνειρο μπορεί να γίνει "εφιάλτης"
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Για εμένα και το σύζυγό μου ήταν όνειρο ζωής να έχουμε μια μονοκατοικία. Ήταν κοινό όνειρο. Και να γιατί: Αφενός, εγώ μεγάλωσα σε επαρχία. Ήταν οι γονείς μου δάσκαλοι και έχω ζήσει όλα τα παιδικά μου χρόνια στην επαρχία. Στην Πελοπόννησο πιο πολύ. Και θυμάμαι όταν βγαίναμε έξω με τα ποδήλατα, που παίζαμε, που κάναμε πολλά πράγματα! Είχαμε στενές σχέσεις με τους ανθρώπους. Από το σχολείο ήδη, με τους συμμαθητές. Από την άλλη, ο άντρας μου μεγάλωσε στο Περιστέρι. Και τότε εκεί ήταν όλο χωράφια. Δηλαδή είχε ζήσει την αλάνα, όπου βγαίνανε πολλά παιδιά της ίδιας ηλικίας στη γειτονιά. Είχαμε λοιπόν, αυτά τα βιώματα. Όταν παντρευτήκαμε, μείναμε αρχικά στο Περιστέρι. Είχε ακόμα την ατμόσφαιρα της γειτονιάς, αλλά και αυτή τη νοοτροπία της πολύ μικρής κοινότητας, του χωριού που κάπου σε πνίγει. Που βγαίνεις έξω με την τσάντα και σε ρωτάνε, «και πού πας, και τι ψώνισες και τι έχεις μέσα;». Κάπου αυτό μας έπνιγε και τους δύο. Από την άλλη, θέλαμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν κάπου όπου θα έχει πράσινο και χώρο για να παίξουνε. Έτσι, αρχίσαμε από νωρίς να ψάχνουμε προς τα εδώ, στο Κρυονέρι κυρίως γιατί εκεί ήταν να μεταφερθεί η δουλειά του συζύγου μου. Τελικά, καταλήξαμε στον Άγιο Στέφανο. Ερχόμενοι πιστεύαμε πως θα είναι όλα πολύ ωραία: θα χτίσουμε ένα σπίτι, θα αφήσουμε πολύ μεγάλο κήπο, θα το κάνουμε όπως το φανταζόμαστε. Επειδή μείναμε πολλά χρόνια στα μπετά, ανεβαίναμε συχνά. Έκαναν έτσι τα παιδιά μας κάποιες γνωριμίες. Τους άρεσε που μπορούσαν να κάνουν ποδήλατο, που έπαιζαν μπάλα στο 2ο Δημοτικό σχολείο που είναι κοντά μας. Συχνά, έρχονταν και φίλοι μας από το Περιστέρι σαν εκδρομούλα… Όμως μετά άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη της περιοχής. Όταν εμείς πήραμε το οικόπεδο, ήταν σχεδόν όλα τα οικόπεδα γύρω άκτιστα. Και μέχρι να τελειώσουμε, είχαν κτιστεί όλα. Γιατί έρχονται όλοι εδώ με την νοοτροπία «έχω 500 μέτρα οικόπεδο; Θα χτίσω όσο περισσότερο μπορώ και όσος κοινόχρηστος χώρος μου μένει θα τον κάνω πλάκα. Θέλω τσιμέντο, δεν θέλω χώμα. Και αν είναι να βάλω δέντρα, θα βάλω λέιλα και δύο λουλούδια. Έτσι, για να πω ότι έχω πράσινο».
Για εμένα και το σύζυγό μου ήταν όνειρο ζωής να έχουμε μια μονοκατοικία. Ήταν κοινό όνειρο. Και να γιατί: Αφενός, εγώ μεγάλωσα σε επαρχία. Ήταν οι γονείς μου δάσκαλοι και έχω ζήσει όλα τα παιδικά μου χρόνια στην επαρχία. Στην Πελοπόννησο πιο πολύ. Και θυμάμαι όταν βγαίναμε έξω με τα ποδήλατα, που παίζαμε, που κάναμε πολλά πράγματα! Είχαμε στενές σχέσεις με τους ανθρώπους. Από το σχολείο ήδη, με τους συμμαθητές. Από την άλλη, ο άντρας μου μεγάλωσε στο Περιστέρι. Και τότε εκεί ήταν όλο χωράφια. Δηλαδή είχε ζήσει την αλάνα, όπου βγαίνανε πολλά παιδιά της ίδιας ηλικίας στη γειτονιά. Είχαμε λοιπόν, αυτά τα βιώματα. Όταν παντρευτήκαμε, μείναμε αρχικά στο Περιστέρι. Είχε ακόμα την ατμόσφαιρα της γειτονιάς, αλλά και αυτή τη νοοτροπία της πολύ μικρής κοινότητας, του χωριού που κάπου σε πνίγει. Που βγαίνεις έξω με την τσάντα και σε ρωτάνε, «και πού πας, και τι ψώνισες και τι έχεις μέσα;». Κάπου αυτό μας έπνιγε και τους δύο. Από την άλλη, θέλαμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν κάπου όπου θα έχει πράσινο και χώρο για να παίξουνε. Έτσι, αρχίσαμε από νωρίς να ψάχνουμε προς τα εδώ, στο Κρυονέρι κυρίως γιατί εκεί ήταν να μεταφερθεί η δουλειά του συζύγου μου. Τελικά, καταλήξαμε στον Άγιο Στέφανο. Ερχόμενοι πιστεύαμε πως θα είναι όλα πολύ ωραία: θα χτίσουμε ένα σπίτι, θα αφήσουμε πολύ μεγάλο κήπο, θα το κάνουμε όπως το φανταζόμαστε. Επειδή μείναμε πολλά χρόνια στα μπετά, ανεβαίναμε συχνά. Έκαναν έτσι τα παιδιά μας κάποιες γνωριμίες. Τους άρεσε που μπορούσαν να κάνουν ποδήλατο, που έπαιζαν μπάλα στο 2ο Δημοτικό σχολείο που είναι κοντά μας. Συχνά, έρχονταν και φίλοι μας από το Περιστέρι σαν εκδρομούλα… Όμως μετά άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη της περιοχής. Όταν εμείς πήραμε το οικόπεδο, ήταν σχεδόν όλα τα οικόπεδα γύρω άκτιστα. Και μέχρι να τελειώσουμε, είχαν κτιστεί όλα. Γιατί έρχονται όλοι εδώ με την νοοτροπία «έχω 500 μέτρα οικόπεδο; Θα χτίσω όσο περισσότερο μπορώ και όσος κοινόχρηστος χώρος μου μένει θα τον κάνω πλάκα. Θέλω τσιμέντο, δεν θέλω χώμα. Και αν είναι να βάλω δέντρα, θα βάλω λέιλα και δύο λουλούδια. Έτσι, για να πω ότι έχω πράσινο».
Ετικέτες
ανθρ.σχέσεις,
γειτονιά,
ευτυχία-όνειρο ζωής,
νοοτροπία,
ποιότητα ζωής,
σχέδιο πόλης-δόμηση,
φύση
Όλα αλλάζουν
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήρθαμε στην Άνοιξη, στην περιοχή που μένουμε είχε βατράχια. Σιγά-σιγά βέβαια, το μέρος χτίστηκε. Ήρθαμε εδώ γιατί υπήρχε το οικόπεδο από το 1960. Το είχε αγοράσει η πεθερά μου. Τέλος πάντων, αφού υπήρχε το οικόπεδο αποφασίσαμε να χτίσουμε εδώ. Πριν μέναμε στο Μαρούσι. Στο τότε Μαρούσι, το πολύ ωραίο Μαρούσι! Πραγματικά, τη δεκαετία του 1980 που βρεθήκαμε εμείς εκεί ήταν άλλο πράγμα! Τώρα, ούτε για ψώνια δεν πάμε εκεί.
Όταν ήρθαμε στην Άνοιξη, στην περιοχή που μένουμε είχε βατράχια. Σιγά-σιγά βέβαια, το μέρος χτίστηκε. Ήρθαμε εδώ γιατί υπήρχε το οικόπεδο από το 1960. Το είχε αγοράσει η πεθερά μου. Τέλος πάντων, αφού υπήρχε το οικόπεδο αποφασίσαμε να χτίσουμε εδώ. Πριν μέναμε στο Μαρούσι. Στο τότε Μαρούσι, το πολύ ωραίο Μαρούσι! Πραγματικά, τη δεκαετία του 1980 που βρεθήκαμε εμείς εκεί ήταν άλλο πράγμα! Τώρα, ούτε για ψώνια δεν πάμε εκεί.
Η καλημέρα στην γειτονιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Οι γείτονες που μένουν πίσω από το σπίτι μας έχουν βάλει στον τοίχο τους λέιλα. Έχουν μεγαλώσει και έχουν γίνει θηρία. Μάλιστα μας δημιουργούν και πρόβλημα, γιατί φέρνουν υγρασία και εμποδίζουν το φως να μπει στο σπίτι μας. Με αυτούς λοιπόν, έχουμε να πούμε “καλημέρα” και δύο χρόνια μπορώ να σου πω! Οπότε, δεν έχουμε μαλώσει και ποτέ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλοί επιδιώκουν μόνοι τους να απομονωθούν. Βέβαια, όχι τόσο εδώ στην Άνοιξη, όσο στην Εκάλη, όπου έχουν κάνει τα σπίτια τους σαν κάστρα. Πού να μπορέσεις να μιλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους; Κι εμείς έχουμε κλείσει τον κήπο δεξιά κι αριστερά, αλλά όχι μπροστά. Δεν το κλείσαμε τελείως. Θέλουμε να έχουμε δέντρα για να μας δίνουν την αίσθηση της φύσης, όχι για να μην βλέπουμε το γείτονα. Άλλωστε, είναι και ζήτημα διάθεσης. Με τον ένα γείτονα που έχουμε καλή σχέση, και στον κήπο θα βγούμε, και θα μιλήσουμε… δεν μας εμποδίζουν τα δέντρα. Ενώ με τον άλλο, είτε είχα είτε δεν είχα λέιλα, η μούρη του θα ήταν πάντα εκεί.
Οι γείτονες που μένουν πίσω από το σπίτι μας έχουν βάλει στον τοίχο τους λέιλα. Έχουν μεγαλώσει και έχουν γίνει θηρία. Μάλιστα μας δημιουργούν και πρόβλημα, γιατί φέρνουν υγρασία και εμποδίζουν το φως να μπει στο σπίτι μας. Με αυτούς λοιπόν, έχουμε να πούμε “καλημέρα” και δύο χρόνια μπορώ να σου πω! Οπότε, δεν έχουμε μαλώσει και ποτέ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλοί επιδιώκουν μόνοι τους να απομονωθούν. Βέβαια, όχι τόσο εδώ στην Άνοιξη, όσο στην Εκάλη, όπου έχουν κάνει τα σπίτια τους σαν κάστρα. Πού να μπορέσεις να μιλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους; Κι εμείς έχουμε κλείσει τον κήπο δεξιά κι αριστερά, αλλά όχι μπροστά. Δεν το κλείσαμε τελείως. Θέλουμε να έχουμε δέντρα για να μας δίνουν την αίσθηση της φύσης, όχι για να μην βλέπουμε το γείτονα. Άλλωστε, είναι και ζήτημα διάθεσης. Με τον ένα γείτονα που έχουμε καλή σχέση, και στον κήπο θα βγούμε, και θα μιλήσουμε… δεν μας εμποδίζουν τα δέντρα. Ενώ με τον άλλο, είτε είχα είτε δεν είχα λέιλα, η μούρη του θα ήταν πάντα εκεί.
Οι παλιές μου γειτονιές
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην παλιά μου γειτονιά οι σχέσεις μου με τους γείτονες ήταν καλές. Μόνο με τον συνιδιοκτήτη είχαμε κάποιες προστριβές. Με τους άλλους ήταν πολύ καλές. Αλλά με τον συγκεκριμένο είχαμε πρόβλημα. Και να φανταστείς πως εμένα μου αρέσει να βρίσκομαι σε κοντινή απόσταση με τον άλλο. Αν ήμουν σε ένα οικόπεδο 5 στρεμμάτων, όπου δε θα ήξερα ούτε που είναι η είσοδος και δεν θα έβλεπα το γείτονα, θα ένοιωθα άσχημα. Θα φοβόμουν! Θα ένοιωθα ανασφάλεια. Βέβαια, αν έχεις καλές σχέσεις με τον άλλο, όλα αυτά είναι θετικά. Αν ο άλλος αρχίσει να γκρινιάζει συνεχώς και να σου λέει «γιατί άνοιξες το παράθυρο, γιατί τίναξες» κλπ., τότε δημιουργείτε κάποιο πρόβλημα. Στην καινούργια γειτονιά δεν ήμαστε τόσο αποπνικτικά όσο στην παλιά. Εκεί ήμασταν ένας δρόμος και μίλαγες με τον απέναντι άνετα. Δεν φώναζες για να σε ακούσει. Στη νέα γειτονιά, σίγουρα δεν έχω τόσο πολύ σχέση με τους γείτονες, με την έννοια πως δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο να πιάσω κουβέντα, να πάω για καφέ… Αλλά οι σχέσεις μας, είτε φιλικές είτε έστω τυπικές, είναι καλές, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά προτιμώ αυτό που είχα στην παλιά μου γειτονιά. Που ήξερα πως η γειτόνισσά μου είναι απέναντι, πως αν της κάνω ένα τηλέφωνο θα έρθει. Ή πως αν δεν τη δω, να της χτυπήσω την πόρτα, να δω, είναι καλά; Αυτό το πράγμα είναι καλό να το έχεις σε μια γειτονιά, με ένα γείτονα. Γιατί αν δεν έχεις κι αυτή την οικειότητα είναι άσχημο. Εμένα τουλάχιστον, με πειράζει. Γιατί έζησα και σε πολυκατοικία και δεν είχα πολλές σχέσεις με τους γείτονες. Πολύ απρόσωπα τα θυμάμαι. Οι δικοί μου που είχανε πάρε-δώσε με κοινόχρηστα και λοιπά, κάπου τους γνωρίζανε τους γείτονες. Εγώ δεν έδινα σημασία. Ίσως λόγω ηλικίας; Δεν ξέρω… Δεν έχω πάντως καλή εντύπωση από την πολυκατοικία.
Στην παλιά μου γειτονιά οι σχέσεις μου με τους γείτονες ήταν καλές. Μόνο με τον συνιδιοκτήτη είχαμε κάποιες προστριβές. Με τους άλλους ήταν πολύ καλές. Αλλά με τον συγκεκριμένο είχαμε πρόβλημα. Και να φανταστείς πως εμένα μου αρέσει να βρίσκομαι σε κοντινή απόσταση με τον άλλο. Αν ήμουν σε ένα οικόπεδο 5 στρεμμάτων, όπου δε θα ήξερα ούτε που είναι η είσοδος και δεν θα έβλεπα το γείτονα, θα ένοιωθα άσχημα. Θα φοβόμουν! Θα ένοιωθα ανασφάλεια. Βέβαια, αν έχεις καλές σχέσεις με τον άλλο, όλα αυτά είναι θετικά. Αν ο άλλος αρχίσει να γκρινιάζει συνεχώς και να σου λέει «γιατί άνοιξες το παράθυρο, γιατί τίναξες» κλπ., τότε δημιουργείτε κάποιο πρόβλημα. Στην καινούργια γειτονιά δεν ήμαστε τόσο αποπνικτικά όσο στην παλιά. Εκεί ήμασταν ένας δρόμος και μίλαγες με τον απέναντι άνετα. Δεν φώναζες για να σε ακούσει. Στη νέα γειτονιά, σίγουρα δεν έχω τόσο πολύ σχέση με τους γείτονες, με την έννοια πως δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο να πιάσω κουβέντα, να πάω για καφέ… Αλλά οι σχέσεις μας, είτε φιλικές είτε έστω τυπικές, είναι καλές, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά προτιμώ αυτό που είχα στην παλιά μου γειτονιά. Που ήξερα πως η γειτόνισσά μου είναι απέναντι, πως αν της κάνω ένα τηλέφωνο θα έρθει. Ή πως αν δεν τη δω, να της χτυπήσω την πόρτα, να δω, είναι καλά; Αυτό το πράγμα είναι καλό να το έχεις σε μια γειτονιά, με ένα γείτονα. Γιατί αν δεν έχεις κι αυτή την οικειότητα είναι άσχημο. Εμένα τουλάχιστον, με πειράζει. Γιατί έζησα και σε πολυκατοικία και δεν είχα πολλές σχέσεις με τους γείτονες. Πολύ απρόσωπα τα θυμάμαι. Οι δικοί μου που είχανε πάρε-δώσε με κοινόχρηστα και λοιπά, κάπου τους γνωρίζανε τους γείτονες. Εγώ δεν έδινα σημασία. Ίσως λόγω ηλικίας; Δεν ξέρω… Δεν έχω πάντως καλή εντύπωση από την πολυκατοικία.
Γειτονιά με παιδιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς ήρθαμε στον Άγιο Στέφανο το 1994-95. Δεν είμαστε ντόπιοι λοιπόν. Ντόπιοι μπορείς να πεις πως είναι όσοι ήρθαν μέχρι το 1980-1985. Το 1994 πρότειναν στον σύζυγό μου μια καλύτερη θέση εδώ κοντά και έτσι σκεφτήκαμε να έρθουμε ή στον Άγιο Στέφανο ή στην Χαλκίδα, για να είμαστε πιο κοντά. Στη Χαλκίδα δεν γνωρίζαμε κανέναν, θα ήμασταν τελείως άγνωστοι μεταξύ αγνώστω. Αντίθετα εδώ έμενε μια ξαδέλφη μου. Έτσι, επιλέξαμε τελικά τον Άγιο Στέφανο. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτι εκείνη την εποχή. Τελικά όμως, βρήκαμε και μάλιστα σε ωραία γειτονιά! Μου άρεσε που ήταν πραγματικά γειτονιά. Έτσι, τα παιδιά μου μπόρεσαν μεγαλώνοντας να καταλάβουν τι είναι γειτονιά. Υπήρχαν πάρα πολλά παιδάκια, έβγαιναν και έπαιζαν όλα μαζί. Ήταν πολύ ωραία! Να φανταστείτε, όταν φτιάξαμε το νέο σπίτι και φύγαμε από εκεί, τα παιδιά μου που είχαν στο μεταξύ μεγαλώσει, λέγανε: «αν μπορούσαμε να πάρουμε αυτό το καινούργιο σπίτι και να το πάμε στην παλιά γειτονιά, θα το κάναμε». Δεν τους δελέαζε τόσο που φτιάξαμε καινούργιο σπίτι, όσο τους πείραζε που χάσανε τη γειτονιά. Ήταν λοιπόν, πολύ θετικό για εμένα το ότι βρήκαμε σε αυτό το σημείο σπίτι όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά. Γιατί μεγάλωσαν πραγματικά σε γειτονιά, όπως τη θυμάμαι εγώ που μεγάλωσα στην επαρχία. Έβγαιναν, έπαιζαν στην αλάνα, έφτιαχναν σπιτάκια, αυτοσχεδίαζαν. Και ήταν τύχη που υπήρχαν πολλά παιδιά. Γιατί μπορεί να πας σε μια γειτονιά και να μην έχουν παρέα. Μετά βέβαια, μεγάλωσαν. Τώρα φεύγουν, πάνε στην Κηφισιά, στο The Mall, δεν τα νοιάζει τόσο η γειτονιά.
Εμείς ήρθαμε στον Άγιο Στέφανο το 1994-95. Δεν είμαστε ντόπιοι λοιπόν. Ντόπιοι μπορείς να πεις πως είναι όσοι ήρθαν μέχρι το 1980-1985. Το 1994 πρότειναν στον σύζυγό μου μια καλύτερη θέση εδώ κοντά και έτσι σκεφτήκαμε να έρθουμε ή στον Άγιο Στέφανο ή στην Χαλκίδα, για να είμαστε πιο κοντά. Στη Χαλκίδα δεν γνωρίζαμε κανέναν, θα ήμασταν τελείως άγνωστοι μεταξύ αγνώστω. Αντίθετα εδώ έμενε μια ξαδέλφη μου. Έτσι, επιλέξαμε τελικά τον Άγιο Στέφανο. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτι εκείνη την εποχή. Τελικά όμως, βρήκαμε και μάλιστα σε ωραία γειτονιά! Μου άρεσε που ήταν πραγματικά γειτονιά. Έτσι, τα παιδιά μου μπόρεσαν μεγαλώνοντας να καταλάβουν τι είναι γειτονιά. Υπήρχαν πάρα πολλά παιδάκια, έβγαιναν και έπαιζαν όλα μαζί. Ήταν πολύ ωραία! Να φανταστείτε, όταν φτιάξαμε το νέο σπίτι και φύγαμε από εκεί, τα παιδιά μου που είχαν στο μεταξύ μεγαλώσει, λέγανε: «αν μπορούσαμε να πάρουμε αυτό το καινούργιο σπίτι και να το πάμε στην παλιά γειτονιά, θα το κάναμε». Δεν τους δελέαζε τόσο που φτιάξαμε καινούργιο σπίτι, όσο τους πείραζε που χάσανε τη γειτονιά. Ήταν λοιπόν, πολύ θετικό για εμένα το ότι βρήκαμε σε αυτό το σημείο σπίτι όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά. Γιατί μεγάλωσαν πραγματικά σε γειτονιά, όπως τη θυμάμαι εγώ που μεγάλωσα στην επαρχία. Έβγαιναν, έπαιζαν στην αλάνα, έφτιαχναν σπιτάκια, αυτοσχεδίαζαν. Και ήταν τύχη που υπήρχαν πολλά παιδιά. Γιατί μπορεί να πας σε μια γειτονιά και να μην έχουν παρέα. Μετά βέβαια, μεγάλωσαν. Τώρα φεύγουν, πάνε στην Κηφισιά, στο The Mall, δεν τα νοιάζει τόσο η γειτονιά.
Μικροπροβλήματα μεταξύ γειτόνων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μπροστά από την είσοδο του γκαράζ μου υπήρχε ένας κάδος. Σε αυτόν ρίχναμε τα σκουπίδια τους 5 οικογένειες. Η κυρία που έμενε απέναντι, έφερνε τα σκουπίδια της κάθε πρωί, φεύγοντας για τη δουλειά της. Δεν έπιανε τη σακούλα χωρίς να φοράει γάντια ή να κρατάει μια χαρτοπετσέτα. Ωστόσο, ενώ άφηνε τη σακούλα μέσα στον κάδο, πέταγε την χαρτοπετσέτα έξω. Κάθε φορά που φυσούσε αέρας, την έφερνε στον κήπο μου, με αποτέλεσμα να πρέπει εγώ να μαζεύω τις χαρτοπετσέτες της. Χρειάσθηκε να της κάνω παρατήρηση για να σταματήσει να το κάνει.
Μπροστά από την είσοδο του γκαράζ μου υπήρχε ένας κάδος. Σε αυτόν ρίχναμε τα σκουπίδια τους 5 οικογένειες. Η κυρία που έμενε απέναντι, έφερνε τα σκουπίδια της κάθε πρωί, φεύγοντας για τη δουλειά της. Δεν έπιανε τη σακούλα χωρίς να φοράει γάντια ή να κρατάει μια χαρτοπετσέτα. Ωστόσο, ενώ άφηνε τη σακούλα μέσα στον κάδο, πέταγε την χαρτοπετσέτα έξω. Κάθε φορά που φυσούσε αέρας, την έφερνε στον κήπο μου, με αποτέλεσμα να πρέπει εγώ να μαζεύω τις χαρτοπετσέτες της. Χρειάσθηκε να της κάνω παρατήρηση για να σταματήσει να το κάνει.
Σκουπίδια έξω απ'τον κάδο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μπροστά στο σπίτι μου υπάρχει ένας κάδος. Πολλές φορές, ενώ ο κάδος είναι άδειος, υπάρχουν πολλά σκουπίδια από έξω. Τις προάλες, είδα μια γειτόνισσα να αφήνει τα σκουπίδια της από έξω, ενώ ο κάδος ήταν και πάλι άδειος. Όταν την ρώτησα γιατί δεν τα ρίχνει μέσα μου απάντησε πως σιχαίνεται να πιάσει τον κάδο.
Μπροστά στο σπίτι μου υπάρχει ένας κάδος. Πολλές φορές, ενώ ο κάδος είναι άδειος, υπάρχουν πολλά σκουπίδια από έξω. Τις προάλες, είδα μια γειτόνισσα να αφήνει τα σκουπίδια της από έξω, ενώ ο κάδος ήταν και πάλι άδειος. Όταν την ρώτησα γιατί δεν τα ρίχνει μέσα μου απάντησε πως σιχαίνεται να πιάσει τον κάδο.
Δύσκολη επικοινωνία
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια μέρα μας τηλεφώνησε μια κυρία στο Δήμο και μας λέει:
- Εδώ και 15 ημέρες καθάρισα τον κήπο μου. Έχω 4 σακούλες με σκουπίδια και ακόμα δεν έχετε έρθει να τα πάρετε.
- Πότε ειδοποιήσατε τον Δήμο κυρία μου;
- Γιατί να τον ειδοποιήσω. Εσείς τι κάνετε;
- Εγώ, δεν έχω φτάσει μέχρι σπίτι σας, ερευνώ άλλα σπίτια τώρα. Πιστεύω κάποια στιγμή να φτάσω και στο δικό σου. Θα δω τι έχουν μέσα οι σακούλες και μετά θα τις πάρω.
- Με δουλεύετε;
- Γιατί εσείς τι κάνετε, δεν με δουλεύετε;
Από τότε η συγκεκριμένη κυρία παραφυλάει να δει πότε θα περάσει το σκουπιδιάρικο και μετά βγάζει τα σκουπίδια της έξω. Και αυτό, για να εκδικηθεί! Για να μείνουν τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μου όλο το Σαββατοκύριακο.
Μια μέρα μας τηλεφώνησε μια κυρία στο Δήμο και μας λέει:
- Εδώ και 15 ημέρες καθάρισα τον κήπο μου. Έχω 4 σακούλες με σκουπίδια και ακόμα δεν έχετε έρθει να τα πάρετε.
- Πότε ειδοποιήσατε τον Δήμο κυρία μου;
- Γιατί να τον ειδοποιήσω. Εσείς τι κάνετε;
- Εγώ, δεν έχω φτάσει μέχρι σπίτι σας, ερευνώ άλλα σπίτια τώρα. Πιστεύω κάποια στιγμή να φτάσω και στο δικό σου. Θα δω τι έχουν μέσα οι σακούλες και μετά θα τις πάρω.
- Με δουλεύετε;
- Γιατί εσείς τι κάνετε, δεν με δουλεύετε;
Από τότε η συγκεκριμένη κυρία παραφυλάει να δει πότε θα περάσει το σκουπιδιάρικο και μετά βγάζει τα σκουπίδια της έξω. Και αυτό, για να εκδικηθεί! Για να μείνουν τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μου όλο το Σαββατοκύριακο.
Δήμος και δημότες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν μερικούς μήνες είχε κλείσει η Λεωφόρος Μαραθώνος από τους αυτοκινητάδες. Απευθύνθηκα στην τροχαία και μου είπαν να στείλει ο Δήμος ένα χαρτί με το οποίο θα ζητάει την αστυνόμευση του δρόμου. Αυτό έγινε, ωστόσο κανένας δεν μας απάντησε. Μετά από καιρό ήρθε στο Δήμο ένα έγγραφο που μας παρότρυνε να αναλάβουμε εμείς όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφαλή μετακίνηση των πεζών. Τότε και εγώ τους έστειλα ένα ειρωνικό έγγραφο, στο οποίο τους «ευχαριστούσα» που επιμελήθηκαν της κατάστασης.
Πριν μερικούς μήνες είχε κλείσει η Λεωφόρος Μαραθώνος από τους αυτοκινητάδες. Απευθύνθηκα στην τροχαία και μου είπαν να στείλει ο Δήμος ένα χαρτί με το οποίο θα ζητάει την αστυνόμευση του δρόμου. Αυτό έγινε, ωστόσο κανένας δεν μας απάντησε. Μετά από καιρό ήρθε στο Δήμο ένα έγγραφο που μας παρότρυνε να αναλάβουμε εμείς όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφαλή μετακίνηση των πεζών. Τότε και εγώ τους έστειλα ένα ειρωνικό έγγραφο, στο οποίο τους «ευχαριστούσα» που επιμελήθηκαν της κατάστασης.
Γονείς και διαπαιδαγώγηση
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Κάποτε, είχα αναλάβει ως ηλεκτρολόγος τα σχολεία της περιοχής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στο Γυμνάσιο είχε χρειαστεί να αλλάξουμε αρκετές πρίζες και διακόπτες. Όμως, μετά από 10 μέρες χρειαζόταν να τα αλλάξουμε και πάλι. Μου φάνηκε παράξενο και ρώτησα τι συμβαίνει. Τότε μου είπαν πως υπάρχει ένας τύπος που όποτε περνάει από το Γυμνάσιο ρίχνει μια πέτρα και τα σπάει. Ρωτάω τότε το γυμνασιάρχη:
- Γιατί δεν καλείς τον πατέρα του;
- Τον καλώ. Αλλά, ξέρεις τι μου είπε;
- Τι;
- «Πόσο έχει σπάσει;». «15», του λέω. «Αύριο θα σας τα στείλω». Και μου έστειλε σε μια σακούλα νάιλον με 15 πρίζες και διακόπτες.
Φταίει το παιδί τώρα; Το στυλιάρι το θέλει ο ίδιος ο πατέρας. Όταν λέω στυλιάρι, το εννοώ. Όχι χαστούκια. Στυλιάρι!
Κάποτε, είχα αναλάβει ως ηλεκτρολόγος τα σχολεία της περιοχής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στο Γυμνάσιο είχε χρειαστεί να αλλάξουμε αρκετές πρίζες και διακόπτες. Όμως, μετά από 10 μέρες χρειαζόταν να τα αλλάξουμε και πάλι. Μου φάνηκε παράξενο και ρώτησα τι συμβαίνει. Τότε μου είπαν πως υπάρχει ένας τύπος που όποτε περνάει από το Γυμνάσιο ρίχνει μια πέτρα και τα σπάει. Ρωτάω τότε το γυμνασιάρχη:
- Γιατί δεν καλείς τον πατέρα του;
- Τον καλώ. Αλλά, ξέρεις τι μου είπε;
- Τι;
- «Πόσο έχει σπάσει;». «15», του λέω. «Αύριο θα σας τα στείλω». Και μου έστειλε σε μια σακούλα νάιλον με 15 πρίζες και διακόπτες.
Φταίει το παιδί τώρα; Το στυλιάρι το θέλει ο ίδιος ο πατέρας. Όταν λέω στυλιάρι, το εννοώ. Όχι χαστούκια. Στυλιάρι!
Προσφορά εργασίας των κατοίκων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Παλιά, η προσωπική εργασία για την κοινότητα ήταν υποχρεωτική. Για παράδειγμα, ο δρόμος προς τη Λίμνη του Μαραθώνα, έγινε με υποχρεωτική εργασία των κατοίκων. Θυμάμαι πως ο εργολάβος τους έβαζε κι έσπαζαν τις πέτρες, τις έκαναν μικρές και με αυτές έστρωναν το δρόμο.
Παλιά, η προσωπική εργασία για την κοινότητα ήταν υποχρεωτική. Για παράδειγμα, ο δρόμος προς τη Λίμνη του Μαραθώνα, έγινε με υποχρεωτική εργασία των κατοίκων. Θυμάμαι πως ο εργολάβος τους έβαζε κι έσπαζαν τις πέτρες, τις έκαναν μικρές και με αυτές έστρωναν το δρόμο.
Διαμάχη για το νερό
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς σχολείο πηγαίναμε στον Άγιο Στέφανο, σε μια ξύλινη παράγκα. Μας έδιναν και συσσίτιο. Όποιος δεν κρατούσε μαζί του από ένα ξύλο για να βάλουμε στη σόμπα τον έδιωχνε η δασκάλα. Τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο ήταν από την Άγιο Στέφανο, πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες ήταν περισσότεροι σε πληθυσμό, έπαιρναν την πλειοψηφία, είχαν δικό τους πρόεδρο κι εμείς ήμασταν οι «παρακατιανοί». Κατάφεραν και μας πήραν και το νερό, που το είχαμε φέρει εμείς με δικές μας προσπάθειες και ήταν δική μας ιδιοκτησία. Γιατί πριν είχαμε δικό μας σχολείο και δική μας εκκλησία και έτσι η κοινότητα δικαιολογούσε το νερό. Αναγκαστήκαμε να φέρουμε άλλο νερό από το Τατόι για να αποδεσμευτούμε από τον Άγιο Στέφανο. Όμως, τον πρώτο καιρό που φέρναμε το νερό, καταστρέψανε τους σωλήνες. Πέρασε η Κατοχή και μετά τους έφτιαξαν και ξαναφέραμε νερό. Και επί Χούντας είχαμε προβλήματα με το νερό. Ο Παττακός μας απείλησε πως αν δεν το δώσουμε σε μία βιομηχανία στην περιοχή θα φύγουμε για νησί, εξορία.
Εμείς σχολείο πηγαίναμε στον Άγιο Στέφανο, σε μια ξύλινη παράγκα. Μας έδιναν και συσσίτιο. Όποιος δεν κρατούσε μαζί του από ένα ξύλο για να βάλουμε στη σόμπα τον έδιωχνε η δασκάλα. Τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο ήταν από την Άγιο Στέφανο, πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες ήταν περισσότεροι σε πληθυσμό, έπαιρναν την πλειοψηφία, είχαν δικό τους πρόεδρο κι εμείς ήμασταν οι «παρακατιανοί». Κατάφεραν και μας πήραν και το νερό, που το είχαμε φέρει εμείς με δικές μας προσπάθειες και ήταν δική μας ιδιοκτησία. Γιατί πριν είχαμε δικό μας σχολείο και δική μας εκκλησία και έτσι η κοινότητα δικαιολογούσε το νερό. Αναγκαστήκαμε να φέρουμε άλλο νερό από το Τατόι για να αποδεσμευτούμε από τον Άγιο Στέφανο. Όμως, τον πρώτο καιρό που φέρναμε το νερό, καταστρέψανε τους σωλήνες. Πέρασε η Κατοχή και μετά τους έφτιαξαν και ξαναφέραμε νερό. Και επί Χούντας είχαμε προβλήματα με το νερό. Ο Παττακός μας απείλησε πως αν δεν το δώσουμε σε μία βιομηχανία στην περιοχή θα φύγουμε για νησί, εξορία.
Το μοίρασμα της γης
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήμουν παιδί, εδώ στο Μπογιάτι έμεναν μόνιμα 25-30 οικογένειες. Παλιά όλα τα κτήματα εδώ τα είχε ο Εμπειρίκος, ο τσιφλικάς. Ο Βενιζέλος ήρθε το 1926 στον Εμπειρίκο του είπε να τα δώσει τα κτήματα του στο Μπογιάτι για την αποκατάσταση των ακτημόνων. Οι υποψήφιοι κληρούχοι ήταν 33 άτομα. Μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου, που ήξερε καλά γράμματα. Αυτός είπε στους υπόλοιπους να πάμε την ημέρα που θα έρθει o Βενιζέλος στον Εμπειρίκο, για να πιέσουν την κατάσταση. Πήγαν λοιπόν εκεί κι άρχισαν να φωνάζουν. Βγαίνει πρώτα έξω ο γραμματέας του Εμπειρίκου και λέει: «τι σας έχουμε κάνει και φωνάζετε;». Όμως και ο Βενιζέλος άκουσε τη φασαρία. Βγήκε ο ίδιος έξω και ρώτησε: «χαίρετε παλικάρια μου, τι συμβαίνει»; Τότε, μπαίνει μπροστά ο πατέρας μου και του λέει:
-Κύριε Πρόεδρε δεν έχουμε που την κεφαλήν κλίνε και μας εκμεταλλεύεται ο Εμπειρίκος. Κοιμόμαστε με τα μουλάρια του και μας βάζει μέσα στις αποθήκες.
-Και ποιο είναι το αίτημα σας;
-Να μας αποκαταστήσεις.
Τότε, ο Βενιζέλος λέει στο γραμματέα του να το σημειώσει. Γυρίζει τότε στον Εμπειρίκο και του λέει:
«Διάλεξε. Ή καράβια ή τίποτε. Τελείωσες».
Τελικά, απαλλοτρίωσε τα πάντα. Όσοι από τους ακτήμονες ήταν κολίγοι του Εμπειρίκου πήραν κλήρο, 60-70 στρέμματα ο καθένας. Οι οικογενειάρχες που δεν ήταν του Εμπειρίκου, δεν πήραν. Αργότερα τους έδωσαν από 4,5 στρέμματα. Από τους κοινόχρηστους χώρους. Γιατί είχε προβλεφθεί να αφήσουν κλήρο για την εκκλησία, για το σχολείο, τόπο για να αλωνίζουν οι κάτοικοι, καθώς και 300 στρέμματα δάσος για ξύλευση και εκμετάλλευση από τους ντόπιους ακτήμονες καλλιεργητές. Για αυτό οι Εμπειρίκοι και οι άνθρωποί τους του έκαναν το λάκκο του Βενιζέλου. Πήγαιναν και πετούσαν πέτρες κι έλεγαν ανάθεμα στον Βενιζέλο. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Χάρη στο Βενιζέλο λοιπόν, αποκτήσαμε γη. Ωστόσο, όταν έγινε η εθνική οδός, το 1960, μπήκε η ιδέα της οικοπεδοποίησης. Τότε πολλοί πούλησαν γη, στρέμματα ολόκληρα, γιατί δεν είχαν να φάνε. Άλλοι πάλι, για να μπορέσουν να χτίσουν ή να παντρέψουν τα παιδιά τους.
Όταν ήμουν παιδί, εδώ στο Μπογιάτι έμεναν μόνιμα 25-30 οικογένειες. Παλιά όλα τα κτήματα εδώ τα είχε ο Εμπειρίκος, ο τσιφλικάς. Ο Βενιζέλος ήρθε το 1926 στον Εμπειρίκο του είπε να τα δώσει τα κτήματα του στο Μπογιάτι για την αποκατάσταση των ακτημόνων. Οι υποψήφιοι κληρούχοι ήταν 33 άτομα. Μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου, που ήξερε καλά γράμματα. Αυτός είπε στους υπόλοιπους να πάμε την ημέρα που θα έρθει o Βενιζέλος στον Εμπειρίκο, για να πιέσουν την κατάσταση. Πήγαν λοιπόν εκεί κι άρχισαν να φωνάζουν. Βγαίνει πρώτα έξω ο γραμματέας του Εμπειρίκου και λέει: «τι σας έχουμε κάνει και φωνάζετε;». Όμως και ο Βενιζέλος άκουσε τη φασαρία. Βγήκε ο ίδιος έξω και ρώτησε: «χαίρετε παλικάρια μου, τι συμβαίνει»; Τότε, μπαίνει μπροστά ο πατέρας μου και του λέει:
-Κύριε Πρόεδρε δεν έχουμε που την κεφαλήν κλίνε και μας εκμεταλλεύεται ο Εμπειρίκος. Κοιμόμαστε με τα μουλάρια του και μας βάζει μέσα στις αποθήκες.
-Και ποιο είναι το αίτημα σας;
-Να μας αποκαταστήσεις.
Τότε, ο Βενιζέλος λέει στο γραμματέα του να το σημειώσει. Γυρίζει τότε στον Εμπειρίκο και του λέει:
«Διάλεξε. Ή καράβια ή τίποτε. Τελείωσες».
Τελικά, απαλλοτρίωσε τα πάντα. Όσοι από τους ακτήμονες ήταν κολίγοι του Εμπειρίκου πήραν κλήρο, 60-70 στρέμματα ο καθένας. Οι οικογενειάρχες που δεν ήταν του Εμπειρίκου, δεν πήραν. Αργότερα τους έδωσαν από 4,5 στρέμματα. Από τους κοινόχρηστους χώρους. Γιατί είχε προβλεφθεί να αφήσουν κλήρο για την εκκλησία, για το σχολείο, τόπο για να αλωνίζουν οι κάτοικοι, καθώς και 300 στρέμματα δάσος για ξύλευση και εκμετάλλευση από τους ντόπιους ακτήμονες καλλιεργητές. Για αυτό οι Εμπειρίκοι και οι άνθρωποί τους του έκαναν το λάκκο του Βενιζέλου. Πήγαιναν και πετούσαν πέτρες κι έλεγαν ανάθεμα στον Βενιζέλο. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Χάρη στο Βενιζέλο λοιπόν, αποκτήσαμε γη. Ωστόσο, όταν έγινε η εθνική οδός, το 1960, μπήκε η ιδέα της οικοπεδοποίησης. Τότε πολλοί πούλησαν γη, στρέμματα ολόκληρα, γιατί δεν είχαν να φάνε. Άλλοι πάλι, για να μπορέσουν να χτίσουν ή να παντρέψουν τα παιδιά τους.
Ένα χωριό, μια παρέα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ο πατέρας μου είχε ένα άλογο, όπως και πολλοί άλλοι. Κάθε βράδυ θυμάμαι, ξεφορτώναμε τα δεμάτια από το σιτάρι. Μετά μαζευόμασταν οι γείτονες και κανονίζαμε ποιος θα αλωνίσει την επόμενη μέρα. Κάθε μέρα αλώνιζε κι άλλος, με τη σειρά. Και οι υπόλοιποι, κανόνιζαν να μαγειρέψουν, βραστές πατάτες, ντομάτες και κανένα σαλάμι για να φάμε. Κατάλαβες; Αυτά ήτανε στο αλώνισμα. Ήμουν μικρός τότε, αλλά το θυμάμαι».
Ο πατέρας μου είχε ένα άλογο, όπως και πολλοί άλλοι. Κάθε βράδυ θυμάμαι, ξεφορτώναμε τα δεμάτια από το σιτάρι. Μετά μαζευόμασταν οι γείτονες και κανονίζαμε ποιος θα αλωνίσει την επόμενη μέρα. Κάθε μέρα αλώνιζε κι άλλος, με τη σειρά. Και οι υπόλοιποι, κανόνιζαν να μαγειρέψουν, βραστές πατάτες, ντομάτες και κανένα σαλάμι για να φάμε. Κατάλαβες; Αυτά ήτανε στο αλώνισμα. Ήμουν μικρός τότε, αλλά το θυμάμαι».
Μπάλα στ' αλώνια
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν την Άνοιξη την έλεγαν ακόμα Μπογιάτι, το κτήμα του Βούλγαρη ήταν αλάνα. Πήγαιναν εκεί τα παιδιά και έπαιζαν μπάλα. Υπήρχαν επίσης δύο αλώνια, εδώ που είναι σήμερα η πλατεία. Η άθληση των παιδιών γινόταν σε αυτά τα αλώνια. Όταν τα ζώα θέριζαν τα αλώνια τα έκαναν γήπεδα και έπαιζαν μπάλα. Και στο κτήμα του Βούλγαρη, το ίδιο γινόταν. Μετά το θέρο, πηγαίναμε και παίζαμε.
Όταν την Άνοιξη την έλεγαν ακόμα Μπογιάτι, το κτήμα του Βούλγαρη ήταν αλάνα. Πήγαιναν εκεί τα παιδιά και έπαιζαν μπάλα. Υπήρχαν επίσης δύο αλώνια, εδώ που είναι σήμερα η πλατεία. Η άθληση των παιδιών γινόταν σε αυτά τα αλώνια. Όταν τα ζώα θέριζαν τα αλώνια τα έκαναν γήπεδα και έπαιζαν μπάλα. Και στο κτήμα του Βούλγαρη, το ίδιο γινόταν. Μετά το θέρο, πηγαίναμε και παίζαμε.
Μία άτυχη στιγμή
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια φορά ήρθε το βυτιοφόρο να μας βάλει πετρέλαιο. Ο οδηγός αφού γέμισε τη δεξαμενή, τράβηξε την μάνικα και άφησε ανοικτή τη βάνα. Και μετά από τρεις ώρες έρχεται ένας γείτονας και μου λέει: «συγνώμη, από εσάς τρέχει το πετρέλαιο;». «Πιο πετρέλαιο;», του λέμε. Εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτα! Βγαίνουμε έξω, τι να δούμε; Ποτάμι! Είχε φύγει όλο το πετρέλαιο. «Τι έγινε ρε παιδιά», ρωτάω. Πάω πίσω, βλέπω τη βάνα ανοικτή. Τρελαίνομαι! Και πάλι καλά που δεν πήραμε και φωτιά. Του γείτονα του ζήτησα συγνώμη. Είχε δίκιο ο άνθρωπος. Μάλιστα αυτός έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί συνήθως σε αυτόν πάνε και λιμνάζουν όλα, νερό, λύματα… αλλά και πάλι δεν έφταιγα. Που να το φανταστώ; Σε εμένα συμβαίνουν όλα; Τι να πώ!
Μια φορά ήρθε το βυτιοφόρο να μας βάλει πετρέλαιο. Ο οδηγός αφού γέμισε τη δεξαμενή, τράβηξε την μάνικα και άφησε ανοικτή τη βάνα. Και μετά από τρεις ώρες έρχεται ένας γείτονας και μου λέει: «συγνώμη, από εσάς τρέχει το πετρέλαιο;». «Πιο πετρέλαιο;», του λέμε. Εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτα! Βγαίνουμε έξω, τι να δούμε; Ποτάμι! Είχε φύγει όλο το πετρέλαιο. «Τι έγινε ρε παιδιά», ρωτάω. Πάω πίσω, βλέπω τη βάνα ανοικτή. Τρελαίνομαι! Και πάλι καλά που δεν πήραμε και φωτιά. Του γείτονα του ζήτησα συγνώμη. Είχε δίκιο ο άνθρωπος. Μάλιστα αυτός έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί συνήθως σε αυτόν πάνε και λιμνάζουν όλα, νερό, λύματα… αλλά και πάλι δεν έφταιγα. Που να το φανταστώ; Σε εμένα συμβαίνουν όλα; Τι να πώ!
Το πρόβλημα των βόθρων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν μερικά χρόνια, ετοιμαζόμασταν για διακοπές. Είχαμε κανονίσει το απόγευμα να έρθει το βυτίο να αδειάσει το βόθρο. Το βράδυ, με παίρνει η γειτόνισσα και μου λέει «ο άνθρωπος αδειάζει, αδειάζει το βόθρο και δεν σταματάει. Τι να κάνουμε»; Της λέω, «είμαι στη Μάνη. Τι να κάνω;». Παίρνω την πεθερά μου, ήταν στο νοσοκομείο με τον πεθερό μου. «Τρέχα», της λέω. Τρέχει αυτήν άρον-άρον. Μόλις έφθασε, ξεκουμπώνει το βόθρο, μύριζε. Τι είχε γίνει τελικά; Πριν φύγουμε από το σπίτι, είχε πάει ο γιος μου στην τουαλέτα και είχε πατήσει το καζανάκι. Αυτό κόλλησε, αλλά εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι. Το αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας ήταν να μας κάνουνε κάποιοι γείτονες μήνυση. Εντάξει φταίγαμε, δεν λέω. Αλλά όπως τους είπα, «παιδιά εντάξει, δίκιο έχετε και εσείς. Αλλά και εγώ που να το φανταστώ πως θα κόλλαγε το καζανάκι και θα πλημμυρίζαμε;». Συμβαίνουν αυτά.
Πριν μερικά χρόνια, ετοιμαζόμασταν για διακοπές. Είχαμε κανονίσει το απόγευμα να έρθει το βυτίο να αδειάσει το βόθρο. Το βράδυ, με παίρνει η γειτόνισσα και μου λέει «ο άνθρωπος αδειάζει, αδειάζει το βόθρο και δεν σταματάει. Τι να κάνουμε»; Της λέω, «είμαι στη Μάνη. Τι να κάνω;». Παίρνω την πεθερά μου, ήταν στο νοσοκομείο με τον πεθερό μου. «Τρέχα», της λέω. Τρέχει αυτήν άρον-άρον. Μόλις έφθασε, ξεκουμπώνει το βόθρο, μύριζε. Τι είχε γίνει τελικά; Πριν φύγουμε από το σπίτι, είχε πάει ο γιος μου στην τουαλέτα και είχε πατήσει το καζανάκι. Αυτό κόλλησε, αλλά εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι. Το αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας ήταν να μας κάνουνε κάποιοι γείτονες μήνυση. Εντάξει φταίγαμε, δεν λέω. Αλλά όπως τους είπα, «παιδιά εντάξει, δίκιο έχετε και εσείς. Αλλά και εγώ που να το φανταστώ πως θα κόλλαγε το καζανάκι και θα πλημμυρίζαμε;». Συμβαίνουν αυτά.
Παράβαση και τιμωρία
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν από ένα μήνα ήμουν στην πλατεία της Άνοιξης. Εκείνη τη μέρα κυκλοφορούσαν πολλοί αστυνομικοί εκεί. Δεν ξέρω γιατί, ίσως κάτι έψαχναν. Πάντως ήταν πολύ ωραία γιατί μπορούσες να κυκλοφορήσεις ελεύθερα. Ξαφνικά, βλέπω έναν κύριο να διπλοπαρκάρει έξω από το φαρμακείο. Οι αστυνομικοί, πολύ σωστά, πήγαν να του κόψουνε κλίση. Βγαίνει τότε αυτός πανικόβλητος από το φαρμακείο και τους λέει «μη με γράψετε, πάω να ψωνίσω». Και δεν σκέφτηκε πως εκεί που πάει να ψωνίσει απαγορεύεται να παρκάρει γιατί εμποδίζει. Τελικά οι αστυνομικοί τον έγραψαν, παρά τις διαμαρτυρίες του. Και κατά τη γνώμη μου, καλά του έκαναν! Γιατί θεωρώ τελείως χαζό να διπλοπαρκάρεις σε ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, και μάλιστα τόσο στενό.
Πριν από ένα μήνα ήμουν στην πλατεία της Άνοιξης. Εκείνη τη μέρα κυκλοφορούσαν πολλοί αστυνομικοί εκεί. Δεν ξέρω γιατί, ίσως κάτι έψαχναν. Πάντως ήταν πολύ ωραία γιατί μπορούσες να κυκλοφορήσεις ελεύθερα. Ξαφνικά, βλέπω έναν κύριο να διπλοπαρκάρει έξω από το φαρμακείο. Οι αστυνομικοί, πολύ σωστά, πήγαν να του κόψουνε κλίση. Βγαίνει τότε αυτός πανικόβλητος από το φαρμακείο και τους λέει «μη με γράψετε, πάω να ψωνίσω». Και δεν σκέφτηκε πως εκεί που πάει να ψωνίσει απαγορεύεται να παρκάρει γιατί εμποδίζει. Τελικά οι αστυνομικοί τον έγραψαν, παρά τις διαμαρτυρίες του. Και κατά τη γνώμη μου, καλά του έκαναν! Γιατί θεωρώ τελείως χαζό να διπλοπαρκάρεις σε ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, και μάλιστα τόσο στενό.
Πάρκινγκ και γείτονες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια φορά χρειάστηκε να αφήσω το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι. Έχουμε όμως ένα γείτονα που θεωρεί ότι είναι δικός του ο δρόμος. Και πως δεν πρέπει κανένας να παρκάρει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι του. Οπότε αρχίζει και βάζει σημειώματα. Σε όλο τον κόσμο το έχει κάνει. Τι σημειώματα; «Πάρε το αυτοκίνητό σου» και διάφορα τέτοια. Μου το έκανε και εμένα λοιπόν, εκείνη τη μέρα. Τι να του πεις αν δεν καταλαβαίνει; Από τότε όμως που ήρθε ένας φυσιοθεραπευτής στη γειτονιά, το πήρε απόφαση. Γιατί λόγω των πελατών του, έχουμε πήξει στα αυτοκίνητα και παρκάρουμε όπου μπορεί ο καθένας. Και έτσι σταμάτησε και αυτός τα σημειώματα.
Μια φορά χρειάστηκε να αφήσω το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι. Έχουμε όμως ένα γείτονα που θεωρεί ότι είναι δικός του ο δρόμος. Και πως δεν πρέπει κανένας να παρκάρει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι του. Οπότε αρχίζει και βάζει σημειώματα. Σε όλο τον κόσμο το έχει κάνει. Τι σημειώματα; «Πάρε το αυτοκίνητό σου» και διάφορα τέτοια. Μου το έκανε και εμένα λοιπόν, εκείνη τη μέρα. Τι να του πεις αν δεν καταλαβαίνει; Από τότε όμως που ήρθε ένας φυσιοθεραπευτής στη γειτονιά, το πήρε απόφαση. Γιατί λόγω των πελατών του, έχουμε πήξει στα αυτοκίνητα και παρκάρουμε όπου μπορεί ο καθένας. Και έτσι σταμάτησε και αυτός τα σημειώματα.
Γειτονιά και ζώα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μαλώνει. Θέλω να τα έχω καλά με όλους. Πριν μετακομίσω στην Άνοιξη ζούσα στη Σταμάτα, σε ένα χωράφι δύο στρέμματα. Εκεί είχα πάρει και ένα σκυλάκι. Όταν ήρθα στην Άνοιξη, έβαλα το σκυλάκι στην πίσω αυλή. Ωστόσο, στη μπροστινή μου αυλή μαζεύονταν πολλές γάτες. Με ενοχλούσε αυτό, γιατί πηγαίνανε στο παράθυρο της κουζίνας και μύριζε. Αποφάσισα λοιπόν, να φέρω στην μπροστινή αυλή το σκύλο. Σκέφτηκα, «σκυλί μου είναι, μπορώ να το περιορίσω και να μην έρχονται και οι γάτες που δεν τις συμπαθώ». Όμως, όταν έφερα το σκυλί μπροστά το τι άκουσα από το γείτονα δεν περιγράφεται! Παρότι το βράδυ το έβαζα μέσα, δεν το άφηνα ποτέ έξω. Παρόλα αυτά, το τι άκουσα… που δεν του είχα δώσει καμία λαβή. Μου είπε πραγματικά τόσο άσχημες λέξεις, χωρίς λόγο. Γιατί σε τελική ανάλυση, σπίτι μου είναι. Δεν μπορεί κανένας να με εμποδίσει να έχω σκύλο. Τέλος πάντων! Με τη γυναίκα του τώρα τα πηγαίνουμε μια χαρά, με αυτόν καθόλου. Τι να πω…Γίνονται αυτά στις γειτονιές.
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μαλώνει. Θέλω να τα έχω καλά με όλους. Πριν μετακομίσω στην Άνοιξη ζούσα στη Σταμάτα, σε ένα χωράφι δύο στρέμματα. Εκεί είχα πάρει και ένα σκυλάκι. Όταν ήρθα στην Άνοιξη, έβαλα το σκυλάκι στην πίσω αυλή. Ωστόσο, στη μπροστινή μου αυλή μαζεύονταν πολλές γάτες. Με ενοχλούσε αυτό, γιατί πηγαίνανε στο παράθυρο της κουζίνας και μύριζε. Αποφάσισα λοιπόν, να φέρω στην μπροστινή αυλή το σκύλο. Σκέφτηκα, «σκυλί μου είναι, μπορώ να το περιορίσω και να μην έρχονται και οι γάτες που δεν τις συμπαθώ». Όμως, όταν έφερα το σκυλί μπροστά το τι άκουσα από το γείτονα δεν περιγράφεται! Παρότι το βράδυ το έβαζα μέσα, δεν το άφηνα ποτέ έξω. Παρόλα αυτά, το τι άκουσα… που δεν του είχα δώσει καμία λαβή. Μου είπε πραγματικά τόσο άσχημες λέξεις, χωρίς λόγο. Γιατί σε τελική ανάλυση, σπίτι μου είναι. Δεν μπορεί κανένας να με εμποδίσει να έχω σκύλο. Τέλος πάντων! Με τη γυναίκα του τώρα τα πηγαίνουμε μια χαρά, με αυτόν καθόλου. Τι να πω…Γίνονται αυτά στις γειτονιές.
Ο γείτονας είναι βοήθεια
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι πως η μάνα μου στο Χαϊδάρι είχε τσακωθεί με ένα γείτονα για λόγους καθαριότητας. Μια μέρα ήταν μόνη της σπίτι και έπλενε τα ρούχα. Αλλά της χάλασε το πλυντήριο και φυσικά πλημμύρισε όλο το σπίτι. Και έπρεπε να φωνάξει κάποιον να κλείσει το νερό, γιατί η ίδια δεν μπορούσε. Και φώναξε τον γείτονα με τον οποίο είχε ψυχρανθεί γιατί της λέρωνε το πεζοδρόμιο. Και αυτός της το έκλεισε. Έτσι είναι. Αν χρειαστείς κάτι, πάντα ο γείτονας είναι που θα σε βοηθήσει. Άλλωστε, όπως λέει και η παροιμία, «ο κακός χρόνος φεύγει, ο κακός γείτονας όχι».
Θυμάμαι πως η μάνα μου στο Χαϊδάρι είχε τσακωθεί με ένα γείτονα για λόγους καθαριότητας. Μια μέρα ήταν μόνη της σπίτι και έπλενε τα ρούχα. Αλλά της χάλασε το πλυντήριο και φυσικά πλημμύρισε όλο το σπίτι. Και έπρεπε να φωνάξει κάποιον να κλείσει το νερό, γιατί η ίδια δεν μπορούσε. Και φώναξε τον γείτονα με τον οποίο είχε ψυχρανθεί γιατί της λέρωνε το πεζοδρόμιο. Και αυτός της το έκλεισε. Έτσι είναι. Αν χρειαστείς κάτι, πάντα ο γείτονας είναι που θα σε βοηθήσει. Άλλωστε, όπως λέει και η παροιμία, «ο κακός χρόνος φεύγει, ο κακός γείτονας όχι».
Ευτυχώς εδώ είναι ακόμα χωριό
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ήρθα εδώ πρώτη φορά πριν 16 χρόνια, με τη γυναίκα μου, για να επισκεφτούμε τη γιαγιά της. Μένει στην πλατεία της Άνοιξης. Αυτό που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση είναι που δεν κλείδωνε ποτέ την πόρτα. Την άφηνε όλη τη μέρα ανοικτή! Και ακόμα και τώρα η γιαγιά της δεν κλειδώνει την πόρτα, παρά μόνο το βράδυ. Κακά τα ψέματα. Η Άνοιξη είναι ακόμα χωριό. Έχει ακόμα το χωριάτικο στυλ σε ορισμένες γειτονιές. Γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Είναι συγγενείς… Ειδικά στο κέντρο, κοντά στην πλατεία. Στα προάστια γύρω-γύρω έχει χαλάσει η συμπεριφορά. Και φταίμε εμείς για αυτό. Εγώ δεν σε θέλω για γείτονα, γιατί φοβάμαι πως θα με ενοχλείς συνέχεια.
Ήρθα εδώ πρώτη φορά πριν 16 χρόνια, με τη γυναίκα μου, για να επισκεφτούμε τη γιαγιά της. Μένει στην πλατεία της Άνοιξης. Αυτό που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση είναι που δεν κλείδωνε ποτέ την πόρτα. Την άφηνε όλη τη μέρα ανοικτή! Και ακόμα και τώρα η γιαγιά της δεν κλειδώνει την πόρτα, παρά μόνο το βράδυ. Κακά τα ψέματα. Η Άνοιξη είναι ακόμα χωριό. Έχει ακόμα το χωριάτικο στυλ σε ορισμένες γειτονιές. Γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Είναι συγγενείς… Ειδικά στο κέντρο, κοντά στην πλατεία. Στα προάστια γύρω-γύρω έχει χαλάσει η συμπεριφορά. Και φταίμε εμείς για αυτό. Εγώ δεν σε θέλω για γείτονα, γιατί φοβάμαι πως θα με ενοχλείς συνέχεια.
Ξεκλείδωτα σπίτια
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή κοιμόμασταν έξω. Στην βεράντα, στρωματσάδα. Σήμερα πού να το κάνεις αυτό; Μόνο στα χωριά. Και εμείς όταν πάμε στο χωριό, κοιμόμαστε έξω, στον κήπο, κάτω από το δέντρο. Και το διασκεδάζουμε. Είναι όλα ανοικτά, δεν κλειδώνουμε τις πόρτες. Αυτό δείχνει μεγάλη ελευθερία.
Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή κοιμόμασταν έξω. Στην βεράντα, στρωματσάδα. Σήμερα πού να το κάνεις αυτό; Μόνο στα χωριά. Και εμείς όταν πάμε στο χωριό, κοιμόμαστε έξω, στον κήπο, κάτω από το δέντρο. Και το διασκεδάζουμε. Είναι όλα ανοικτά, δεν κλειδώνουμε τις πόρτες. Αυτό δείχνει μεγάλη ελευθερία.
Έλλειψη κεντρικής αποχέτευσης
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ο πεθερός μου έχει δημιουργήσει στον κήπο μας εγκατάσταση κομποστοποίησης των σκουπιδιών. Με αποτέλεσμα να είναι ελάχιστα αυτά που πετάω. Εγώ στην αρχή φοβόμουνα μήπως μαζευτούν ποντίκια. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Άλλωστε, τα σκουπίδια είναι το λιγότερο. Εδώ πετάνε τους βόθρους στο δρόμο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως στον 21ο αιώνα δεν υπάρχει κεντρική αποχέτευση. Να φανταστείς στο χωριό μου, μιλάμε για ένα χωριό 200 κατοίκων, έχουμε κεντρική αποχέτευση από τη δεκαετία του 1980. Και έρχομαι τώρα εδώ και να μην υπάρχει αποχέτευση;
Ο πεθερός μου έχει δημιουργήσει στον κήπο μας εγκατάσταση κομποστοποίησης των σκουπιδιών. Με αποτέλεσμα να είναι ελάχιστα αυτά που πετάω. Εγώ στην αρχή φοβόμουνα μήπως μαζευτούν ποντίκια. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Άλλωστε, τα σκουπίδια είναι το λιγότερο. Εδώ πετάνε τους βόθρους στο δρόμο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως στον 21ο αιώνα δεν υπάρχει κεντρική αποχέτευση. Να φανταστείς στο χωριό μου, μιλάμε για ένα χωριό 200 κατοίκων, έχουμε κεντρική αποχέτευση από τη δεκαετία του 1980. Και έρχομαι τώρα εδώ και να μην υπάρχει αποχέτευση;
Σκουπίδια στους κάδους ανακύκλωσης
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Δυστυχώς, πολλοί πετάνε στους κάδους ανακύκλωσης ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μέχρι και πρόβατο έχουν πετάξει! Επίσης, τέσσερις φορές έχουμε βρει ψόφιους σκύλους μέσα. Αν οι εργαζόμενοι του ειδικού απορριμματοφόρου, που βγαίνει δύο φορές την εβδομάδα, βρουν για παράδειγμα μέσα σε έναν κάδο χώματα, θα πρέπει να φωνάξουν το κοινό απορριμματοφόρο για να τον αδειάσει και να τον καθαρίσει. Έτσι είναι τα πράγματα. Αν ο κάδος έχει μέσα άσχετα υλικά, θα πάει όλο το περιεχόμενο στα σκουπίδια, μαζί και τα ανακυκλώσιμα. Γιατί δεν γίνεται να τα ξεκαθαρίσει κάποιος. Δεν μπορείς να του πεις του εργάτη «θα τα διαλέγεις σακούλα-σακούλα όλα, και το πρόβατο». Μυρίζει.
Δυστυχώς, πολλοί πετάνε στους κάδους ανακύκλωσης ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μέχρι και πρόβατο έχουν πετάξει! Επίσης, τέσσερις φορές έχουμε βρει ψόφιους σκύλους μέσα. Αν οι εργαζόμενοι του ειδικού απορριμματοφόρου, που βγαίνει δύο φορές την εβδομάδα, βρουν για παράδειγμα μέσα σε έναν κάδο χώματα, θα πρέπει να φωνάξουν το κοινό απορριμματοφόρο για να τον αδειάσει και να τον καθαρίσει. Έτσι είναι τα πράγματα. Αν ο κάδος έχει μέσα άσχετα υλικά, θα πάει όλο το περιεχόμενο στα σκουπίδια, μαζί και τα ανακυκλώσιμα. Γιατί δεν γίνεται να τα ξεκαθαρίσει κάποιος. Δεν μπορείς να του πεις του εργάτη «θα τα διαλέγεις σακούλα-σακούλα όλα, και το πρόβατο». Μυρίζει.
Ενημέρωση για την ανακύκλωση
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι πως όταν είχα πάει στην Αυστρία το 1992, υπήρχαν τέσσερις διαφορετικοί κάδοι για την ανακύκλωση. Τώρα ξεκίνησε και εδώ στην Άνοιξη. Ωστόσο, δεν έχει ενημερωθεί ο κόσμος, πρώτα-πρώτα για το πώς πρέπει να τοποθετηθούν τα ανακυκλώσιμα υλικά. Δεν υπάρχει ένα χαρτί που να του εξηγεί. Πρέπει ο καθένας να ενημερωθεί από μόνος του για μια σειρά από ζητήματα. Π.χ. για το αν πρέπει να πλένουμε τα μπουκάλια όταν τα αδειάζουμε. Προσπαθώ στο παιδί μου να το μεταφέρω αυτό. Γιατί φαντάζομαι ότι έτσι θα αλλάξει η κοινωνία μας. Και στην πεθερά μου, που είναι 75 ετών και έχει τα βιώματα μιας ζωής, προσπαθώ να της εξηγήσω που να ρίξει κάθε σκουπίδι, ανάλογα με το υλικό. Δεν το κάνει όμως πολύς κόσμος αυτό.
Θυμάμαι πως όταν είχα πάει στην Αυστρία το 1992, υπήρχαν τέσσερις διαφορετικοί κάδοι για την ανακύκλωση. Τώρα ξεκίνησε και εδώ στην Άνοιξη. Ωστόσο, δεν έχει ενημερωθεί ο κόσμος, πρώτα-πρώτα για το πώς πρέπει να τοποθετηθούν τα ανακυκλώσιμα υλικά. Δεν υπάρχει ένα χαρτί που να του εξηγεί. Πρέπει ο καθένας να ενημερωθεί από μόνος του για μια σειρά από ζητήματα. Π.χ. για το αν πρέπει να πλένουμε τα μπουκάλια όταν τα αδειάζουμε. Προσπαθώ στο παιδί μου να το μεταφέρω αυτό. Γιατί φαντάζομαι ότι έτσι θα αλλάξει η κοινωνία μας. Και στην πεθερά μου, που είναι 75 ετών και έχει τα βιώματα μιας ζωής, προσπαθώ να της εξηγήσω που να ρίξει κάθε σκουπίδι, ανάλογα με το υλικό. Δεν το κάνει όμως πολύς κόσμος αυτό.
Ο Δήμος είμαστε εμείς
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μου λείπουν κάποιες πλάκες. Εγώ διοικητικά ανήκω στη Σταμάτα, είμαι όμως στα όρια με την Άνοιξη. Εδώ και δύο χρόνια η Κοινότητα της Σταμάτας δεν έχει έρθει να τοποθετήσει τις πλάκες που λείπουν. Έτσι, στο πεζοδρόμιο φυτρώνουν αγριόχορτα, τα οποία βγαίνουμε και καθαρίζουμε μόνοι μας. Το γεγονός αυτό φαίνεται σε πολλούς παράξενο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, σταματούσαν με τα αυτοκίνητα και μας έλεγαν, «αφού δεν κάνει αυτήν τη δουλειά ο δήμαρχος, κάντε την εσείς». Αλλά εγώ μια ζωή έτσι έχω συνηθίσει. Και στο Χαϊδάρι όπου μεγάλωσα, αλλά και στα Πατήσια αργότερα, το ίδιο έκανα. Και εδώ όταν χρειαστεί θα βγω έξω από σπίτι μου για να καθαρίσω. Δεν είναι κάτι που το κάνω για πρώτη φορά. Θα με ενοχλήσει που ο γείτονας δεν το έχει κάνει ενώ εγώ έχω αφιερώσει 3 ώρες να καθαρίσω το πεζοδρόμιό μου. Αυτό πράγματι με ενοχλεί. Αλλά κάτι που μπορώ να το κάνω εγώ δεν θα σκεφτώ γιατί δεν το έχει κάνει ο Δήμος. Γιατί στο Δήμο ανήκω και εγώ.
Στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μου λείπουν κάποιες πλάκες. Εγώ διοικητικά ανήκω στη Σταμάτα, είμαι όμως στα όρια με την Άνοιξη. Εδώ και δύο χρόνια η Κοινότητα της Σταμάτας δεν έχει έρθει να τοποθετήσει τις πλάκες που λείπουν. Έτσι, στο πεζοδρόμιο φυτρώνουν αγριόχορτα, τα οποία βγαίνουμε και καθαρίζουμε μόνοι μας. Το γεγονός αυτό φαίνεται σε πολλούς παράξενο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, σταματούσαν με τα αυτοκίνητα και μας έλεγαν, «αφού δεν κάνει αυτήν τη δουλειά ο δήμαρχος, κάντε την εσείς». Αλλά εγώ μια ζωή έτσι έχω συνηθίσει. Και στο Χαϊδάρι όπου μεγάλωσα, αλλά και στα Πατήσια αργότερα, το ίδιο έκανα. Και εδώ όταν χρειαστεί θα βγω έξω από σπίτι μου για να καθαρίσω. Δεν είναι κάτι που το κάνω για πρώτη φορά. Θα με ενοχλήσει που ο γείτονας δεν το έχει κάνει ενώ εγώ έχω αφιερώσει 3 ώρες να καθαρίσω το πεζοδρόμιό μου. Αυτό πράγματι με ενοχλεί. Αλλά κάτι που μπορώ να το κάνω εγώ δεν θα σκεφτώ γιατί δεν το έχει κάνει ο Δήμος. Γιατί στο Δήμο ανήκω και εγώ.
Η συνείδησή μας ανήσυχη
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Έχω αντιληφθεί πως πολλές φορές, όταν θέλω να κοιμηθώ, κοιτάω με το ένα μάτι να δω πού είναι το παιδί. Και όταν βλέπω πως παίζει play station σκέφτομαι, «α, εντάξει παίζει ηλεκτρονικό. Καλύτερα έτσι, έχω την ησυχία μου. Άφησε τον κλειδωμένο. Πού το οδηγώ όμως έτσι το παιδάκι; Πρώτον, στο να καταστρέψει τα μάτια του και δεύτερον στο να αποχαυνωθεί. Δυστυχώς, αυτό το κάνουμε όλοι μας.
Έχω αντιληφθεί πως πολλές φορές, όταν θέλω να κοιμηθώ, κοιτάω με το ένα μάτι να δω πού είναι το παιδί. Και όταν βλέπω πως παίζει play station σκέφτομαι, «α, εντάξει παίζει ηλεκτρονικό. Καλύτερα έτσι, έχω την ησυχία μου. Άφησε τον κλειδωμένο. Πού το οδηγώ όμως έτσι το παιδάκι; Πρώτον, στο να καταστρέψει τα μάτια του και δεύτερον στο να αποχαυνωθεί. Δυστυχώς, αυτό το κάνουμε όλοι μας.
Το παιδί πρέπει να "φάει χώμα" για να μεγαλώσει
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους, στο κέντρο της Αθήνας. Πιστεύω ωστόσο, πως έχω ζήσει τη γειτονιά καλύτερα από όλους. Αν και μέναμε στο κέντρο των Αμπελοκήπων, στην Πανόρμου, δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα, δεν υπήρχε φόβος. Ήτανε πραγματική γειτονιά! Θυμάμαι, παίζαμε 20-30 παιδιά στο δρόμο. Όχι βέβαια στην Πανόρμου, αλλά σε ένα στενάκι. Παίζαμε από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου. Τι τούμπες έχουμε φάει… Ήτανε καταπληκτικά! Καταπληκτικά πράγματα! Δυστυχώς σήμερα στην Άνοιξη δεν υπάρχει δρόμος που να μην περνάνε αυτοκίνητα για να βγάλω τα παιδιά μου έξω. Τα πάμε πού και πού σε ένα εκκλησάκι, στην Παναγίτσα, για να φάνε λίγο χώμα. Γιατί οι παλιοί λέγανε πως αν τα παιδιά δεν φάνε χώμα δεν μεγαλώνουνε. Εγώ είμαι αυτής της νοοτροπίας. Έχει και λουλούδια εκεί, είναι και το δάσος δίπλα και αρέσει στα παιδιά, περισσότερο και από τις κούνιες. Δυστυχώς, 2 χρόνια τώρα που πάμε εκεί δεν έχω δει πολύ κόσμο να έρχεται. Ίσως να θεωρούν το δάσος επικίνδυνο. Όμως οι κούνιες είναι πολύ πιο επικίνδυνες για τα παιδιά.
Εγώ μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους, στο κέντρο της Αθήνας. Πιστεύω ωστόσο, πως έχω ζήσει τη γειτονιά καλύτερα από όλους. Αν και μέναμε στο κέντρο των Αμπελοκήπων, στην Πανόρμου, δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα, δεν υπήρχε φόβος. Ήτανε πραγματική γειτονιά! Θυμάμαι, παίζαμε 20-30 παιδιά στο δρόμο. Όχι βέβαια στην Πανόρμου, αλλά σε ένα στενάκι. Παίζαμε από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου. Τι τούμπες έχουμε φάει… Ήτανε καταπληκτικά! Καταπληκτικά πράγματα! Δυστυχώς σήμερα στην Άνοιξη δεν υπάρχει δρόμος που να μην περνάνε αυτοκίνητα για να βγάλω τα παιδιά μου έξω. Τα πάμε πού και πού σε ένα εκκλησάκι, στην Παναγίτσα, για να φάνε λίγο χώμα. Γιατί οι παλιοί λέγανε πως αν τα παιδιά δεν φάνε χώμα δεν μεγαλώνουνε. Εγώ είμαι αυτής της νοοτροπίας. Έχει και λουλούδια εκεί, είναι και το δάσος δίπλα και αρέσει στα παιδιά, περισσότερο και από τις κούνιες. Δυστυχώς, 2 χρόνια τώρα που πάμε εκεί δεν έχω δει πολύ κόσμο να έρχεται. Ίσως να θεωρούν το δάσος επικίνδυνο. Όμως οι κούνιες είναι πολύ πιο επικίνδυνες για τα παιδιά.
Παλιά και νέα γειτονιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην Αθήνα ήρθα αρχικά για σπουδές. Μετά παντρεύτηκα και κόλλησα εδώ. Αρχικά, εγκαταστάθηκα στην Πετρούπολη, όπου έμεινα για 10 χρόνια, όταν είχε ήδη αρχίσει η ανάπτυξη. Την επισκέπτομαι ακόμα, γιατί έχω πολλούς φίλους εκεί. Όμως θυμάμαι που οι παλιότεροι άνθρωποι στην γειτονιά μου έλεγαν πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το λεωφορείο πήγαινε μέχρι τη στρογγυλή πλατεία, γιατί πιο πάνω υπήρχε στάνη με πρόβατα. Στην Άνοιξη εγκαταστάθηκα πέρυσι. Όμως και για αυτήν έχω μάθει πολλά πράγματα, γιατί εργάζομαι στο Δήμο, συγκεκριμένα στην καθαριότητα. Οπότε, ξέρω και τα καλά και τα κακά της. Ξέρω π.χ. σε ποιες περιοχές της Άνοιξης μιλάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους και σε ποιες όχι. Πού, δηλαδή, διατηρείται το παλιό στυλ του χωριού και πού όχι. Επίσης, ξέρω ποιοι θέλουν και ποιοι όχι να κρατήσουν καθαρή τη γειτονιά τους. Το ζω αυτό τόσο ως πολίτης όσο και ως εργαζόμενος. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιοχές που οι κάτοικοί τους ούτε να τις διατηρήσουν καθαρές θέλουν, αλλά ούτε να αναπτυχθεί το αίσθημα της γειτονιάς.
Στην Αθήνα ήρθα αρχικά για σπουδές. Μετά παντρεύτηκα και κόλλησα εδώ. Αρχικά, εγκαταστάθηκα στην Πετρούπολη, όπου έμεινα για 10 χρόνια, όταν είχε ήδη αρχίσει η ανάπτυξη. Την επισκέπτομαι ακόμα, γιατί έχω πολλούς φίλους εκεί. Όμως θυμάμαι που οι παλιότεροι άνθρωποι στην γειτονιά μου έλεγαν πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το λεωφορείο πήγαινε μέχρι τη στρογγυλή πλατεία, γιατί πιο πάνω υπήρχε στάνη με πρόβατα. Στην Άνοιξη εγκαταστάθηκα πέρυσι. Όμως και για αυτήν έχω μάθει πολλά πράγματα, γιατί εργάζομαι στο Δήμο, συγκεκριμένα στην καθαριότητα. Οπότε, ξέρω και τα καλά και τα κακά της. Ξέρω π.χ. σε ποιες περιοχές της Άνοιξης μιλάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους και σε ποιες όχι. Πού, δηλαδή, διατηρείται το παλιό στυλ του χωριού και πού όχι. Επίσης, ξέρω ποιοι θέλουν και ποιοι όχι να κρατήσουν καθαρή τη γειτονιά τους. Το ζω αυτό τόσο ως πολίτης όσο και ως εργαζόμενος. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιοχές που οι κάτοικοί τους ούτε να τις διατηρήσουν καθαρές θέλουν, αλλά ούτε να αναπτυχθεί το αίσθημα της γειτονιάς.
Ένα κλειδί για όλο το χωριό
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ μεγάλωσα σε ένα χωριό της Κρήτης. Ο πατέρας μου ήταν παπάς εκεί. Φανταστείτε λοιπόν, το παπαδοπαίδι σε ένα χωριό. Τα περισσότερα παιδάκια ήταν μεταξύ τους ή συγγενείς, ή συμπεθέροι ή ξαδέλφια. Τριάκοσους ανθρώπους είχε το χωριό και το παπαδοπαίδι ήταν συγγενής με όλους. Θυμάμαι πως κανένα σπίτι δεν είχε κλειδί, με την έννοια του «κλειδώνω το σπίτι για να φύγω». Ένα κλειδί υπήρχε το οποίο έμπαινε πάνω από τη γραβιέρα. Η αυλόπορτα δεν έκλεινε ποτέ. Το παιχνίδι μας ήταν από το πρωί μέχρι τη δύση του ήλιου, μέχρι να μη βλέπουμε τη μύτη μας. Τις μπάλες να φανταστείτε τις αφήναμε στους γείτονες, στους κήπους γύρω-γύρω. Περνώντας από γειτονιές με πορτοκαλιές γυρίζοντας, ξεδιψάγαμε με τα πορτοκάλια. Όπου πολλές φορές παίζαμε και πόλεμο. Δεν μας φώναζε κανείς, γιατί όλο και κάποιος από την παρέα θα ήταν συγγενής του. Αυτές οι αναμνήσεις δεν μας φεύγουνε από το μυαλό. Τώρα, το πρώτο πράγμα που κάνουμε μπαίνοντας στο σπίτι μας είναι να κλείσουμε την αυλόπορτα και μετά να κλειδώσουμε και την πόρτα του σπιτιού μας. Με αποτέλεσμα το παιδί μας να μην μπορεί να βγει ούτε στην αυλή. Εμένα ο γιος μου δεν μπορεί να βγει. «Μπαμπά», μου λέει, «θέλω να βγω να παίξω στην αυλή». Και βγαίνω και του ξεκλειδώνω. Πολύ δε περισσότερο, τα παιδιά δεν μπορούν να βγουν στο δρόμο. Συνεπώς, όχι μόνο κοινωνικές, αλλά ούτε καν οικογενειακές συναναστροφές δεν μπορούμε να έχουμε σήμερα.
Εγώ μεγάλωσα σε ένα χωριό της Κρήτης. Ο πατέρας μου ήταν παπάς εκεί. Φανταστείτε λοιπόν, το παπαδοπαίδι σε ένα χωριό. Τα περισσότερα παιδάκια ήταν μεταξύ τους ή συγγενείς, ή συμπεθέροι ή ξαδέλφια. Τριάκοσους ανθρώπους είχε το χωριό και το παπαδοπαίδι ήταν συγγενής με όλους. Θυμάμαι πως κανένα σπίτι δεν είχε κλειδί, με την έννοια του «κλειδώνω το σπίτι για να φύγω». Ένα κλειδί υπήρχε το οποίο έμπαινε πάνω από τη γραβιέρα. Η αυλόπορτα δεν έκλεινε ποτέ. Το παιχνίδι μας ήταν από το πρωί μέχρι τη δύση του ήλιου, μέχρι να μη βλέπουμε τη μύτη μας. Τις μπάλες να φανταστείτε τις αφήναμε στους γείτονες, στους κήπους γύρω-γύρω. Περνώντας από γειτονιές με πορτοκαλιές γυρίζοντας, ξεδιψάγαμε με τα πορτοκάλια. Όπου πολλές φορές παίζαμε και πόλεμο. Δεν μας φώναζε κανείς, γιατί όλο και κάποιος από την παρέα θα ήταν συγγενής του. Αυτές οι αναμνήσεις δεν μας φεύγουνε από το μυαλό. Τώρα, το πρώτο πράγμα που κάνουμε μπαίνοντας στο σπίτι μας είναι να κλείσουμε την αυλόπορτα και μετά να κλειδώσουμε και την πόρτα του σπιτιού μας. Με αποτέλεσμα το παιδί μας να μην μπορεί να βγει ούτε στην αυλή. Εμένα ο γιος μου δεν μπορεί να βγει. «Μπαμπά», μου λέει, «θέλω να βγω να παίξω στην αυλή». Και βγαίνω και του ξεκλειδώνω. Πολύ δε περισσότερο, τα παιδιά δεν μπορούν να βγουν στο δρόμο. Συνεπώς, όχι μόνο κοινωνικές, αλλά ούτε καν οικογενειακές συναναστροφές δεν μπορούμε να έχουμε σήμερα.
Από τις μονοκατοικίες στα 5ώροφα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Η γειτονιά όπου μεγάλωσα, αστικοποιήθηκε έντονα μόλις τα τελευταία δέκα χρόνια. Τότε ήταν που έφυγε από τη λογική της μονοκατοικίας. Γιατί πριν δεν υπήρχαν παρά μόνο μονοκατοικίες σε μεγάλα οικόπεδα. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι εγκληματήσανε επιτρέποντας τη μεταφορά του συντελεστή δόμησης. Με τον τρόπο αυτό οι μονοκατοικίες μετατραπήκανε σε 4ώροφα, 5ώροφα και 6ώροφα. Το γεγονός αυτό έφερε πολλά νέα ζευγάρια στην περιοχή. Φανταστείτε πως από 10 δημοτικά σχολεία που υπήρχαν, σήμερα υπάρχουν 26. Και τα λύκεια από 3, έγιναν 9. Είναι απίστευτη η έκρηξη του πληθυσμού στην περιοχή την τελευταία δωδεκαετία! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πήξει η πόλη στο αυτοκίνητο, να γίνει χειρότερα και από την Κυψέλη.
Η γειτονιά όπου μεγάλωσα, αστικοποιήθηκε έντονα μόλις τα τελευταία δέκα χρόνια. Τότε ήταν που έφυγε από τη λογική της μονοκατοικίας. Γιατί πριν δεν υπήρχαν παρά μόνο μονοκατοικίες σε μεγάλα οικόπεδα. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι εγκληματήσανε επιτρέποντας τη μεταφορά του συντελεστή δόμησης. Με τον τρόπο αυτό οι μονοκατοικίες μετατραπήκανε σε 4ώροφα, 5ώροφα και 6ώροφα. Το γεγονός αυτό έφερε πολλά νέα ζευγάρια στην περιοχή. Φανταστείτε πως από 10 δημοτικά σχολεία που υπήρχαν, σήμερα υπάρχουν 26. Και τα λύκεια από 3, έγιναν 9. Είναι απίστευτη η έκρηξη του πληθυσμού στην περιοχή την τελευταία δωδεκαετία! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πήξει η πόλη στο αυτοκίνητο, να γίνει χειρότερα και από την Κυψέλη.
Παλιά πήγαινες σπίτι σου χορτασμένος καλημέρες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στην Πετρούπολη παίζαμε τα πάντα. Λάστιχο, κουτσό, ό,τι θέλεις! Και είναι αυτές οι μνήμες από το παιχνίδι που μου έχουν μείνει από τα παιδικά μου χρόνια. Και οι πολλές τούμπες με το ποδήλατο. Επιπλέον, θυμάμαι πως υπήρχε η γειτονιά τότε. Πήγαινα στο σχολείο με τα πόδια, μια απόσταση μεγαλύτερη από ό,τι το νηπιαγωγείο από το σπίτι μου εδώ στην Άνοιξη, και χαιρετούσα όλο τον κόσμο. Έβλεπες παντού μονοκατοικίες και τριαντάφυλλα. Μάλιστα, πολλές φορές σου δίνανε τριαντάφυλλα. Πήγαινες σπίτι σου χορτασμένος λουλούδια, καθαρές αυλές και καλημέρες. Εδώ δεν σου λένε καλημέρα. Ήταν ίσως πιο εύκολοι οι καιροί τότε. Οι άνθρωποι ήταν πιο βατοί, πιο μαλακοί, δεν ήταν τόσο πιεσμένοι. Τώρα δουλεύει η γυναίκα και είναι πιεσμένος ο χρόνος της το σπίτι. Τότε η μητέρα μου δεν δούλευε, παρα μόνο όταν πήγα στην τρίτη γυμνασίου. Και οι περισσότερες μητέρες τότε δεν δούλευαν. Έτσι, η μητέρα-γυναίκα-σύζυγος ήταν πιο ξεκούραστη και μπορούσε να προσφέρει. Τώρα, όταν δουλεύεις, και μάλιστα όχι κοντά, και έρχεσαι 7-7.30 το βράδυ στο σπίτι, τι κοινωνικές συναναστροφές να έχεις και πού να βγάλεις το παιδί σου να παίξει.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στην Πετρούπολη παίζαμε τα πάντα. Λάστιχο, κουτσό, ό,τι θέλεις! Και είναι αυτές οι μνήμες από το παιχνίδι που μου έχουν μείνει από τα παιδικά μου χρόνια. Και οι πολλές τούμπες με το ποδήλατο. Επιπλέον, θυμάμαι πως υπήρχε η γειτονιά τότε. Πήγαινα στο σχολείο με τα πόδια, μια απόσταση μεγαλύτερη από ό,τι το νηπιαγωγείο από το σπίτι μου εδώ στην Άνοιξη, και χαιρετούσα όλο τον κόσμο. Έβλεπες παντού μονοκατοικίες και τριαντάφυλλα. Μάλιστα, πολλές φορές σου δίνανε τριαντάφυλλα. Πήγαινες σπίτι σου χορτασμένος λουλούδια, καθαρές αυλές και καλημέρες. Εδώ δεν σου λένε καλημέρα. Ήταν ίσως πιο εύκολοι οι καιροί τότε. Οι άνθρωποι ήταν πιο βατοί, πιο μαλακοί, δεν ήταν τόσο πιεσμένοι. Τώρα δουλεύει η γυναίκα και είναι πιεσμένος ο χρόνος της το σπίτι. Τότε η μητέρα μου δεν δούλευε, παρα μόνο όταν πήγα στην τρίτη γυμνασίου. Και οι περισσότερες μητέρες τότε δεν δούλευαν. Έτσι, η μητέρα-γυναίκα-σύζυγος ήταν πιο ξεκούραστη και μπορούσε να προσφέρει. Τώρα, όταν δουλεύεις, και μάλιστα όχι κοντά, και έρχεσαι 7-7.30 το βράδυ στο σπίτι, τι κοινωνικές συναναστροφές να έχεις και πού να βγάλεις το παιδί σου να παίξει.
Μικρές κοινωνίες και συμπεριφορές
Απόσπασμα από κύκλο αφφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία. Στα 18 μου, εγκαταστάθηκα στα Κάτω Πατήσια. Παρότι έμενα σε πολυκατοικία, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον ξέρω και να μην με ξέρει στην πολυκατοικία. Ό,τι πρόβλημα είχα, θα χτύπαγα στο διπλανό μου κι όχι απαραίτητα στο διαχειριστή. Αυτό είχε να κάνει και με τη νοοτροπία που είχα από το χωριό μου. Παρότι οι μικρές κοινωνίες έχουν και αρνητικά, όπως π.χ. το κουτσομπολιό, έχουν και τα θετικά τους. Στα μικρά χωριά, μαθαίνεις να σέβεσαι τον διπλανό σου. Αν δεν τον δεις μια μέρα, θα αναρωτηθείς πού είναι. Τον νοιάζεσαι. Τώρα μπορεί να είναι ο γείτονας δίπλα σου και να ποτίζει, να του πεις καλημέρα και να μην σου απαντήσει. Και αυτό γιατί πολλοί σκέφτονται, «εγώ ήρθα σε αυτήν την περιοχή για να βρω την ησυχία μου και δεν θέλω να με ενοχλείς!».
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία. Στα 18 μου, εγκαταστάθηκα στα Κάτω Πατήσια. Παρότι έμενα σε πολυκατοικία, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον ξέρω και να μην με ξέρει στην πολυκατοικία. Ό,τι πρόβλημα είχα, θα χτύπαγα στο διπλανό μου κι όχι απαραίτητα στο διαχειριστή. Αυτό είχε να κάνει και με τη νοοτροπία που είχα από το χωριό μου. Παρότι οι μικρές κοινωνίες έχουν και αρνητικά, όπως π.χ. το κουτσομπολιό, έχουν και τα θετικά τους. Στα μικρά χωριά, μαθαίνεις να σέβεσαι τον διπλανό σου. Αν δεν τον δεις μια μέρα, θα αναρωτηθείς πού είναι. Τον νοιάζεσαι. Τώρα μπορεί να είναι ο γείτονας δίπλα σου και να ποτίζει, να του πεις καλημέρα και να μην σου απαντήσει. Και αυτό γιατί πολλοί σκέφτονται, «εγώ ήρθα σε αυτήν την περιοχή για να βρω την ησυχία μου και δεν θέλω να με ενοχλείς!».
Περνώντας από διαφορετικές γειτονιές
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ακούω τη λέξη «γειτονιά», κάνω σύγκριση με παιδικά μας χρόνια. Εγώ γεννήθηκα στην επαρχία, στην Άνδρο συγκεκριμένα. Εκεί έμεινα μέχρι τα 8 μου χρόνια. Αυτό που θυμάμαι είναι πως βγαίναμε συνέχεια έξω και παίζαμε. Όταν πήγα 8 χρονών, φύγαμε από την Άνδρο και εγκατασταθήκαμε στην Καλλιθέα. Και εκεί παίζαμε έξω. Τι μπάλα, τι κρυφτό από όλα! Ωστόσο αργότερα, όταν εγώ ήμουν γύρω στα 25, τα παιδιά δεν παίζανε πια έξω. Θες λόγω των υπολογιστών, θες λόγω του play station, κλείστηκαν στα σπίτια τους. Όταν αργότερα μετακόμισα στο Γαλάτσι, αυτό ήταν πλέον κανόνας. Εκεί ήταν πραγματικά νέκρα! Δεν είχα σχέσεις σχεδόν με κανέναν. Εντάξει, τους διπλανούς μου στην πολυκατοικία τους έβλεπα και λέγαμε ένα «γεια». Αλλά μέχρι εκεί! Πριν από ένα χρόνο εγκαταστάθηκα στην Άνοιξη. Δυστυχώς και εδώ δεν έχω ακόμα αναπτύξει με τους ανθρώπους τη σχέση που ψάχνω. Και από ό,τι βλέπω, και εδώ τα παιδιά οι γονείς τα κλείνουν μέσα στο σπίτι. Αυτό με ενοχλεί. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε έξω, στις γειτονιές. Παίζαμε, πατήσαμε χώμα, κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλο. Τώρα οι γονείς φοβούνται γιατί μεγάλωσε και η εγκληματικότητα.
Όταν ακούω τη λέξη «γειτονιά», κάνω σύγκριση με παιδικά μας χρόνια. Εγώ γεννήθηκα στην επαρχία, στην Άνδρο συγκεκριμένα. Εκεί έμεινα μέχρι τα 8 μου χρόνια. Αυτό που θυμάμαι είναι πως βγαίναμε συνέχεια έξω και παίζαμε. Όταν πήγα 8 χρονών, φύγαμε από την Άνδρο και εγκατασταθήκαμε στην Καλλιθέα. Και εκεί παίζαμε έξω. Τι μπάλα, τι κρυφτό από όλα! Ωστόσο αργότερα, όταν εγώ ήμουν γύρω στα 25, τα παιδιά δεν παίζανε πια έξω. Θες λόγω των υπολογιστών, θες λόγω του play station, κλείστηκαν στα σπίτια τους. Όταν αργότερα μετακόμισα στο Γαλάτσι, αυτό ήταν πλέον κανόνας. Εκεί ήταν πραγματικά νέκρα! Δεν είχα σχέσεις σχεδόν με κανέναν. Εντάξει, τους διπλανούς μου στην πολυκατοικία τους έβλεπα και λέγαμε ένα «γεια». Αλλά μέχρι εκεί! Πριν από ένα χρόνο εγκαταστάθηκα στην Άνοιξη. Δυστυχώς και εδώ δεν έχω ακόμα αναπτύξει με τους ανθρώπους τη σχέση που ψάχνω. Και από ό,τι βλέπω, και εδώ τα παιδιά οι γονείς τα κλείνουν μέσα στο σπίτι. Αυτό με ενοχλεί. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε έξω, στις γειτονιές. Παίζαμε, πατήσαμε χώμα, κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλο. Τώρα οι γονείς φοβούνται γιατί μεγάλωσε και η εγκληματικότητα.
Η γειτονιά του τότε και του τώρα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγκατασταθήκαμε στην Άνοιξη πριν από δύο χρόνια περίπου. Παρότι στην αρχή δεν ξέραμε κανέναν, τώρα έχουμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Έτσι και το παιδί μου έχει παρέα για να παίξει. Βέβαια, δεν θα το άφηνα στο δρόμο για να παίξει, όπως μεγάλωσα εγώ. Δεν θα ένοιωθα ασφάλεια. Εγώ μεγάλωσα στην επαρχία, σε ένα χωριό κοντά στην Ανδρίτσαινα. Ήταν γειτονιά εκεί, όλοι μας ήξεραν. Δεν υπήρχε φόβος για κάτι, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν και άλλα πράγματα. Τώρα, που να αφήσεις το παιδί σου να περάσει τον κεντρικό δρόμο! Αλλά το να πάει στο σπίτι μιας φίλης για να παίξει, αυτό γίνεται. Πριν έρθω εδώ έμενα στο Δαφνί. Ήταν μια πιο μεγάλη γειτονιά, δεν ήταν πέρασμα αυτοκινήτων. Ήταν γειτονιά που έμπαινες μέσα και καθόσουνα. Είχε δάσος δεξιά-αριστερά, παντού, αλλά ο κόσμος ήταν πιο απομονωμένος σε σχέση με εδώ. Πιο κλειστός στο καβούκι του. Εδώ είναι πιο ανοικτός.
Εγκατασταθήκαμε στην Άνοιξη πριν από δύο χρόνια περίπου. Παρότι στην αρχή δεν ξέραμε κανέναν, τώρα έχουμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Έτσι και το παιδί μου έχει παρέα για να παίξει. Βέβαια, δεν θα το άφηνα στο δρόμο για να παίξει, όπως μεγάλωσα εγώ. Δεν θα ένοιωθα ασφάλεια. Εγώ μεγάλωσα στην επαρχία, σε ένα χωριό κοντά στην Ανδρίτσαινα. Ήταν γειτονιά εκεί, όλοι μας ήξεραν. Δεν υπήρχε φόβος για κάτι, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν και άλλα πράγματα. Τώρα, που να αφήσεις το παιδί σου να περάσει τον κεντρικό δρόμο! Αλλά το να πάει στο σπίτι μιας φίλης για να παίξει, αυτό γίνεται. Πριν έρθω εδώ έμενα στο Δαφνί. Ήταν μια πιο μεγάλη γειτονιά, δεν ήταν πέρασμα αυτοκινήτων. Ήταν γειτονιά που έμπαινες μέσα και καθόσουνα. Είχε δάσος δεξιά-αριστερά, παντού, αλλά ο κόσμος ήταν πιο απομονωμένος σε σχέση με εδώ. Πιο κλειστός στο καβούκι του. Εδώ είναι πιο ανοικτός.
Δούναι και λαβείν
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εκεί που είναι τώρα οι κεντρικές κούνιες της Άνοιξης, απέναντι από την εκκλησία, ήταν το σπίτι του Εμπειρίκου. Αυτός είχε στη κατοχή του τη μεγαλύτερη έκταση στην περιοχή. Όπως μου έχουν πει κάποιοι φίλοι μου Ανοιξιώτες, το σπίτι του ήταν εγκαταλελημένο και εκεί παίζανε τα παιδιά του χωριού. Εγώ δεν το έχω προλάβει, το θυμάμαι έτσι σαν όνειρο από τα καλοκαίρια που ερχόμουν, αλλά δεν είμαι και σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο σπίτι. Την περιουσία του αυτός την μοίρασε σε 2-3 οικογένειες ντόπιων. Και αυτές είναι ακόμα οι μεγάλες οικογένειες της Άνοιξης που έχουν στα χέρια τους την περισσότερη γη. Και δεν την πουλάνε είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί επειδή είναι εκτός σχεδίου πόλης δεν μπορούν να τα τεμαχίσουν σε μικρότερα οικόπεδα και δεν τους συμφέρει. Ό,τι έκοψαν-έκοψαν, τώρα δεν μπορούν. Εγώ έχω έναν φίλο που έχει τεράστια περιουσία στην Άνοιξη. Αλλά επειδή θεωρούνται αγροτεμάχια θα πρέπει να τα πουλήσει ανά 10 στρέμματα. Λοιπόν, οι ντόπιοι είχαν τη γη, αλλά δεν είχαν το χρήμα. Και ήρθαμε εμείς και δώσαμε κάποια χρήματα και φτιάξαμε ό,τι φτιάξαμε. Θεωρώ λοιπόν, πως και εμείς τους προσφέραμε κάτι. Και θα έπρεπε τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα.
Εκεί που είναι τώρα οι κεντρικές κούνιες της Άνοιξης, απέναντι από την εκκλησία, ήταν το σπίτι του Εμπειρίκου. Αυτός είχε στη κατοχή του τη μεγαλύτερη έκταση στην περιοχή. Όπως μου έχουν πει κάποιοι φίλοι μου Ανοιξιώτες, το σπίτι του ήταν εγκαταλελημένο και εκεί παίζανε τα παιδιά του χωριού. Εγώ δεν το έχω προλάβει, το θυμάμαι έτσι σαν όνειρο από τα καλοκαίρια που ερχόμουν, αλλά δεν είμαι και σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο σπίτι. Την περιουσία του αυτός την μοίρασε σε 2-3 οικογένειες ντόπιων. Και αυτές είναι ακόμα οι μεγάλες οικογένειες της Άνοιξης που έχουν στα χέρια τους την περισσότερη γη. Και δεν την πουλάνε είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί επειδή είναι εκτός σχεδίου πόλης δεν μπορούν να τα τεμαχίσουν σε μικρότερα οικόπεδα και δεν τους συμφέρει. Ό,τι έκοψαν-έκοψαν, τώρα δεν μπορούν. Εγώ έχω έναν φίλο που έχει τεράστια περιουσία στην Άνοιξη. Αλλά επειδή θεωρούνται αγροτεμάχια θα πρέπει να τα πουλήσει ανά 10 στρέμματα. Λοιπόν, οι ντόπιοι είχαν τη γη, αλλά δεν είχαν το χρήμα. Και ήρθαμε εμείς και δώσαμε κάποια χρήματα και φτιάξαμε ό,τι φτιάξαμε. Θεωρώ λοιπόν, πως και εμείς τους προσφέραμε κάτι. Και θα έπρεπε τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα.
Χωριστά καφενεία & μαγαζιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν κάποια χρόνια είχε ανοίξει ένα ψιλικατζίδικο, αλλά επειδή είχε κόψει τη δουλειά ενός ντόπιου, που είχε το μοναδικό ψιλικατζίδικο στην περιοχή, επενέβησαν κάποιοι ντόπιοι και το κλείσανε. Υπάρχει άλλο ένα αντίστοιχο περιστατικό. Είχε κάποτε ανοίξει ένα πολύ ωραίο καφέ-μπαρ, το πιο ωραίο μαγαζί της περιοχής. Δεν το υποστηρίξανε και έκλεισε. Μετά άνοιξε ένα άλλο καφέ, άντεξε και αυτό δύο χρόνια και έκλεισε. Δεν τα σηκώνει τα μαγαζιά η πόλη. Αν πήγαιναν οι ντόπιοι, δεν πήγαιναν οι νεοφερμένοι. Αν πήγαιναν οι νεοφερμένοι, δεν πήγαιναν οι ντόπιοι. Υπήρχε πάντα αυτή η κόντρα.
Πριν κάποια χρόνια είχε ανοίξει ένα ψιλικατζίδικο, αλλά επειδή είχε κόψει τη δουλειά ενός ντόπιου, που είχε το μοναδικό ψιλικατζίδικο στην περιοχή, επενέβησαν κάποιοι ντόπιοι και το κλείσανε. Υπάρχει άλλο ένα αντίστοιχο περιστατικό. Είχε κάποτε ανοίξει ένα πολύ ωραίο καφέ-μπαρ, το πιο ωραίο μαγαζί της περιοχής. Δεν το υποστηρίξανε και έκλεισε. Μετά άνοιξε ένα άλλο καφέ, άντεξε και αυτό δύο χρόνια και έκλεισε. Δεν τα σηκώνει τα μαγαζιά η πόλη. Αν πήγαιναν οι ντόπιοι, δεν πήγαιναν οι νεοφερμένοι. Αν πήγαιναν οι νεοφερμένοι, δεν πήγαιναν οι ντόπιοι. Υπήρχε πάντα αυτή η κόντρα.
Έχουμε τελικά ποιότητα ζωής;
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Η έλλειψη μαγαζιών αποτελεί πρόβλημα στην περιοχή. Ωστόσο, δεν ξέρω αν πρέπει να φτιαχτούν μαγαζιά. Ήρθαμε εδώ για να ξεφύγουμε από την πολυκοσμία. Αν είναι να χαλάσουμε το μέρος… Είναι αλήθεια πως η Άνοιξη και ο Άγιος Στέφανος έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Υπάρχουν άλλες περιοχές που βρίσκονται πιο κοντά στο κέντρο της Αθήνας που έχουν φτιαχτεί πολύ ωραία. Έχουν και πολύ πράσινο αλλά και ο κόσμος δεν χρειάζεται να μετακινείται και τόσο πολύ όπως εμείς. Το τι έχουμε κερδίσει ερχόμενοι εδώ αποτελεί, συνεπώς, ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Η έλλειψη μαγαζιών αποτελεί πρόβλημα στην περιοχή. Ωστόσο, δεν ξέρω αν πρέπει να φτιαχτούν μαγαζιά. Ήρθαμε εδώ για να ξεφύγουμε από την πολυκοσμία. Αν είναι να χαλάσουμε το μέρος… Είναι αλήθεια πως η Άνοιξη και ο Άγιος Στέφανος έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Υπάρχουν άλλες περιοχές που βρίσκονται πιο κοντά στο κέντρο της Αθήνας που έχουν φτιαχτεί πολύ ωραία. Έχουν και πολύ πράσινο αλλά και ο κόσμος δεν χρειάζεται να μετακινείται και τόσο πολύ όπως εμείς. Το τι έχουμε κερδίσει ερχόμενοι εδώ αποτελεί, συνεπώς, ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Η ευαισθητοποίηση μπορεί να φέρει αποτέλεσμα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην περιοχή μας βρίσκεται ο Ιππικός Όμιλος της Εκάλης. Πολλές φορές περνούν οι αναβάτες με τα άλογα από το δρόμο μας και τυχαίνει αυτά να αφήνουνε τα περιττώματά τους. Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί με το αυτοκίνητο όλα αυτά μπαίνουνε μέσα στο σπίτι. Μια μέρα λοιπόν, τηλεφώνησα στον Ιππικό Όμιλο και τους ανέφερα το πρόβλημα. Με αντιμετωπίσανε κάπως ειρωνικά. Ποιος ήμουν εγώ που δεν μου άρεσαν τα άλογα; Πήγα λοιπόν εκεί και τους είπα να φροντίσουν να μαζεύουν τα κόπρανα. Τους είπα πως είχαν ευθύνη για αυτό. Τους εξήγησα πως το θέαμα των αλόγων μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά δεν μπορώ τα κόπρανα στο σπίτι μου. Έγινε ένας μικρός χαμός, αλλά από τότε αν κάποιο άλογο αφοδεύσει ειδοποιούν οι ίδιοι οι αναβάτες και έρχονται και τα μαζεύουν. Αν δεν είχα την ευαισθησία να πιέσω, δεν θα είχε αλλάξει η κατάσταση. Η οποία όπως σας είπα ήταν κάτι που με πείραξε. Θυμάμαι στο χωριό μου, στην Κρήτη, όταν περνούσαν ζώα και αφόδευαν έπρεπε να μαζέψεις τα κόπρανα. Ίσως αυτό γινόταν γιατί θεωρούνταν προσωπική προσβολή για κάποιον να αφοδεύσει ένα ζώο μπροστά από το σπίτι του.
Στην περιοχή μας βρίσκεται ο Ιππικός Όμιλος της Εκάλης. Πολλές φορές περνούν οι αναβάτες με τα άλογα από το δρόμο μας και τυχαίνει αυτά να αφήνουνε τα περιττώματά τους. Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί με το αυτοκίνητο όλα αυτά μπαίνουνε μέσα στο σπίτι. Μια μέρα λοιπόν, τηλεφώνησα στον Ιππικό Όμιλο και τους ανέφερα το πρόβλημα. Με αντιμετωπίσανε κάπως ειρωνικά. Ποιος ήμουν εγώ που δεν μου άρεσαν τα άλογα; Πήγα λοιπόν εκεί και τους είπα να φροντίσουν να μαζεύουν τα κόπρανα. Τους είπα πως είχαν ευθύνη για αυτό. Τους εξήγησα πως το θέαμα των αλόγων μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά δεν μπορώ τα κόπρανα στο σπίτι μου. Έγινε ένας μικρός χαμός, αλλά από τότε αν κάποιο άλογο αφοδεύσει ειδοποιούν οι ίδιοι οι αναβάτες και έρχονται και τα μαζεύουν. Αν δεν είχα την ευαισθησία να πιέσω, δεν θα είχε αλλάξει η κατάσταση. Η οποία όπως σας είπα ήταν κάτι που με πείραξε. Θυμάμαι στο χωριό μου, στην Κρήτη, όταν περνούσαν ζώα και αφόδευαν έπρεπε να μαζέψεις τα κόπρανα. Ίσως αυτό γινόταν γιατί θεωρούνταν προσωπική προσβολή για κάποιον να αφοδεύσει ένα ζώο μπροστά από το σπίτι του.
Παιχνίδι στο δρόμο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς οι γονείς δεν τα αφήνουμε τα παιδιά μας να παίξουν έξω γιατί φοβόμαστε, π.χ. τα αυτοκίνητα. Προτιμούμε να παίζουν σε κλειστούς χώρους, όπως οι παιδικές χαρές. Εγώ στην Κυψέλη, θυμάμαι πως έπαιζα έξω από τα πέντε μου χρόνια. Το δικό μου το παιδί τώρα δεν θα το αφήνω ούτε στα 5, αλλά ούτε και στα 6 να παίζει έξω, ούτε καν στον δικό μας το δρόμο.
Εμείς οι γονείς δεν τα αφήνουμε τα παιδιά μας να παίξουν έξω γιατί φοβόμαστε, π.χ. τα αυτοκίνητα. Προτιμούμε να παίζουν σε κλειστούς χώρους, όπως οι παιδικές χαρές. Εγώ στην Κυψέλη, θυμάμαι πως έπαιζα έξω από τα πέντε μου χρόνια. Το δικό μου το παιδί τώρα δεν θα το αφήνω ούτε στα 5, αλλά ούτε και στα 6 να παίζει έξω, ούτε καν στον δικό μας το δρόμο.
Παιδικές χαρές & γήπεδα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Σε κάποιες γειτονιές τα παιδιά δεν παίζουν έξω γιατί δεν υπάρχουν διαμορφωμένοι χώροι παιχνιδιού. Στη δική μας γειτονιά υπάρχει μια παιδική χαρά και μια μπασκέτα. Και είναι γεμάτες από παιδιά. Επίσης, ο γιος μου με τους φίλους του έχουν φτιάξει δεντρόσπιτο στο ρέμα, όπου έχουν μεταφέρει πολλά από τα παιχνίδια τους και παίζουν εκεί μαζί. Βλέπω λοιπόν πολλά παιδιά να παίζουν στη γειτονιά μου, αν και δεν λείπουν οι δυσκολίες. Μερικοί γείτονες π.χ. δεν ήθελαν τα παιδιά, γιατί έκαναν φασαρία. Ακόμα και κάποιος που είχε σχέση με τον αθλητισμό, δεν τα ήθελε. Αν αυτός που θα έπρεπε να τα ενθαρρύνει τα πολεμάει, πού να εκτονωθούν τα παιδιά μας; Στο play-station;
Σε κάποιες γειτονιές τα παιδιά δεν παίζουν έξω γιατί δεν υπάρχουν διαμορφωμένοι χώροι παιχνιδιού. Στη δική μας γειτονιά υπάρχει μια παιδική χαρά και μια μπασκέτα. Και είναι γεμάτες από παιδιά. Επίσης, ο γιος μου με τους φίλους του έχουν φτιάξει δεντρόσπιτο στο ρέμα, όπου έχουν μεταφέρει πολλά από τα παιχνίδια τους και παίζουν εκεί μαζί. Βλέπω λοιπόν πολλά παιδιά να παίζουν στη γειτονιά μου, αν και δεν λείπουν οι δυσκολίες. Μερικοί γείτονες π.χ. δεν ήθελαν τα παιδιά, γιατί έκαναν φασαρία. Ακόμα και κάποιος που είχε σχέση με τον αθλητισμό, δεν τα ήθελε. Αν αυτός που θα έπρεπε να τα ενθαρρύνει τα πολεμάει, πού να εκτονωθούν τα παιδιά μας; Στο play-station;
Τα παιδιά στη γειτονιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Δεν υπάρχουν πλέον παιδιά που να παίζουν στη γειτονιά. Ανταλλάσουν περισσότερο επισκέψεις το ένα στο σπίτι του άλλου. Έτσι, η έννοια της γειτονιάς στα παιδιά χάθηκε. Δεν έχουν μάθει να παίζουν όπως εμείς. Και δεν φταίει μόνο το ότι σήμερα υπάρχουν αυτοκίνητα. Εγώ θυμάμαι στο Λόφο Σκουζέ όπου μεγάλωσα υπήρχαν αυτοκίνητα, ωστόσο παίζαμε.
Δεν υπάρχουν πλέον παιδιά που να παίζουν στη γειτονιά. Ανταλλάσουν περισσότερο επισκέψεις το ένα στο σπίτι του άλλου. Έτσι, η έννοια της γειτονιάς στα παιδιά χάθηκε. Δεν έχουν μάθει να παίζουν όπως εμείς. Και δεν φταίει μόνο το ότι σήμερα υπάρχουν αυτοκίνητα. Εγώ θυμάμαι στο Λόφο Σκουζέ όπου μεγάλωσα υπήρχαν αυτοκίνητα, ωστόσο παίζαμε.
Ο πολιτισμός είναι μέσα μας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ένα πρόβλημα που υπάρχει είναι πως δεν σεβόμαστε τον ποδηλάτη. Κάναμε προσπάθειες για να γίνει ο ποδηλατόδρομος στην περιοχή μας, αλλά δεν υπάρχει κανένας σεβασμός σε αυτό. Βγαίνει π.χ. ο άλλος με το αυτοκίνητο στις 8.05 το πρωί και τρέχει σαν τρελός. Δεν σκέφτεται πως εκείνη την ώρα κυκλοφορούν όλα τα παιδιά για να πάνε στο σχολείο; Προτείναμε να μπουν σαμαράκια στο δρόμο, αλλά ορισμένοι δεν τα θέλουν για να μην χαλάσουν τα φορτηγά. Δεν σέβονται τη μάνα που πάει το παιδί της στο σχολείο; Εννοείται πως είμαστε καλή περιοχή, πιο πολιτισμένη από άλλες. Αλλά τελικά ο πολιτισμός είναι μέσα μας, είναι θέμα συμπεριφοράς.
Ένα πρόβλημα που υπάρχει είναι πως δεν σεβόμαστε τον ποδηλάτη. Κάναμε προσπάθειες για να γίνει ο ποδηλατόδρομος στην περιοχή μας, αλλά δεν υπάρχει κανένας σεβασμός σε αυτό. Βγαίνει π.χ. ο άλλος με το αυτοκίνητο στις 8.05 το πρωί και τρέχει σαν τρελός. Δεν σκέφτεται πως εκείνη την ώρα κυκλοφορούν όλα τα παιδιά για να πάνε στο σχολείο; Προτείναμε να μπουν σαμαράκια στο δρόμο, αλλά ορισμένοι δεν τα θέλουν για να μην χαλάσουν τα φορτηγά. Δεν σέβονται τη μάνα που πάει το παιδί της στο σχολείο; Εννοείται πως είμαστε καλή περιοχή, πιο πολιτισμένη από άλλες. Αλλά τελικά ο πολιτισμός είναι μέσα μας, είναι θέμα συμπεριφοράς.
Γείτονας είναι αυτός με τον οποίον ανταλλάσεις πιάτα & πράγματα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εδώ στην Άνοιξη έκανα πολύ καλές φίλες, που τις συγκρίνω με τις φίλες μου από την Αθήνα, από τη γειτονιά που μεγάλωσα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες που δεν σου ανοίγουν την πόρτα. Εγώ πάντως θεωρώ γειτονιά αυτούς με τους οποίους ανταλλάσεις πιάτα και πράγματα. Όχι αυτούς που απλά τους ξέρεις και λες ένα γεια. Για παράδειγμα, του άντρα μου του αρέσουν τα ρεβίθια, αλλά εγώ δεν τα μαγειρεύω. Ευτυχώς, τα μαγειρεύει η γειτόνισσα.
Εδώ στην Άνοιξη έκανα πολύ καλές φίλες, που τις συγκρίνω με τις φίλες μου από την Αθήνα, από τη γειτονιά που μεγάλωσα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες που δεν σου ανοίγουν την πόρτα. Εγώ πάντως θεωρώ γειτονιά αυτούς με τους οποίους ανταλλάσεις πιάτα και πράγματα. Όχι αυτούς που απλά τους ξέρεις και λες ένα γεια. Για παράδειγμα, του άντρα μου του αρέσουν τα ρεβίθια, αλλά εγώ δεν τα μαγειρεύω. Ευτυχώς, τα μαγειρεύει η γειτόνισσα.
Κοινωνικές επαφές
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Αυτό που θυμάμαι από την Άνοιξη είναι πως το 1991, που εγκαταστάθηκα μόνιμα εδώ, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον ξέρω. Κατέβαινα στην πλατεία και με χαιρετούσαν όλοι. Οι άνθρωποι μιλάγανε, είχαμε επαφή. Τώρα δεν γνωρίζουμε ούτε τον απέναντι… Εντάξει δεν μπορείς να τους ξέρεις όλους, υπάρχει πληθυσμιακή έκρηξη τα τελευταία 7 χρόνια. Εγώ στη γειτονιά μου τους ξέρω, γιατί βέβαια ζω εκεί 24 χρόνια.
Αυτό που θυμάμαι από την Άνοιξη είναι πως το 1991, που εγκαταστάθηκα μόνιμα εδώ, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον ξέρω. Κατέβαινα στην πλατεία και με χαιρετούσαν όλοι. Οι άνθρωποι μιλάγανε, είχαμε επαφή. Τώρα δεν γνωρίζουμε ούτε τον απέναντι… Εντάξει δεν μπορείς να τους ξέρεις όλους, υπάρχει πληθυσμιακή έκρηξη τα τελευταία 7 χρόνια. Εγώ στη γειτονιά μου τους ξέρω, γιατί βέβαια ζω εκεί 24 χρόνια.
Το κέρδος κατα της φύσης
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην γειτονιά μας χτίστηκε ένα συγκρότημα από μεζονέτες, ένα έκτρωμα μέσα στο ρέμα που κατάστρεψε ένα θαυμάσιο δάσος. Το αποτέλεσμα είναι να μας τρώει η ζέστη. Εγώ όταν έχτισα το σπίτι μου, μου έπεφτε να κόψω 12 δέντρα. Έκοψα τελικά 11, έσωσα έστω ένα. Ο εργολάβος που έχτισε τις μεζονέτες πως μπόρεσε και τα έκοψε όλα; Και επιπλέον, μπάζωσε και το ρέμα! Θυμάμαι όταν έχτιζε, έβαλε κάτι μεγάλες μπάρες από έξω, προφανώς για να κρύψει τις παρανομίες του. Φανταστείτε, ούτε το όνομα του μηχανικού δεν έγραφε από έξω! Όταν τελείωσε με τις παρανομίες, τις έβγαλε τις μπάρες. Άρα για μένα είναι κανόνας: όταν κάποιος βάζει μπάρες, κάτι έχει να κρύψει. Ο εργολάβος που έχτισε τις μεζονέτες τα έχει κάνει όλα παράνομα. Καταρχήν, έχτισε τριώροφα σπίτια, κάτι που απαγορεύεται στην περιοχή. Επιπλέον, έχει μπαζώσει την κοίτη του ρέματος και την έχει μετατρέψει σε αυλή για τις μεζονέτες.
Στην γειτονιά μας χτίστηκε ένα συγκρότημα από μεζονέτες, ένα έκτρωμα μέσα στο ρέμα που κατάστρεψε ένα θαυμάσιο δάσος. Το αποτέλεσμα είναι να μας τρώει η ζέστη. Εγώ όταν έχτισα το σπίτι μου, μου έπεφτε να κόψω 12 δέντρα. Έκοψα τελικά 11, έσωσα έστω ένα. Ο εργολάβος που έχτισε τις μεζονέτες πως μπόρεσε και τα έκοψε όλα; Και επιπλέον, μπάζωσε και το ρέμα! Θυμάμαι όταν έχτιζε, έβαλε κάτι μεγάλες μπάρες από έξω, προφανώς για να κρύψει τις παρανομίες του. Φανταστείτε, ούτε το όνομα του μηχανικού δεν έγραφε από έξω! Όταν τελείωσε με τις παρανομίες, τις έβγαλε τις μπάρες. Άρα για μένα είναι κανόνας: όταν κάποιος βάζει μπάρες, κάτι έχει να κρύψει. Ο εργολάβος που έχτισε τις μεζονέτες τα έχει κάνει όλα παράνομα. Καταρχήν, έχτισε τριώροφα σπίτια, κάτι που απαγορεύεται στην περιοχή. Επιπλέον, έχει μπαζώσει την κοίτη του ρέματος και την έχει μετατρέψει σε αυλή για τις μεζονέτες.
Λύματα στο ρέμα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Το σπίτι μας βρίσκεται κοντά στο ρέμα. Και κάθε φορά που βρέχει και αυτό έχει νερό, έρχεται στα ρουθούνια μας η μπόχα από τους βόθρους που αδειάζουνε μέσα. Απλώνεται η μυρωδιά σε όλη την περιοχή. Ένα άλλο σημαντικό θέμα στην περιοχή είναι η καταπάτηση. Φανταστείτε, όσα σπίτια είναι δίπλα στο ποτάμι έχουνε φράξει το χώρο μέχρι την κοίτη. Εγώ όλα αυτά τα φαινόμενα τα ονομάζω ωχαδερφισμό. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο το τομάρι μας.
Το σπίτι μας βρίσκεται κοντά στο ρέμα. Και κάθε φορά που βρέχει και αυτό έχει νερό, έρχεται στα ρουθούνια μας η μπόχα από τους βόθρους που αδειάζουνε μέσα. Απλώνεται η μυρωδιά σε όλη την περιοχή. Ένα άλλο σημαντικό θέμα στην περιοχή είναι η καταπάτηση. Φανταστείτε, όσα σπίτια είναι δίπλα στο ποτάμι έχουνε φράξει το χώρο μέχρι την κοίτη. Εγώ όλα αυτά τα φαινόμενα τα ονομάζω ωχαδερφισμό. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο το τομάρι μας.
Λύματα στο δρόμο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Για να αποφύγω την κίνηση από το φανάρι, περνάω κάθε μέρα από συγκεκριμένη οδό. Η κατάσταση σε αυτήν είναι άθλια. Φανταστείτε, ακόμα και να το έχω πλύνει το αμάξι, γεμίζει λάσπες. Επίσης, λόγω της κακής κατάστασης του οδοστρώματος, πέφτει συνεχώς μέσα σε λακκούβες και παθαίνει φθορές. Η κακή κατάσταση του δρόμου οφείλεται σε δύο σωλήνες που έχει βάλει ένας κάτοικος για να αδειάζει στο δρόμο τα νερά του. Επιμένει πως αυτά δεν προέρχονται από το βόθρο, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Ένας άλλος γείτονας, έφερε μηχανήματα για να ασφαλτοστρώσει το δρόμο με δικά του έξοδα. Τον παρακάλεσε να κλείσει το νερό για να ρίξουν την άσφαλτο και αυτός τον αγνοούσε. Τελικά, με χίλιες δυσκολίες, ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε. Σήμερα ωστόσο είναι άσφαλτος μέχρι τις 11 και μετά γίνεται πάλι χωματόδρομος. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πληρώσουν για να αδειάσουν το βόθρο. Εγώ που πληρώνω είμαι χαζή ενώ αυτοί είναι έξυπνοι. Αυτό εμένα με ενοχλεί, ούτε ο φράχτης ούτε τίποτα.
Για να αποφύγω την κίνηση από το φανάρι, περνάω κάθε μέρα από συγκεκριμένη οδό. Η κατάσταση σε αυτήν είναι άθλια. Φανταστείτε, ακόμα και να το έχω πλύνει το αμάξι, γεμίζει λάσπες. Επίσης, λόγω της κακής κατάστασης του οδοστρώματος, πέφτει συνεχώς μέσα σε λακκούβες και παθαίνει φθορές. Η κακή κατάσταση του δρόμου οφείλεται σε δύο σωλήνες που έχει βάλει ένας κάτοικος για να αδειάζει στο δρόμο τα νερά του. Επιμένει πως αυτά δεν προέρχονται από το βόθρο, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Ένας άλλος γείτονας, έφερε μηχανήματα για να ασφαλτοστρώσει το δρόμο με δικά του έξοδα. Τον παρακάλεσε να κλείσει το νερό για να ρίξουν την άσφαλτο και αυτός τον αγνοούσε. Τελικά, με χίλιες δυσκολίες, ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε. Σήμερα ωστόσο είναι άσφαλτος μέχρι τις 11 και μετά γίνεται πάλι χωματόδρομος. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πληρώσουν για να αδειάσουν το βόθρο. Εγώ που πληρώνω είμαι χαζή ενώ αυτοί είναι έξυπνοι. Αυτό εμένα με ενοχλεί, ούτε ο φράχτης ούτε τίποτα.
Νερά από πισίνες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ο δρόμος μας είναι συνεχώς μέσα στη γλίτσα, αφού όλοι ρίχνουνε τα νερά από τους βόθρους ή από τις πισίνες. Και όλα αυτά είναι μολυσμένα και τα λύματα, αλλά και τα νερά από τις πισίνες, αφού έχουν μέσα φάρμακα. Το αποτέλεσμα είναι να φτιάχνει ο Δήμος τους δρόμους και μετά από λίγο καιρό να είναι άχρηστοι.
Ο δρόμος μας είναι συνεχώς μέσα στη γλίτσα, αφού όλοι ρίχνουνε τα νερά από τους βόθρους ή από τις πισίνες. Και όλα αυτά είναι μολυσμένα και τα λύματα, αλλά και τα νερά από τις πισίνες, αφού έχουν μέσα φάρμακα. Το αποτέλεσμα είναι να φτιάχνει ο Δήμος τους δρόμους και μετά από λίγο καιρό να είναι άχρηστοι.
Άρρωστο πεύκο λόγω λυμάτων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Η διπλανή μου βγάζει τα νερά από το βόθρο της και τα αδειάζει στο δρόμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα πεύκο που υπάρχει στην αυλή μου να είναι άρρωστο, αφού ποτίζεται από τα βρομόνερα. Έτσι, πολλές φορές τα φύλλα του πέφτουν και κάποια πέφτουν και στην δική της αυλή. Και έχει το θράσος να μου κάνει και παρατήρηση! Και δεν βλέπει αυτό που κάνει αυτή. Υπάρχει και ένας ακόμα γείτονας που κάνει αυτή τη δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ο δρόμος μας να μην στεγνώνει ποτέ! Είναι συνέχεια μέσα στη γλίτσα. Και φανταστείτε ότι στα χωριά, όπως ο Ασπρόπυργος, μόλις κάποιος πέταγε νερά ερχόταν ο αστυφύλακας. Πού, στα χωριά!
Η διπλανή μου βγάζει τα νερά από το βόθρο της και τα αδειάζει στο δρόμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα πεύκο που υπάρχει στην αυλή μου να είναι άρρωστο, αφού ποτίζεται από τα βρομόνερα. Έτσι, πολλές φορές τα φύλλα του πέφτουν και κάποια πέφτουν και στην δική της αυλή. Και έχει το θράσος να μου κάνει και παρατήρηση! Και δεν βλέπει αυτό που κάνει αυτή. Υπάρχει και ένας ακόμα γείτονας που κάνει αυτή τη δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ο δρόμος μας να μην στεγνώνει ποτέ! Είναι συνέχεια μέσα στη γλίτσα. Και φανταστείτε ότι στα χωριά, όπως ο Ασπρόπυργος, μόλις κάποιος πέταγε νερά ερχόταν ο αστυφύλακας. Πού, στα χωριά!
Ωραίο σπίτι μέσα, λύματα έξω
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Προχτές καθόμουν στον κήπο μου. Η διπλανή μου έχει ένα πολύ ωραίο σπίτι και δύο φορές την εβδομάδα έχει γυναίκα που της το καθαρίζει. Παρατήρησα πως τις μέρες αυτές μυρίζει άσχημα στη γειτονιά. Και προχθές κατάλαβα πως αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς τις μέρες αυτές βγάζει το βόθρο έξω και αφήνει τα λύματα να τρέξουν στο δρόμο. Και σκέφτομαι: αυτή η γυναίκα με βλέπει στο δρόμο και με καλημερίζει, βλέπει τα παιδιά μου, ξέρει πως παίζουν έξω. Και πάει και αδειάζει το βόθρο στο δρόμο; Το σπίτι της μέσα το στολίζει, για έξω δεν ενδιαφέρεται;
Προχτές καθόμουν στον κήπο μου. Η διπλανή μου έχει ένα πολύ ωραίο σπίτι και δύο φορές την εβδομάδα έχει γυναίκα που της το καθαρίζει. Παρατήρησα πως τις μέρες αυτές μυρίζει άσχημα στη γειτονιά. Και προχθές κατάλαβα πως αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς τις μέρες αυτές βγάζει το βόθρο έξω και αφήνει τα λύματα να τρέξουν στο δρόμο. Και σκέφτομαι: αυτή η γυναίκα με βλέπει στο δρόμο και με καλημερίζει, βλέπει τα παιδιά μου, ξέρει πως παίζουν έξω. Και πάει και αδειάζει το βόθρο στο δρόμο; Το σπίτι της μέσα το στολίζει, για έξω δεν ενδιαφέρεται;
Το σπίτι μας να είναι ωραίο και τίποτα άλλο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγκαταστάθηκα στην Άνοιξη πριν από 8 χρόνια. Ήρθαμε εδώ γιατί είναι μια ωραία περιοχή. Πριν, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να έρθω προς τα εδώ. Ωστόσο, πριν από εμένα εγκαταστάθηκε η αδελφή μου στον Άγιο Στέφανο και με τράβηξε προς τα εδώ. Εγώ μεγάλωσα πίσω από το Πεδίο του Άρεως. Εκεί είχαμε αυλές, υπήρχε η έννοια της γειτονιάς. Παίζαμε μέσα στις αυλές. Όταν πήγαμε μετά στο Μαρούσι, αυτό μου έλειπε. Όταν ήρθαμε εδώ, ένοιωσα να αναβιώνει μέσα μου η έννοια της γειτονιάς, η οποία αναπλήρωνε το απωθημένο μου πως δεν έζησα σε χωριό. Για αυτό, αν και υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, δεν μπορώ την μεμψιμοιρία. Όπως για παράδειγμα αυτή η διάκριση παλιών και νέων κατοίκων. Παρότι οι παλιοί πούλησαν τα οικόπεδά τους στους νέους, από την άλλη διαμαρτύρονται. Ένα άλλο είναι πως, ενώ είμαστε μια καλή περιοχή, δεν είμαστε π.χ. Πέραμα, δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο τα τετραγωνικά όπου ζούμε εμείς. Μόνο το σπίτι μας να είναι ωραίο, και τίποτα άλλο!
Εγκαταστάθηκα στην Άνοιξη πριν από 8 χρόνια. Ήρθαμε εδώ γιατί είναι μια ωραία περιοχή. Πριν, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να έρθω προς τα εδώ. Ωστόσο, πριν από εμένα εγκαταστάθηκε η αδελφή μου στον Άγιο Στέφανο και με τράβηξε προς τα εδώ. Εγώ μεγάλωσα πίσω από το Πεδίο του Άρεως. Εκεί είχαμε αυλές, υπήρχε η έννοια της γειτονιάς. Παίζαμε μέσα στις αυλές. Όταν πήγαμε μετά στο Μαρούσι, αυτό μου έλειπε. Όταν ήρθαμε εδώ, ένοιωσα να αναβιώνει μέσα μου η έννοια της γειτονιάς, η οποία αναπλήρωνε το απωθημένο μου πως δεν έζησα σε χωριό. Για αυτό, αν και υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, δεν μπορώ την μεμψιμοιρία. Όπως για παράδειγμα αυτή η διάκριση παλιών και νέων κατοίκων. Παρότι οι παλιοί πούλησαν τα οικόπεδά τους στους νέους, από την άλλη διαμαρτύρονται. Ένα άλλο είναι πως, ενώ είμαστε μια καλή περιοχή, δεν είμαστε π.χ. Πέραμα, δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο τα τετραγωνικά όπου ζούμε εμείς. Μόνο το σπίτι μας να είναι ωραίο, και τίποτα άλλο!
Τα σκουπίδια σε σακούλες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια φορά που τα παιδιά μου λέρωσαν με χρώμα το χαλί, αναγκάστηκα και εγώ να το πετάξω. Όμως, το έκοψα σε κομματάκια, το έβαλα σε σακούλες και ειδοποίησα το Δήμο. Και πράγματι, την άλλη μέρα πέρασαν και το πήραν. Και όσες φορές τους έχω ειδοποιήσει, έχουν ανταποκριθεί άμεσα. Αλλά θέλουν να είναι τα σκουπίδια σε σακούλες.
Μια φορά που τα παιδιά μου λέρωσαν με χρώμα το χαλί, αναγκάστηκα και εγώ να το πετάξω. Όμως, το έκοψα σε κομματάκια, το έβαλα σε σακούλες και ειδοποίησα το Δήμο. Και πράγματι, την άλλη μέρα πέρασαν και το πήραν. Και όσες φορές τους έχω ειδοποιήσει, έχουν ανταποκριθεί άμεσα. Αλλά θέλουν να είναι τα σκουπίδια σε σακούλες.
Κίνδυνος από σκουπίδια σε άχτιστα οικόπεδα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην γειτονιά μας υπάρχει ένας σύλλογος, η Αναγέννηση. Πρόκειται για πολύ παλιό σύλλογο, μέσω του οποίου πετύχαμε πολλά. Τώρα δεν υπάρχουν πολλά άτομα που να ενδιαφέρονται. Ωστόσο, είμαστε μερικοί που προσπαθούμε να τον επαναδραστηριοποιήσουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Ένα τέτοιο πρόβλημα είναι η πυρασφάλεια. Ένα δεύτερο, έχει να κάνει με την αισθητική: βλέπεις παντού πεταμένα σκουπίδια. Και δεν μιλάμε μόνο για οικιακά σκουπίδια. Πετούν ό,τι μπορείς να φανταστείς: στρώματα, ντουλάπες…, δεν μπορείς να φανταστείς το τι υπάρχει εκεί στην περιοχή μας! Τα αφήνουν όλα στην άκρη ενός αδόμητου οικοπέδου που υπάρχει στη γειτονιά. Επίσης, στο δασάκι απέναντι από τη ΔΕΗ ξεφορτώνουν οτιδήποτε: χαλιά, πλαστικά, σίδερα. Και όσον αφορά στα τελευταία, οι γύφτοι προσφέρουν καλή υπηρεσία, αφού τα μαζεύουν. Τα άλλα όμως, ειδικά τα πλαστικά, μένουν εκεί και δεν λειώνουν. Αυτοί που το κάνουν αυτό, ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Μια πρώτη, αφήνει έξω οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, περιμένοντας πως θα περάσει ο Δήμος να τα πάρει. Βέβαια, δεν ειδοποιούν το Δήμο, γιατί θα πρέπει να πληρώσουν 6 ευρώ το κυβικό. Μια δεύτερη κατηγορία είναι, όσοι καθαρίζουν τους κήπους τους και αφήνουν τα κλαδιά έξω, επίσης για να τα πάρει ο Δήμος. Ούτε αυτοί όμως, τον καλούν. Περνάει η αντιπυρική περίοδος, και τα κλαδιά είναι εκεί με κίνδυνο να αρπάξει πυρκαγιά.
Στην γειτονιά μας υπάρχει ένας σύλλογος, η Αναγέννηση. Πρόκειται για πολύ παλιό σύλλογο, μέσω του οποίου πετύχαμε πολλά. Τώρα δεν υπάρχουν πολλά άτομα που να ενδιαφέρονται. Ωστόσο, είμαστε μερικοί που προσπαθούμε να τον επαναδραστηριοποιήσουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Ένα τέτοιο πρόβλημα είναι η πυρασφάλεια. Ένα δεύτερο, έχει να κάνει με την αισθητική: βλέπεις παντού πεταμένα σκουπίδια. Και δεν μιλάμε μόνο για οικιακά σκουπίδια. Πετούν ό,τι μπορείς να φανταστείς: στρώματα, ντουλάπες…, δεν μπορείς να φανταστείς το τι υπάρχει εκεί στην περιοχή μας! Τα αφήνουν όλα στην άκρη ενός αδόμητου οικοπέδου που υπάρχει στη γειτονιά. Επίσης, στο δασάκι απέναντι από τη ΔΕΗ ξεφορτώνουν οτιδήποτε: χαλιά, πλαστικά, σίδερα. Και όσον αφορά στα τελευταία, οι γύφτοι προσφέρουν καλή υπηρεσία, αφού τα μαζεύουν. Τα άλλα όμως, ειδικά τα πλαστικά, μένουν εκεί και δεν λειώνουν. Αυτοί που το κάνουν αυτό, ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Μια πρώτη, αφήνει έξω οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, περιμένοντας πως θα περάσει ο Δήμος να τα πάρει. Βέβαια, δεν ειδοποιούν το Δήμο, γιατί θα πρέπει να πληρώσουν 6 ευρώ το κυβικό. Μια δεύτερη κατηγορία είναι, όσοι καθαρίζουν τους κήπους τους και αφήνουν τα κλαδιά έξω, επίσης για να τα πάρει ο Δήμος. Ούτε αυτοί όμως, τον καλούν. Περνάει η αντιπυρική περίοδος, και τα κλαδιά είναι εκεί με κίνδυνο να αρπάξει πυρκαγιά.
Ετικέτες
αδιαφορία,
αισθητική,
αρχές,
περιβαλλ.συνείδηση,
πυροπροστασία,
σκουπίδια-κάδοι,
σύλλογοι,
φόβος
Η άλλη εκδοχή της μπάρας
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Για τις μπάρες που υπάρχουν γύρω από τα σπίτια, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Τις βάζουν και για λόγους ασφάλειας. Γιατί φοβούνται τους κλέφτες, μιας και γίνονται κλοπές στην περιοχή τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις εξοχικές κατοικίες. Βέβαια, αν φοβάσαι είναι καλύτερα να βάλεις ένα συναγερμό. Εγώ κοιμάμαι πάντα με τον συναγερμό, αρνούμαι όμως να βάλω μπάρες. Πολλοί όμως, δεν θέλουν να βάλουν συναγερμό, επειδή θα πρέπει να τον ρυθμίζουν κάθε φορά που μπαίνει κόσμος στο σπίτι τους. Έτσι, προτιμούν την εύκολη λύση της μπάρας και του τοίχου. Όμως αυτό έχει άσχημα αποτελέσματα, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο.
Για τις μπάρες που υπάρχουν γύρω από τα σπίτια, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Τις βάζουν και για λόγους ασφάλειας. Γιατί φοβούνται τους κλέφτες, μιας και γίνονται κλοπές στην περιοχή τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις εξοχικές κατοικίες. Βέβαια, αν φοβάσαι είναι καλύτερα να βάλεις ένα συναγερμό. Εγώ κοιμάμαι πάντα με τον συναγερμό, αρνούμαι όμως να βάλω μπάρες. Πολλοί όμως, δεν θέλουν να βάλουν συναγερμό, επειδή θα πρέπει να τον ρυθμίζουν κάθε φορά που μπαίνει κόσμος στο σπίτι τους. Έτσι, προτιμούν την εύκολη λύση της μπάρας και του τοίχου. Όμως αυτό έχει άσχημα αποτελέσματα, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο.
Τα τείχη των τοίχων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Σήμερα υπάρχει ένα πάγωμα στον κόσμο. Εγώ όταν περπατάω και βλέπω αυτά τα κάγκελα γύρω από τα σπίτια, αυτές τις σιδερένιες πόρτες, παγώνω. Σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι, για να μην θέλουν να τους βλέπουν από έξω, κάτι έχουν να κρύψουν. Αλλά πέρα από το τι κρύβει ο καθένας, εμένα όλο αυτό μου δημιουργεί μια παγωμάρα. Εγώ για να έρθω εδώ, έφυγα από ένα χωριό, τον Ασπρόπυργο. Παρότι είναι πολύ κοντά στην Αθήνα, μπορώ να πω πως ήταν ένα χωριό, όπου υπήρχαν στενές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Και ήρθα εδώ και διαπίστωσα πως υπάρχει μια παγωμάρα. Μήπως λοιπόν, πράγματι οι άνθρωποι αυτοί κάτι έχουν να κρύψουν και έφτιαξαν αυτό το σιδερένιο τείχος γύρω από το σπίτι τους; Εγώ έφτιαξα το σπιτάκι μου, έβαλα τα κάγκελά μου και φαίνομαι από έξω. Και στο μπαλκόνι να κάτσω, πάλι φαίνομαι. Ούτε σιδερένιες μπάρες έβαλα, ούτε τίποτα. Δηλαδή είναι κακό να περάσει ο άλλος από έξω και να σε δει; Επειδή αποκτήσαμε πέντε ευρώ παραπάνω μπήκαμε σε μια φυλακή; Το θεωρώ απαράδεκτο αυτό.
Σήμερα υπάρχει ένα πάγωμα στον κόσμο. Εγώ όταν περπατάω και βλέπω αυτά τα κάγκελα γύρω από τα σπίτια, αυτές τις σιδερένιες πόρτες, παγώνω. Σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι, για να μην θέλουν να τους βλέπουν από έξω, κάτι έχουν να κρύψουν. Αλλά πέρα από το τι κρύβει ο καθένας, εμένα όλο αυτό μου δημιουργεί μια παγωμάρα. Εγώ για να έρθω εδώ, έφυγα από ένα χωριό, τον Ασπρόπυργο. Παρότι είναι πολύ κοντά στην Αθήνα, μπορώ να πω πως ήταν ένα χωριό, όπου υπήρχαν στενές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Και ήρθα εδώ και διαπίστωσα πως υπάρχει μια παγωμάρα. Μήπως λοιπόν, πράγματι οι άνθρωποι αυτοί κάτι έχουν να κρύψουν και έφτιαξαν αυτό το σιδερένιο τείχος γύρω από το σπίτι τους; Εγώ έφτιαξα το σπιτάκι μου, έβαλα τα κάγκελά μου και φαίνομαι από έξω. Και στο μπαλκόνι να κάτσω, πάλι φαίνομαι. Ούτε σιδερένιες μπάρες έβαλα, ούτε τίποτα. Δηλαδή είναι κακό να περάσει ο άλλος από έξω και να σε δει; Επειδή αποκτήσαμε πέντε ευρώ παραπάνω μπήκαμε σε μια φυλακή; Το θεωρώ απαράδεκτο αυτό.
Ευκαιρία
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ από το 1985 που εγκαταστάθηκα εδώ έως το 2000 δεν είχα καμία επαφή στην Άνοιξη, δεν το ήξερα το χωριό. Η μόνη μας διασκέδαση ήταν ή να πάμε σε καμία ταβέρνα εκτός περιοχής ή να πάμε στους παλιούς μας φίλους. Ή να έρθει κανένας φίλος στο σπίτι. Κατά τα άλλα, έπαιρνα το αυτοκίνητό μου, πήγαινα στη δουλειά και το βράδυ επέστρεφα στο σπίτι. Και ξέρεις πώς πρωτοβγήκα; Το 2000 μου είπε η γυναίκα πως παίζεται ένα θεατρικό στην Άνοιξη και αν θέλω να πάμε. Πήγαμε και έπαιζε ένας καταπληκτικός ηθοποιός, Ανοιξιώτης. Με αυτόν βγήκαμε μετά την παράσταση στην πλατεία και γνωρίσαμε τον κόσμο. Μέχρι τότε 15 χρόνια δεν ήξερα κανέναν, μόνο το σπίτι μου. Και με τα παιδιά μου που πήγανε σχολείο εδώ το ίδιο συμβαίνει. Οι μόνοι φίλοι που έχουν είναι κάτι λίγοι που τους έχουν μείνει από το σχολείο. Η μεγάλη μου κόρη, παρότι πήγε και στο θέατρο της Άνοιξης και έπαιξε δεν έχει παρά ελάχιστες συναναστροφές. Η μικρή μου κόρη έχει μόνο μια φίλη από το σχολείο. Και ο γιος μου δύο φίλους. Στην πλατεία δεν έχουν βγει ποτέ. Παίρνανε τα αυτοκίνητά τους και φεύγανε. Άλλωστε τώρα οι δύο έχουνε μετακομίσει αλλού.
Εγώ από το 1985 που εγκαταστάθηκα εδώ έως το 2000 δεν είχα καμία επαφή στην Άνοιξη, δεν το ήξερα το χωριό. Η μόνη μας διασκέδαση ήταν ή να πάμε σε καμία ταβέρνα εκτός περιοχής ή να πάμε στους παλιούς μας φίλους. Ή να έρθει κανένας φίλος στο σπίτι. Κατά τα άλλα, έπαιρνα το αυτοκίνητό μου, πήγαινα στη δουλειά και το βράδυ επέστρεφα στο σπίτι. Και ξέρεις πώς πρωτοβγήκα; Το 2000 μου είπε η γυναίκα πως παίζεται ένα θεατρικό στην Άνοιξη και αν θέλω να πάμε. Πήγαμε και έπαιζε ένας καταπληκτικός ηθοποιός, Ανοιξιώτης. Με αυτόν βγήκαμε μετά την παράσταση στην πλατεία και γνωρίσαμε τον κόσμο. Μέχρι τότε 15 χρόνια δεν ήξερα κανέναν, μόνο το σπίτι μου. Και με τα παιδιά μου που πήγανε σχολείο εδώ το ίδιο συμβαίνει. Οι μόνοι φίλοι που έχουν είναι κάτι λίγοι που τους έχουν μείνει από το σχολείο. Η μεγάλη μου κόρη, παρότι πήγε και στο θέατρο της Άνοιξης και έπαιξε δεν έχει παρά ελάχιστες συναναστροφές. Η μικρή μου κόρη έχει μόνο μια φίλη από το σχολείο. Και ο γιος μου δύο φίλους. Στην πλατεία δεν έχουν βγει ποτέ. Παίρνανε τα αυτοκίνητά τους και φεύγανε. Άλλωστε τώρα οι δύο έχουνε μετακομίσει αλλού.
Η αποξένωση
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Υπάρχει μεγάλη αλλοτρίωση εδώ στην Άνοιξη. Μπορεί σε έναν δρόμο στο κέντρο της Αθήνας να υπάρχει μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή. Ακόμα και στις πολυκατοικίες οι άνθρωποι επειδή αναγκάζονται κάνουν κάτι κοινό, έστω τις συνελεύσεις. Εδώ πέρα είσαι μέσα στο σπίτι σου, το περιφράζεις κιόλας και αυτό είναι.
Υπάρχει μεγάλη αλλοτρίωση εδώ στην Άνοιξη. Μπορεί σε έναν δρόμο στο κέντρο της Αθήνας να υπάρχει μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή. Ακόμα και στις πολυκατοικίες οι άνθρωποι επειδή αναγκάζονται κάνουν κάτι κοινό, έστω τις συνελεύσεις. Εδώ πέρα είσαι μέσα στο σπίτι σου, το περιφράζεις κιόλας και αυτό είναι.
Καταναλωτικοί & παραδοσιακοί
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν μένεις σε ένα μέρος σαν την Άνοιξη βγαίνουν έξοδα που δεν τα περιμένεις. Εγώ για παράδειγμα χρειάστηκα τρία αυτοκίνητα για τα παιδιά μου για να μετακινούνται. Ένα για την γυναίκα μου για να κάνει τα ψώνια. Και ένα για εμένα για να πηγαίνω στη δουλεία μου. Και όλα τα υπόλοιπα επί πέντε: Πέντε υπολογιστές κλπ. Αν πας σε ένα υποανάπτυκτο πολιτιστικά μέρος, για να πάρεις τη ζωή που είχες μαζί σου το κόστος είναι πολλαπλάσιο. Μόνο αν ζούσες πράγματι σαν χωριάτης δεν θα αντιμετώπιζες αυτό το πρόβλημα. Αλλά όσους ζουν έτσι τους κοροϊδεύουμε. Π.χ. τον τσομπάνη τον χαιρετάμε, αλλά σαν φολκλόρ. Την κόρη μας δεν θα την παντρεύαμε μαζί του.
Όταν μένεις σε ένα μέρος σαν την Άνοιξη βγαίνουν έξοδα που δεν τα περιμένεις. Εγώ για παράδειγμα χρειάστηκα τρία αυτοκίνητα για τα παιδιά μου για να μετακινούνται. Ένα για την γυναίκα μου για να κάνει τα ψώνια. Και ένα για εμένα για να πηγαίνω στη δουλεία μου. Και όλα τα υπόλοιπα επί πέντε: Πέντε υπολογιστές κλπ. Αν πας σε ένα υποανάπτυκτο πολιτιστικά μέρος, για να πάρεις τη ζωή που είχες μαζί σου το κόστος είναι πολλαπλάσιο. Μόνο αν ζούσες πράγματι σαν χωριάτης δεν θα αντιμετώπιζες αυτό το πρόβλημα. Αλλά όσους ζουν έτσι τους κοροϊδεύουμε. Π.χ. τον τσομπάνη τον χαιρετάμε, αλλά σαν φολκλόρ. Την κόρη μας δεν θα την παντρεύαμε μαζί του.
Τα χρήματα αλλάζουν τις συνήθειες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μετά το 1980, όσοι ντόπιοι πουλήσανε γη πήρανε καλά λεφτά. Βέβαια, πολλοί από αυτούς που κάνανε πολλά λεφτά, χαθήκανε μέσα σε αυτά. Εννοώ πως μια οικογένεια που είχε μια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα και ξαφνικά βρέθηκε με μια πολύ μεγαλύτερη, άρχισε να χάνει το ρυθμό του τόπου. Τα μέλη της άρχισαν να πηγαίνουν αλλού, να συχνάζουν σε άλλα μέρη και να μπλέκουν και σε άλλα κόλπα. Το ξέρετε πως η Άνοιξη και ο Άγιος Στέφανος είναι από τα χωριά όπου υπάρχει μεγάλη συμμετοχή νέων σε ουσίες; Επίσης, πως ο αλκοολισμός είναι πολύ διαδεδομένος στην περιοχή;
Μετά το 1980, όσοι ντόπιοι πουλήσανε γη πήρανε καλά λεφτά. Βέβαια, πολλοί από αυτούς που κάνανε πολλά λεφτά, χαθήκανε μέσα σε αυτά. Εννοώ πως μια οικογένεια που είχε μια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα και ξαφνικά βρέθηκε με μια πολύ μεγαλύτερη, άρχισε να χάνει το ρυθμό του τόπου. Τα μέλη της άρχισαν να πηγαίνουν αλλού, να συχνάζουν σε άλλα μέρη και να μπλέκουν και σε άλλα κόλπα. Το ξέρετε πως η Άνοιξη και ο Άγιος Στέφανος είναι από τα χωριά όπου υπάρχει μεγάλη συμμετοχή νέων σε ουσίες; Επίσης, πως ο αλκοολισμός είναι πολύ διαδεδομένος στην περιοχή;
Αγοραπωλησίες οικοπέδων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήμουν μικρός έκανα διάφορες δουλίτσες. Δούλευα και σε ένα καφενείο-παντοπωλείο εδώ στην Άνοιξη, όπου έρχονταν πολλοί ντόπιοι και έπιναν το καφεδάκι τους. Από αυτά που άκουγα τότε, θυμάμαι πως πολλοί αναφέρονταν αρνητικά στους «ξένους». Βέβαια, από την άλλη τους πούλαγαν τα χωράφια τους. Αυτά τους τα είχε δώσει ο Βενιζέλος, πριν ήτανε κολίγοι. Αλλά τελικά τα έδωσαν για ένα κομμάτι ψωμί. Και μετά βρίζανε γιατί τα πουλήσανε τσάμπα. Αλλά οι ξένοι φταίνε τελικά ή εσύ που κάνεις ό,τι κάνεις;
Όταν ήμουν μικρός έκανα διάφορες δουλίτσες. Δούλευα και σε ένα καφενείο-παντοπωλείο εδώ στην Άνοιξη, όπου έρχονταν πολλοί ντόπιοι και έπιναν το καφεδάκι τους. Από αυτά που άκουγα τότε, θυμάμαι πως πολλοί αναφέρονταν αρνητικά στους «ξένους». Βέβαια, από την άλλη τους πούλαγαν τα χωράφια τους. Αυτά τους τα είχε δώσει ο Βενιζέλος, πριν ήτανε κολίγοι. Αλλά τελικά τα έδωσαν για ένα κομμάτι ψωμί. Και μετά βρίζανε γιατί τα πουλήσανε τσάμπα. Αλλά οι ξένοι φταίνε τελικά ή εσύ που κάνεις ό,τι κάνεις;
Η αλλαγή και η αντίφαση
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Οι ντόπιοι από τη μία πλευρά δεν πάνε με τίποτα την αλλαγή που βλέπουνε να συντελείται γύρω τους. Αλλά υπάρχει και μια αντίφαση σε αυτό, μιας και από την άλλη χωρίς αυτήν την αλλαγή δεν θα είχανε λεφτά. Γιατί οι περισσότεροι ντόπιοι γίνανε πλούσιοι επειδή πουλήσανε γη σε εμάς. Παραδείγματος χάρη στο καφενείο θα τους ακούσεις να βρίζουνε τους ξένους αλλά να βρίζονται και μεταξύ τους, για το ποιος πούλησε και ποιος όχι. Εγώ στο ΚΑΠΗ που πηγαίνω τους ακούω πολλές φορές να λένε πως «ο μόνος που δεν πούλησε είναι ο τάδε...».
Οι ντόπιοι από τη μία πλευρά δεν πάνε με τίποτα την αλλαγή που βλέπουνε να συντελείται γύρω τους. Αλλά υπάρχει και μια αντίφαση σε αυτό, μιας και από την άλλη χωρίς αυτήν την αλλαγή δεν θα είχανε λεφτά. Γιατί οι περισσότεροι ντόπιοι γίνανε πλούσιοι επειδή πουλήσανε γη σε εμάς. Παραδείγματος χάρη στο καφενείο θα τους ακούσεις να βρίζουνε τους ξένους αλλά να βρίζονται και μεταξύ τους, για το ποιος πούλησε και ποιος όχι. Εγώ στο ΚΑΠΗ που πηγαίνω τους ακούω πολλές φορές να λένε πως «ο μόνος που δεν πούλησε είναι ο τάδε...».
Η παιδική χαρά είναι ανάγκη των πόλεων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Παλιά δεν υπήρχανε παιδικές χαρές, αλλά δεν υπήρχε και η ανάγκη. Οι παιδικές χαρές είναι μια αστική συνήθεια. Μάλιστα για εμένα, που είμαι και γνήσιος χωριάτης, είναι και ρεζίλι. Αν όταν ήμουν μικρός στο χωριό μου πήγαινε κάποιος να φτιάξει παιδική χαρά με τις σημερινές προδιαγραφές, θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι. Και θα τη σπάγαμε την ίδια στιγμή. Και αυτό γιατί δεν είχαμε ανάγκη από τεχνητά παιχνίδια, μιας και είχαμε πολλά φυσικά παιχνίδια. Το καλύτερό μας παιχνίδι ήταν να ανεβαίνουμε στις μουριές και να κόβουμε μούρα. Ή να πιάνουμε πουλιά από τις φωλιές. Αλλά και πιο άγρια παιχνίδια. Στήναμε για παράδειγμα κάποιον στον τοίχο και από 30-40 μέτρα του πετάγαμε πέτρες και αυτός έπρεπε να τις αποφεύγει.
Παλιά δεν υπήρχανε παιδικές χαρές, αλλά δεν υπήρχε και η ανάγκη. Οι παιδικές χαρές είναι μια αστική συνήθεια. Μάλιστα για εμένα, που είμαι και γνήσιος χωριάτης, είναι και ρεζίλι. Αν όταν ήμουν μικρός στο χωριό μου πήγαινε κάποιος να φτιάξει παιδική χαρά με τις σημερινές προδιαγραφές, θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι. Και θα τη σπάγαμε την ίδια στιγμή. Και αυτό γιατί δεν είχαμε ανάγκη από τεχνητά παιχνίδια, μιας και είχαμε πολλά φυσικά παιχνίδια. Το καλύτερό μας παιχνίδι ήταν να ανεβαίνουμε στις μουριές και να κόβουμε μούρα. Ή να πιάνουμε πουλιά από τις φωλιές. Αλλά και πιο άγρια παιχνίδια. Στήναμε για παράδειγμα κάποιον στον τοίχο και από 30-40 μέτρα του πετάγαμε πέτρες και αυτός έπρεπε να τις αποφεύγει.
Οι προδιαγραφές της παιδικής χαράς
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Βλέποντας τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά, ενός ανθρώπου με δύο μικρά παιδιά, θα ήθελα να υπάρχουν παιδικές χαρές σε όλες τις γειτονιές που να τηρούν τις προδιαγραφές I.S.O. για την ασφάλεια των παιδιών. Αυτό γίνεται ήδη σε κάποιο βαθμό, αλλά λείπουν τα κονδύλια για να γίνει σε όλες τις παιδικές χαρές. Τι εννοώ με αυτό: να είναι τα παιχνίδια από ξύλο και πλαστικό και όχι από σίδερο, ώστε να μην κινδυνεύουν να χτυπήσουν τα παιδιά. Να υπάρχει επίσης κάποιο ειδικό δάπεδο για να τα προστατεύει. Θα μου πεις όταν ήσουν εσύ μικρός υπήρχαν παιδικές χαρές; Όχι, δεν υπήρχαν. Μόνο στο σχολείο υπήρχαν κάποιες κούνιες. Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν να παίζουμε στίβο. Φτιάχναμε ακόντια από σκουπόξυλα και ρίχναμε ακόντιο. Ή γεμίζαμε κυπελάκια από παγωτά με άμμο και φτιάχναμε σφαίρα και σφύρα. Όμως τότε υπήρχε άπλετος ελεύθερος χώρος εδώ για να παίζουμε. Τώρα οι ελεύθεροι χώροι έχουν μειωθεί και για αυτό δημιουργήθηκε και η ανάγκη της παιδικής χαράς.
Βλέποντας τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά, ενός ανθρώπου με δύο μικρά παιδιά, θα ήθελα να υπάρχουν παιδικές χαρές σε όλες τις γειτονιές που να τηρούν τις προδιαγραφές I.S.O. για την ασφάλεια των παιδιών. Αυτό γίνεται ήδη σε κάποιο βαθμό, αλλά λείπουν τα κονδύλια για να γίνει σε όλες τις παιδικές χαρές. Τι εννοώ με αυτό: να είναι τα παιχνίδια από ξύλο και πλαστικό και όχι από σίδερο, ώστε να μην κινδυνεύουν να χτυπήσουν τα παιδιά. Να υπάρχει επίσης κάποιο ειδικό δάπεδο για να τα προστατεύει. Θα μου πεις όταν ήσουν εσύ μικρός υπήρχαν παιδικές χαρές; Όχι, δεν υπήρχαν. Μόνο στο σχολείο υπήρχαν κάποιες κούνιες. Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν να παίζουμε στίβο. Φτιάχναμε ακόντια από σκουπόξυλα και ρίχναμε ακόντιο. Ή γεμίζαμε κυπελάκια από παγωτά με άμμο και φτιάχναμε σφαίρα και σφύρα. Όμως τότε υπήρχε άπλετος ελεύθερος χώρος εδώ για να παίζουμε. Τώρα οι ελεύθεροι χώροι έχουν μειωθεί και για αυτό δημιουργήθηκε και η ανάγκη της παιδικής χαράς.
Ο κόσμος πλέον είναι πολύς
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν πρωτοήρθα, η κοινότητα ήταν ένα είδους κοινού. Όσο ήταν ο Δεμερτζής πρόεδρος, ήξερα τον καθένα προσωπικά. Για παράδειγμα, μόλις μετακόμισα, ήξερε πως δεν είχα λάμπα και ήρθε και μου έβαλε λάμπα έξω από το σπίτι. Επίσης, ο δρόμος που οδηγούσε σπίτι μου ήτανε χωματόδρομος και ήρθε και τον έστρωσε με άσφαλτο. Και δεν το έκανε μόνο για εμένα, αλλά και για άλλους μετά. Είχε δηλαδή προσωπική σχέση με τον καθένα. Απλά μετά, έγινε η πληθυσμιακή έκρηξη και τα πράγματα έγινα ανεξέλεγκτα. Και η Κοινότητα, τυπικά έγινε Δήμος. Ούτε πόρους έχει, ούτε τις υποδομές για να καλύψει τις ανάγκες όλου αυτού του κόσμου. Γιατί είναι πολύς ο κόσμος πλέον.
Όταν πρωτοήρθα, η κοινότητα ήταν ένα είδους κοινού. Όσο ήταν ο Δεμερτζής πρόεδρος, ήξερα τον καθένα προσωπικά. Για παράδειγμα, μόλις μετακόμισα, ήξερε πως δεν είχα λάμπα και ήρθε και μου έβαλε λάμπα έξω από το σπίτι. Επίσης, ο δρόμος που οδηγούσε σπίτι μου ήτανε χωματόδρομος και ήρθε και τον έστρωσε με άσφαλτο. Και δεν το έκανε μόνο για εμένα, αλλά και για άλλους μετά. Είχε δηλαδή προσωπική σχέση με τον καθένα. Απλά μετά, έγινε η πληθυσμιακή έκρηξη και τα πράγματα έγινα ανεξέλεγκτα. Και η Κοινότητα, τυπικά έγινε Δήμος. Ούτε πόρους έχει, ούτε τις υποδομές για να καλύψει τις ανάγκες όλου αυτού του κόσμου. Γιατί είναι πολύς ο κόσμος πλέον.
Οι φερτοί
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν εγώ ήρθα εδώ το 1985, οι φίλοι μου με βρίζανε. Βλέπανε και τα πρόβατα να περνάνε και καταλαβαίνετε πώς τους φαινόταν. Φανταστείτε η Λεωφόρος Μαραθώνος δεν είχε τίποτα τότε. Οι φερτοί άρχισαν να έρχονται κυρίως μετά το 1980. Αυτό οφείλεται στο νόμο του Τρίτση που έδωσε τη δυνατότητα να χτίζονται τα μικρά οικόπεδα με συντελεστή 0,8. Όσοι το μυριστήκαμε και παρακολουθούσαμε και τις ευρύτερες εξελίξεις, με τους οδικούς άξονες που θα κατασκευάζονταν, με την μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ., ήρθαμε προς τα εδώ. Εγώ ο βασικός λόγος που ήρθα εδώ είναι πως πρόκειται για το κοντινότερο σημείο εκτός Λεκανοπεδίου. Να σας θυμίσω πως την περίοδο 1980-85 οι άνθρωποι στην Αθήνα έπεφταν λιπόθυμοι από το νέφος. Έτσι άρχισε να γιγαντώνεται η περιοχή. Πάντως είναι αλήθεια πως οι φερτοί αλλοίωσαν την φυσιογνωμία της περιοχής.
Όταν εγώ ήρθα εδώ το 1985, οι φίλοι μου με βρίζανε. Βλέπανε και τα πρόβατα να περνάνε και καταλαβαίνετε πώς τους φαινόταν. Φανταστείτε η Λεωφόρος Μαραθώνος δεν είχε τίποτα τότε. Οι φερτοί άρχισαν να έρχονται κυρίως μετά το 1980. Αυτό οφείλεται στο νόμο του Τρίτση που έδωσε τη δυνατότητα να χτίζονται τα μικρά οικόπεδα με συντελεστή 0,8. Όσοι το μυριστήκαμε και παρακολουθούσαμε και τις ευρύτερες εξελίξεις, με τους οδικούς άξονες που θα κατασκευάζονταν, με την μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ., ήρθαμε προς τα εδώ. Εγώ ο βασικός λόγος που ήρθα εδώ είναι πως πρόκειται για το κοντινότερο σημείο εκτός Λεκανοπεδίου. Να σας θυμίσω πως την περίοδο 1980-85 οι άνθρωποι στην Αθήνα έπεφταν λιπόθυμοι από το νέφος. Έτσι άρχισε να γιγαντώνεται η περιοχή. Πάντως είναι αλήθεια πως οι φερτοί αλλοίωσαν την φυσιογνωμία της περιοχής.
Οι ντόπιοι Ανοιξιώτες
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν εμείς ήρθαμε εδώ, οι ντόπιοι δεν είχαν αυτήν την νοοτροπία, της αδιαφορίας για τα κοινά. Ήταν ενωμένοι και θεωρούσαν το χωριό δικό τους. Προσφέρανε προσωπική εργασία στην κοινότητα, η οποία ήταν υποχρεωτική. Κάθε κοινότητα υποχρέωνε τον κάθε δημότη, από 16 ή 18 έως 60 ετών, να προσφέρει προσωπική εργασία 5-10 ημερών τον χρόνο για την κοινότητα. Και όποιος για διάφορους λόγους δεν μπορούσε να το κάνει, πλήρωνε σε χρήμα. Με βάση αυτό το νόμο φτιάξανε οι ντόπιοι την κοινότητα. Φτιάξανε τους δρόμους, φέρανε το νερό, φτιάξανε το νεκροταφείο, τις εκκλησίες. Επίσης, κλαδεύανε τα δέντρα, καθαρίζανε τους δρόμους από τα χόρτα, καθαρίζανε το νεκροταφείο, κάνανε δεντροφυτεύσεις. Για αυτό το λόγο οι ντόπιοι Ανοιξιώτες είναι πολύ τοπικιστές, θεωρούν την Άνοιξη δική τους. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εδώ γύρω τότε. Και όταν ήρθαν οι πρόσφυγες το 1922, δεν τους ήθελαν. Τους αποκαλούσαν «σφήκες». Και επέβαλαν να τους φτιάξουν σπίτια σε χωριστό μέρος. Και έτσι δημιουργήθηκε ο Άγιος Στέφανος. Τότε χωρίστηκε ο πληθυσμός της περιοχής σε διαφορετικές ομάδες. Και οι Ανοιξιώτες περιχαρακωθήκαν και ό,τι έκαναν για το χωριό το έκαναν μόνοι τους. Άλλωστε, στο χωριό τότε δεν υπήρχαν παρά ο Εμπειρίκος και οι οικογένειες που τον στήριζαν. Και κάποιοι κτηματίες και βοσκοί. Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι βοσκοί στην Άνοιξη. Εγώ που περπατάω συνέχεια τους συναντάω. Συγκεκριμένα, είναι τρεις που έχουν ακόμα πρόβατα.
Όταν εμείς ήρθαμε εδώ, οι ντόπιοι δεν είχαν αυτήν την νοοτροπία, της αδιαφορίας για τα κοινά. Ήταν ενωμένοι και θεωρούσαν το χωριό δικό τους. Προσφέρανε προσωπική εργασία στην κοινότητα, η οποία ήταν υποχρεωτική. Κάθε κοινότητα υποχρέωνε τον κάθε δημότη, από 16 ή 18 έως 60 ετών, να προσφέρει προσωπική εργασία 5-10 ημερών τον χρόνο για την κοινότητα. Και όποιος για διάφορους λόγους δεν μπορούσε να το κάνει, πλήρωνε σε χρήμα. Με βάση αυτό το νόμο φτιάξανε οι ντόπιοι την κοινότητα. Φτιάξανε τους δρόμους, φέρανε το νερό, φτιάξανε το νεκροταφείο, τις εκκλησίες. Επίσης, κλαδεύανε τα δέντρα, καθαρίζανε τους δρόμους από τα χόρτα, καθαρίζανε το νεκροταφείο, κάνανε δεντροφυτεύσεις. Για αυτό το λόγο οι ντόπιοι Ανοιξιώτες είναι πολύ τοπικιστές, θεωρούν την Άνοιξη δική τους. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εδώ γύρω τότε. Και όταν ήρθαν οι πρόσφυγες το 1922, δεν τους ήθελαν. Τους αποκαλούσαν «σφήκες». Και επέβαλαν να τους φτιάξουν σπίτια σε χωριστό μέρος. Και έτσι δημιουργήθηκε ο Άγιος Στέφανος. Τότε χωρίστηκε ο πληθυσμός της περιοχής σε διαφορετικές ομάδες. Και οι Ανοιξιώτες περιχαρακωθήκαν και ό,τι έκαναν για το χωριό το έκαναν μόνοι τους. Άλλωστε, στο χωριό τότε δεν υπήρχαν παρά ο Εμπειρίκος και οι οικογένειες που τον στήριζαν. Και κάποιοι κτηματίες και βοσκοί. Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι βοσκοί στην Άνοιξη. Εγώ που περπατάω συνέχεια τους συναντάω. Συγκεκριμένα, είναι τρεις που έχουν ακόμα πρόβατα.
Παιδιά και παιχνίδι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πίσω από το νηπιαγωγείο υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ, στο οποίο παίζουνε τα μεγαλύτερα παιδιά. Ο χώρος επικοινωνεί με το νηπιαγωγείο, και τα παιδιά πάνε εκεί για να πιούνε νερό. Ωστόσο, κάνουνε συνεχώς ζημιές. Σπάνε τους κάδους αλλά και τις βρύσες. Σήμερα το πρωί πέρασα από εκεί και ο δρόμος είχε πλημμυρήσει από τα νερά. Πήρα τηλέφωνο στο Δήμο και είπα να πάει κάποιος να σταματήσει τη διαρροή. Για όλη αυτή την κατάσταση φταίνε και οι γονείς. Λένε στα παιδιά «πηγαίνετε να παίξετε» και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Δεν έχουμε δυστυχώς αναπτύξει κοινωνική συνείδηση, έτσι ώστε να συμβουλεύσουμε και τα παιδιά να σέβονται τον χώρο. Θα έπρεπε οι γονείς να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει με τα παιδιά τους. Και να τα επιβλέπουν και καμιά φορά. Αδιαφορούν όμως, και από την άλλη έχουν την απαίτηση ο Δήμος να κάνει το ένα και το άλλο.
Πίσω από το νηπιαγωγείο υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ, στο οποίο παίζουνε τα μεγαλύτερα παιδιά. Ο χώρος επικοινωνεί με το νηπιαγωγείο, και τα παιδιά πάνε εκεί για να πιούνε νερό. Ωστόσο, κάνουνε συνεχώς ζημιές. Σπάνε τους κάδους αλλά και τις βρύσες. Σήμερα το πρωί πέρασα από εκεί και ο δρόμος είχε πλημμυρήσει από τα νερά. Πήρα τηλέφωνο στο Δήμο και είπα να πάει κάποιος να σταματήσει τη διαρροή. Για όλη αυτή την κατάσταση φταίνε και οι γονείς. Λένε στα παιδιά «πηγαίνετε να παίξετε» και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Δεν έχουμε δυστυχώς αναπτύξει κοινωνική συνείδηση, έτσι ώστε να συμβουλεύσουμε και τα παιδιά να σέβονται τον χώρο. Θα έπρεπε οι γονείς να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει με τα παιδιά τους. Και να τα επιβλέπουν και καμιά φορά. Αδιαφορούν όμως, και από την άλλη έχουν την απαίτηση ο Δήμος να κάνει το ένα και το άλλο.
Γνωριμία μετ' εμποδίων
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πέρυσι τον Οκτώβρη, είχαμε πάει ένα βράδυ στο μεζεδοπωλείο της πλατείας. Ξαφνικά, βλέπω το γιό μου, που δεν ήταν ούτε δύο χρονών τότε, να χασκογελάει σε ένα άλλο πιτσιρίκι στο απέναντι τραπέζι, στην άλλη γωνία και να χαιρετιούνται. Κοιτάω και βλέπω μια γυναίκα μαζί με το πιτσιρίκι. Μετά από λίγο αυτή μας πλησιάζει και με ρωτάει: «συγνώμη, μήπως πάτε στις Δροσοσταλίδες;». Απαντάω «ναι». Πιάσαμε λοιπόν μια συζήτηση για τον παιδικό σταθμό, για τα παιδιά μας κλπ. Της έδωσα το τηλέφωνα μου, αλλά δεν επικοινωνήσαμε. Μετά από λίγο καιρό, την ξανασυναντώ τυχαία στο Jumbo. Μιλάμε και μου λέει πως έχασε το κινητό της. Της ξαναδίνω το δικό μου, αλλά και πάλι δεν με πήρε. Σκέφτηκα λοιπόν πως δεν ήθελε σχέσεις, μια που ήταν παλιά Ανοιξιώτισα και θα είχε τον κύκλο της. Στο τέλος της σχολικής περιόδου την συνάντησα και πάλι στη γιορτή του παιδικού σταθμού. ‘Ήμασταν μαζί με άλλες μανάδες και πήγαμε τελικά για καφέ. Εκεί ήταν που κράτησε το τηλέφωνό μου και εγώ το δικό της. Μας προσκάλεσε στα γενέθλια του γιου της, όπως κι όλο τον παιδικό σταθμό κι ήμασταν από τους λίγους που ανταποκριθήκαμε. Εκεί καθήσαμε και μιλήσαμε και αρχίσαμε να έχουμε επαφή. Αν ήταν άλλη θα έλεγε «έλα μωρέ, δεν θέλει». Τώρα κάνουμε παρέα 2-3 φορές την εβδομάδα, και λόγω των παιδιών μας. Θα τα πάμε στο πάρκο να παίξουν, θα πάμε και για καφέ. Αντίθετα, στο γυμναστήριο θυμάμαι έλεγα «γεια» και δεν με χαιρετούσε καμία. Και κάναμε μαζί γυμναστική 2 φορές την εβδομάδα. Αν είναι δυνατόν! Να μην λες ένα γεια σε αυτήν που χτυπιέται δύο ώρες δίπλα σου. Και να σκεφτείς ότι είχα αρχίσει να την παρεξηγώ.
Πέρυσι τον Οκτώβρη, είχαμε πάει ένα βράδυ στο μεζεδοπωλείο της πλατείας. Ξαφνικά, βλέπω το γιό μου, που δεν ήταν ούτε δύο χρονών τότε, να χασκογελάει σε ένα άλλο πιτσιρίκι στο απέναντι τραπέζι, στην άλλη γωνία και να χαιρετιούνται. Κοιτάω και βλέπω μια γυναίκα μαζί με το πιτσιρίκι. Μετά από λίγο αυτή μας πλησιάζει και με ρωτάει: «συγνώμη, μήπως πάτε στις Δροσοσταλίδες;». Απαντάω «ναι». Πιάσαμε λοιπόν μια συζήτηση για τον παιδικό σταθμό, για τα παιδιά μας κλπ. Της έδωσα το τηλέφωνα μου, αλλά δεν επικοινωνήσαμε. Μετά από λίγο καιρό, την ξανασυναντώ τυχαία στο Jumbo. Μιλάμε και μου λέει πως έχασε το κινητό της. Της ξαναδίνω το δικό μου, αλλά και πάλι δεν με πήρε. Σκέφτηκα λοιπόν πως δεν ήθελε σχέσεις, μια που ήταν παλιά Ανοιξιώτισα και θα είχε τον κύκλο της. Στο τέλος της σχολικής περιόδου την συνάντησα και πάλι στη γιορτή του παιδικού σταθμού. ‘Ήμασταν μαζί με άλλες μανάδες και πήγαμε τελικά για καφέ. Εκεί ήταν που κράτησε το τηλέφωνό μου και εγώ το δικό της. Μας προσκάλεσε στα γενέθλια του γιου της, όπως κι όλο τον παιδικό σταθμό κι ήμασταν από τους λίγους που ανταποκριθήκαμε. Εκεί καθήσαμε και μιλήσαμε και αρχίσαμε να έχουμε επαφή. Αν ήταν άλλη θα έλεγε «έλα μωρέ, δεν θέλει». Τώρα κάνουμε παρέα 2-3 φορές την εβδομάδα, και λόγω των παιδιών μας. Θα τα πάμε στο πάρκο να παίξουν, θα πάμε και για καφέ. Αντίθετα, στο γυμναστήριο θυμάμαι έλεγα «γεια» και δεν με χαιρετούσε καμία. Και κάναμε μαζί γυμναστική 2 φορές την εβδομάδα. Αν είναι δυνατόν! Να μην λες ένα γεια σε αυτήν που χτυπιέται δύο ώρες δίπλα σου. Και να σκεφτείς ότι είχα αρχίσει να την παρεξηγώ.
Έργα στις γειτονιές
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πέρυσι ο Δήμος εξέδωσε ένα φυλλάδιο με τα έργα που κάνει στην περιοχή. Από τα 100 έργα, τα 99 γίνονται στο κέντρο της Άνοιξης. Στην δική μας γειτονιά, το μόνο έργο που έγινε ήταν ένα μέρος του ποδηλατοδρομίου. Αισθάνθηκα λοιπόν την απουσία του Δήμου. Και αναρωτήθηκα, τι κάνει για εμάς, για τη δική μας γειτονιά; Όταν έθεσα το ζήτημα στους αρμόδιους, η απάντηση που πήρα ήταν πως το κέντρο της πόλης δέχεται την πίεση όλης της περιοχής, δηλαδή και των συνοικιών. Για αυτό και ο Δήμος αναγκάζεται κάποιες φορές να δίνει βάρος στο κέντρο, αφού αυτό αντιμετωπίζει τα πιο πολλά προβλήματα. Εντάξει, αυτό έχει κάποια βάση. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει και για τις άλλες περιοχές της Άνοιξης.
Πέρυσι ο Δήμος εξέδωσε ένα φυλλάδιο με τα έργα που κάνει στην περιοχή. Από τα 100 έργα, τα 99 γίνονται στο κέντρο της Άνοιξης. Στην δική μας γειτονιά, το μόνο έργο που έγινε ήταν ένα μέρος του ποδηλατοδρομίου. Αισθάνθηκα λοιπόν την απουσία του Δήμου. Και αναρωτήθηκα, τι κάνει για εμάς, για τη δική μας γειτονιά; Όταν έθεσα το ζήτημα στους αρμόδιους, η απάντηση που πήρα ήταν πως το κέντρο της πόλης δέχεται την πίεση όλης της περιοχής, δηλαδή και των συνοικιών. Για αυτό και ο Δήμος αναγκάζεται κάποιες φορές να δίνει βάρος στο κέντρο, αφού αυτό αντιμετωπίζει τα πιο πολλά προβλήματα. Εντάξει, αυτό έχει κάποια βάση. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει και για τις άλλες περιοχές της Άνοιξης.
Βυτία σε στενούς δρόμους
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου είναι πολύ στενός. Έτσι, αναγκάζομαι δυο φορές το μήνα να βάλω ειδικό βυτιοφόρο για να μου αδειάσει το βόθρο. Λέω λοιπόν, μια μέρα στο δήμαρχο: «άνοιξε το δρόμο. Δεν μπορώ να πληρώνω κάθε μήνα δύο μικρά βυτιοφόρα». Ωστόσο, ο δρόμος δεν άνοιξε. «Είναι ξένο το οικόπεδο, ιδιωτικό», μου είπανε από το Δήμο, «και δεν μπορούμε να μπούμε μέσα». Τότε ο ένας γείτονας με τον οποίο έχω σχετικά καλές σχέσεις, λέμε μια καλημέρα μου λέει: «το μυστικό δεν το ξέρεις; Πλήρωσε να στο κάνουν». Του λέω και εγώ: «Εσύ που το ξέρεις γιατί δεν πληρώνεις; Δεν θα είναι καλό και για εσένα;». Τελικά αναγκάστηκα να πληρώσω για να μου τον ανοίξουν.
Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου είναι πολύ στενός. Έτσι, αναγκάζομαι δυο φορές το μήνα να βάλω ειδικό βυτιοφόρο για να μου αδειάσει το βόθρο. Λέω λοιπόν, μια μέρα στο δήμαρχο: «άνοιξε το δρόμο. Δεν μπορώ να πληρώνω κάθε μήνα δύο μικρά βυτιοφόρα». Ωστόσο, ο δρόμος δεν άνοιξε. «Είναι ξένο το οικόπεδο, ιδιωτικό», μου είπανε από το Δήμο, «και δεν μπορούμε να μπούμε μέσα». Τότε ο ένας γείτονας με τον οποίο έχω σχετικά καλές σχέσεις, λέμε μια καλημέρα μου λέει: «το μυστικό δεν το ξέρεις; Πλήρωσε να στο κάνουν». Του λέω και εγώ: «Εσύ που το ξέρεις γιατί δεν πληρώνεις; Δεν θα είναι καλό και για εσένα;». Τελικά αναγκάστηκα να πληρώσω για να μου τον ανοίξουν.
Μη πληρωμή μερτικού
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν 7-8 χρόνια, ο σύλλογος μας προσέλαβε 2 συνταξιούχους αστυνομικούς που έκαναν περιπολίες στην περιοχή και μας προστάτευαν, τόσο από η φωτιά όσο και από τις κλοπές. Αλλά αναγκαστήκαμε να το σταματήσουμε γιατί δεν υπήρχε ανταπόκριση από όλους. Μας λέγανε: «γιατί να πληρώσω εγώ, αφού δεν πληρώνει ο δίπλα», ή «εσείς που τους βάλατε, να τους πληρώνετε κιόλας». Υπήρχαν άτομα που μόλις μας έβλεπαν κρύβονταν για να μην δώσουν τα χρήματα που τους αναλογούσαν. Και έτσι το σταματήσαμε.
Πριν 7-8 χρόνια, ο σύλλογος μας προσέλαβε 2 συνταξιούχους αστυνομικούς που έκαναν περιπολίες στην περιοχή και μας προστάτευαν, τόσο από η φωτιά όσο και από τις κλοπές. Αλλά αναγκαστήκαμε να το σταματήσουμε γιατί δεν υπήρχε ανταπόκριση από όλους. Μας λέγανε: «γιατί να πληρώσω εγώ, αφού δεν πληρώνει ο δίπλα», ή «εσείς που τους βάλατε, να τους πληρώνετε κιόλας». Υπήρχαν άτομα που μόλις μας έβλεπαν κρύβονταν για να μην δώσουν τα χρήματα που τους αναλογούσαν. Και έτσι το σταματήσαμε.
Αλληλεγγύη στη γειτονιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ θυμάμαι τη γειτονιά εκεί που ζούσα, στη Νίκαια. Ήμασταν σαν αδέλφια. Ζήσαμε στη φτωχολογιά. Έβλεπες την γειτόνισσα να έρχεται με το ψάρι. Ο ένας φύλαγε το σπίτι του άλλου. Και αν γινότανε κάτι στη γειτονιά, χάλαγε ο κόσμος να βοηθήσει ο ένας τον άλλο. Τώρα έτυχε και έπαθε ένα ατύχημα η κόρη μου μια μέρα στο Μαρούσι και δεν γύρισε κανένας να την κοιτάξει. Το καταλαβαίνεις αυτό; Την περάσανε για ναρκομανή. Εκεί φτάσαμε! Κοροϊδεύαμε την Αμερική που σκοτώνανε κάποιον και δεν έδιναν σημασία. Τώρα το ίδιο συμβαίνει και με τον Έλληνα, χάλασε και αυτό. Για αυτό λέω πως δεν υπάρχει γειτονιά. Με την έννοια την παλιά δεν υπάρχει. Γιατί εγώ είμαι παλιός.
Εγώ θυμάμαι τη γειτονιά εκεί που ζούσα, στη Νίκαια. Ήμασταν σαν αδέλφια. Ζήσαμε στη φτωχολογιά. Έβλεπες την γειτόνισσα να έρχεται με το ψάρι. Ο ένας φύλαγε το σπίτι του άλλου. Και αν γινότανε κάτι στη γειτονιά, χάλαγε ο κόσμος να βοηθήσει ο ένας τον άλλο. Τώρα έτυχε και έπαθε ένα ατύχημα η κόρη μου μια μέρα στο Μαρούσι και δεν γύρισε κανένας να την κοιτάξει. Το καταλαβαίνεις αυτό; Την περάσανε για ναρκομανή. Εκεί φτάσαμε! Κοροϊδεύαμε την Αμερική που σκοτώνανε κάποιον και δεν έδιναν σημασία. Τώρα το ίδιο συμβαίνει και με τον Έλληνα, χάλασε και αυτό. Για αυτό λέω πως δεν υπάρχει γειτονιά. Με την έννοια την παλιά δεν υπάρχει. Γιατί εγώ είμαι παλιός.
Φωτιά στη γειτονιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Το 1994 η κόρη του άντρα μου είχε έρθει και έμενε εδώ, στο πατρικό σπίτι. Το σπίτι είχε μια παλιά στόφα. Ένα βράδυ είχε πολύ κρύο και την είχε ανάψει. Είχε δίπλα το καλάθι με τα ξύλα και αυτό φούντωσε. Και άρχισε να καίγεται το σπίτι! Μας ειδοποίησαν οι γείτονες «καίγεται το πατρικό σας σπίτι». Μέχρι να φτάσουμε από εκεί που μένουμε εδώ, την φωτιά την είχε σβήσει η γειτονιά. Όλοι έτρεξαν και βοήθησαν. Επίσης, όσες φορές φεύγω να πάω στην πόλη που σπουδάζει η κόρη μου, η γειτόνισσα θα πάει φαγητό στον άντρα μου και στην μικρή μου κόρη. Δεν πιστεύω λοιπόν πως η γειτονιά δεν ενδιαφέρεται. Και όχι γιατί είναι ντόπιος ο άντρας μου. Γιατί π.χ. με τη συγκεκριμένη γειτόνισσα, δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, ούτε καφέ δεν είχαμε πιει. Αλλά έμαθε πως λείπω και έστειλε φαί. Και ας μην ήμασταν ιδιαίτερα φίλες.
Το 1994 η κόρη του άντρα μου είχε έρθει και έμενε εδώ, στο πατρικό σπίτι. Το σπίτι είχε μια παλιά στόφα. Ένα βράδυ είχε πολύ κρύο και την είχε ανάψει. Είχε δίπλα το καλάθι με τα ξύλα και αυτό φούντωσε. Και άρχισε να καίγεται το σπίτι! Μας ειδοποίησαν οι γείτονες «καίγεται το πατρικό σας σπίτι». Μέχρι να φτάσουμε από εκεί που μένουμε εδώ, την φωτιά την είχε σβήσει η γειτονιά. Όλοι έτρεξαν και βοήθησαν. Επίσης, όσες φορές φεύγω να πάω στην πόλη που σπουδάζει η κόρη μου, η γειτόνισσα θα πάει φαγητό στον άντρα μου και στην μικρή μου κόρη. Δεν πιστεύω λοιπόν πως η γειτονιά δεν ενδιαφέρεται. Και όχι γιατί είναι ντόπιος ο άντρας μου. Γιατί π.χ. με τη συγκεκριμένη γειτόνισσα, δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, ούτε καφέ δεν είχαμε πιει. Αλλά έμαθε πως λείπω και έστειλε φαί. Και ας μην ήμασταν ιδιαίτερα φίλες.
Γειτονιά και παιδιά
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ερχόμουν στην Άνοιξη όλα τα Σαββατοκύριακα, χωρίς να παραλείψω κανένα, από το 1981 έως το 1991. Μας έπαιρνε ο θείος μου που έμενε εδώ. Το 1991, εγκαταστάθηκα μόνιμα. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Άνοιξης όπου ήμασταν 34-35 παιδιά. Με πολλά από αυτά πήγαμε μετά μαζί σχολείο. Τώρα δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει γειτονιά. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι γείτονες δεν άφησαν τα σπίτια στα παιδιά τους. Το πολύ-πολύ να έρθουν τώρα τα εγγόνια τους για να δουν τους παππούδες τους. Έτσι, το δικό μου παιδί δεν έχει στη γειτονιά άλλο παιδί για να παίξει. Αυτό φυσικά δεν μου αρέσει, προτιμούσα την Άνοιξη όπως ήταν παλιότερα.
Ερχόμουν στην Άνοιξη όλα τα Σαββατοκύριακα, χωρίς να παραλείψω κανένα, από το 1981 έως το 1991. Μας έπαιρνε ο θείος μου που έμενε εδώ. Το 1991, εγκαταστάθηκα μόνιμα. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Άνοιξης όπου ήμασταν 34-35 παιδιά. Με πολλά από αυτά πήγαμε μετά μαζί σχολείο. Τώρα δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει γειτονιά. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι γείτονες δεν άφησαν τα σπίτια στα παιδιά τους. Το πολύ-πολύ να έρθουν τώρα τα εγγόνια τους για να δουν τους παππούδες τους. Έτσι, το δικό μου παιδί δεν έχει στη γειτονιά άλλο παιδί για να παίξει. Αυτό φυσικά δεν μου αρέσει, προτιμούσα την Άνοιξη όπως ήταν παλιότερα.
Ιδιωτικοί κάδοι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Μια μέρα, πριν κάποια χρόνια, πάω να πετάξω τα σκουπίδια και βλέπω να έχει εξαφανιστεί ο κάδος. Πάω και ρωτάω τον θείο μου για να δω τι έγινε, και μου λέει:
- «Μας τους πήρανε»
- «Γιατί;»
- «Γιατί είμαστε βρωμιάρηδες»
- «Γιατί είμαστε βρωμιάρηδες;»
- «Γιατί έρχονται όλοι γύρω-γύρω και πετάνε εδώ τα σκουπίδια τους. Για αυτό μας τους πήρανε»
- «Και τώρα τι θα γίνει;»
- «Θα αγοράσουμε εμείς, δικούς μας»
Πάει λοιπόν ο θείος μου και αγοράζει έναν μεγάλο κάδο για 3 οικογένειες. Μια μέρα βλέπω τα σκουπίδια να έχουνε βγει έξω και να με κυνηγάνε. Παραφυλάω λοιπόν, και βλέπω πως έρχονταν όλοι και πετάγανε τα σκουπίδια τους στους δικούς μας κάδους. Και αυτό γιατί έχουμε μερικούς τσιγκούνηδες στη γειτονιά, που δεν είχαν πάει να πάρουν δικούς τους κάδους. Έγινε ένας μικροσεισμός για αυτό το θέμα, αλλά δεν λύθηκε. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα και δεν ξέρω πώς θα λυθεί. Μου άρεσε αυτή η κίνηση που μας πήραν τους κάδους και μας υποχρέωσαν να πάρουμε δικούς μας. Αλλά θα πρέπει να υποχρεωθούν όλα τα σπίτια να έχουν κάδους.
Μια μέρα, πριν κάποια χρόνια, πάω να πετάξω τα σκουπίδια και βλέπω να έχει εξαφανιστεί ο κάδος. Πάω και ρωτάω τον θείο μου για να δω τι έγινε, και μου λέει:
- «Μας τους πήρανε»
- «Γιατί;»
- «Γιατί είμαστε βρωμιάρηδες»
- «Γιατί είμαστε βρωμιάρηδες;»
- «Γιατί έρχονται όλοι γύρω-γύρω και πετάνε εδώ τα σκουπίδια τους. Για αυτό μας τους πήρανε»
- «Και τώρα τι θα γίνει;»
- «Θα αγοράσουμε εμείς, δικούς μας»
Πάει λοιπόν ο θείος μου και αγοράζει έναν μεγάλο κάδο για 3 οικογένειες. Μια μέρα βλέπω τα σκουπίδια να έχουνε βγει έξω και να με κυνηγάνε. Παραφυλάω λοιπόν, και βλέπω πως έρχονταν όλοι και πετάγανε τα σκουπίδια τους στους δικούς μας κάδους. Και αυτό γιατί έχουμε μερικούς τσιγκούνηδες στη γειτονιά, που δεν είχαν πάει να πάρουν δικούς τους κάδους. Έγινε ένας μικροσεισμός για αυτό το θέμα, αλλά δεν λύθηκε. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα και δεν ξέρω πώς θα λυθεί. Μου άρεσε αυτή η κίνηση που μας πήραν τους κάδους και μας υποχρέωσαν να πάρουμε δικούς μας. Αλλά θα πρέπει να υποχρεωθούν όλα τα σπίτια να έχουν κάδους.
Κοινόχρηστοι κάδοι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ μένω στο κέντρο της Άνοιξης. Αρχικά, γύρω στο 1975-76, ερχόμουνα εδώ ως επισκέπτης, για να δω ένα σπίτι που το νοικιάζαμε. Τότε λοιπόν, υπήρχαν 1-2 σπίτια και ένας κάδος. Και ιδιωτικός και κοινόχρηστος, το ίδιο πράγμα ήτανε. Όταν πριν από 12 χρόνια εγκατασταθήκαμε μόνιμα εδώ, σε αυτό το ίδιο σπίτι που νοικιάζαμε, υπήρχε πλέον ένας κοινός κάδος, τον οποίο είχε τοποθετήσει ο Δήμος σε έναν κοινόχρηστο χώρο. Και ερχόνταν όλοι σε αυτόν και πετούσαν τα σκουπίδια τους πάνω, δίπλα, έξω. Ήταν πράγματι μια εικόνα απαράδεκτη. Αυξήθηκε ο πληθυσμός της Άνοιξης, αυξήθηκε η κατανάλωση, αυξήθηκαν και τα σκουπίδια, που είναι προϊόν του πολιτισμού μας. Αυτή η κατάσταση με έκανε να προβληματιστώ και να αρχίσω να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνουμε. Το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στο Δήμο για να διαμαρτυρηθώ και να τους πω να έρθουν να τα μαζέψουνε γιατί δεν μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι. Ο Δήμος έψαξε τον πολεοδομικό κανονισμό και είδε πως προβλέπεται κάθε σπίτι να διατηρεί, με δικά του έξοδα, τον ατομικό του κάδο. Τότε αγόρασα και εγώ έναν, καθώς και πολλοί άλλοι. Εγώ δεν τον έδεσα. Αν είναι να τον πάρουν, ας τον πάρουν. Βέβαια, είναι και θέμα παιδείας και αγωγής το να μην έρχονται άτομα από άλλες γειτονιές για να πετάξουν τα σκουπίδια τους στον δικό σου κάδο. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, άλλαξε η εικόνα της γειτονιάς μου και η δική μου αισθητική.
Εγώ μένω στο κέντρο της Άνοιξης. Αρχικά, γύρω στο 1975-76, ερχόμουνα εδώ ως επισκέπτης, για να δω ένα σπίτι που το νοικιάζαμε. Τότε λοιπόν, υπήρχαν 1-2 σπίτια και ένας κάδος. Και ιδιωτικός και κοινόχρηστος, το ίδιο πράγμα ήτανε. Όταν πριν από 12 χρόνια εγκατασταθήκαμε μόνιμα εδώ, σε αυτό το ίδιο σπίτι που νοικιάζαμε, υπήρχε πλέον ένας κοινός κάδος, τον οποίο είχε τοποθετήσει ο Δήμος σε έναν κοινόχρηστο χώρο. Και ερχόνταν όλοι σε αυτόν και πετούσαν τα σκουπίδια τους πάνω, δίπλα, έξω. Ήταν πράγματι μια εικόνα απαράδεκτη. Αυξήθηκε ο πληθυσμός της Άνοιξης, αυξήθηκε η κατανάλωση, αυξήθηκαν και τα σκουπίδια, που είναι προϊόν του πολιτισμού μας. Αυτή η κατάσταση με έκανε να προβληματιστώ και να αρχίσω να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνουμε. Το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στο Δήμο για να διαμαρτυρηθώ και να τους πω να έρθουν να τα μαζέψουνε γιατί δεν μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι. Ο Δήμος έψαξε τον πολεοδομικό κανονισμό και είδε πως προβλέπεται κάθε σπίτι να διατηρεί, με δικά του έξοδα, τον ατομικό του κάδο. Τότε αγόρασα και εγώ έναν, καθώς και πολλοί άλλοι. Εγώ δεν τον έδεσα. Αν είναι να τον πάρουν, ας τον πάρουν. Βέβαια, είναι και θέμα παιδείας και αγωγής το να μην έρχονται άτομα από άλλες γειτονιές για να πετάξουν τα σκουπίδια τους στον δικό σου κάδο. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, άλλαξε η εικόνα της γειτονιάς μου και η δική μου αισθητική.
Ετικέτες
αισθητική,
ανθρ.σχέσεις,
αρχές,
γειτονιά,
περιβαλλ.συνείδηση,
ποιότητα ζωής,
σκουπίδια-κάδοι,
υγεία
Κουτσομπολιό και στρατόπεδα
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήρθαμε εδώ δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις με κανέναν. Η μητέρα μου δούλευε, έλειπε πολύ καιρό στην επαρχία και πίστευε πως δεν την ήξερε κανένας. Μια μέρα, περνούσε μπροστά από την πλατεία με το αυτοκίνητο. Ξαφνικά, ακούει κάποιον να της φωνάζει: «Ιωάννα, το λάστιχό σου έχει σκάσει». Σταμάτησε και είδε έναν άνθρωπο που δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ της. Του έπιασε κουβέντα και τον ρώτησε:
- Πώς ξέρετε το όνομά μου;
- Πώς δεν σε ξέρουμε, δεν είσαι η αδελφή του τάδε;
Αυτό το περιστατικό δείχνει κατά τη γνώμη μου, πως ένας λόγος που έπαψε ο κόσμος να έχει επαφή ήταν και το κουτσομπολιό. Εγώ το έχω νοιώσει στο πετσί μου. Το οποίο κουτσομπολιό θέριεψε κυρίως από τους παλιούς. Ακριβώς λόγω της μεγάλης κόντρας τους με τους νέους. Εγώ έκανα παρέα και με παιδιά ντόπια και με παιδιά που ήρθαμε από άλλες περιοχές. Όταν με έβλεπαν οι πρώτοι να μιλάω με τους δεύτερους ενοχλούνταν. «Γιατί τους μιλάς;». Και το αντίστροφο. Σαν να ήμασταν δύο ομάδες χωριστές. Άλλο αν μετά, μεγαλώνοντας, ενωθήκαμε. Αλλά υπάρχει πολύ κουτσομπολιό. Και δεν ήταν το κουτσομπολιό της γειτονιάς. Το να με κουτσομπολεύουν εμένα άτομα από άλλες γειτονιές, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Όταν ήρθαμε εδώ δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις με κανέναν. Η μητέρα μου δούλευε, έλειπε πολύ καιρό στην επαρχία και πίστευε πως δεν την ήξερε κανένας. Μια μέρα, περνούσε μπροστά από την πλατεία με το αυτοκίνητο. Ξαφνικά, ακούει κάποιον να της φωνάζει: «Ιωάννα, το λάστιχό σου έχει σκάσει». Σταμάτησε και είδε έναν άνθρωπο που δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ της. Του έπιασε κουβέντα και τον ρώτησε:
- Πώς ξέρετε το όνομά μου;
- Πώς δεν σε ξέρουμε, δεν είσαι η αδελφή του τάδε;
Αυτό το περιστατικό δείχνει κατά τη γνώμη μου, πως ένας λόγος που έπαψε ο κόσμος να έχει επαφή ήταν και το κουτσομπολιό. Εγώ το έχω νοιώσει στο πετσί μου. Το οποίο κουτσομπολιό θέριεψε κυρίως από τους παλιούς. Ακριβώς λόγω της μεγάλης κόντρας τους με τους νέους. Εγώ έκανα παρέα και με παιδιά ντόπια και με παιδιά που ήρθαμε από άλλες περιοχές. Όταν με έβλεπαν οι πρώτοι να μιλάω με τους δεύτερους ενοχλούνταν. «Γιατί τους μιλάς;». Και το αντίστροφο. Σαν να ήμασταν δύο ομάδες χωριστές. Άλλο αν μετά, μεγαλώνοντας, ενωθήκαμε. Αλλά υπάρχει πολύ κουτσομπολιό. Και δεν ήταν το κουτσομπολιό της γειτονιάς. Το να με κουτσομπολεύουν εμένα άτομα από άλλες γειτονιές, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Κοινόχρηστοι κάδοι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Ένα βράδυ, ήταν καλοκαίρι θυμάμαι, καθόμασταν στο μπαλκόνι. Ξαφνικά, σταματάει ένα αμάξι απέναντι από το σπίτι μας, κατεβαίνει ο οδηγός και αδειάζει στον κάδο μεγάλη ποσότητα απορριμμάτων, τα οποία βρώμαγαν απαίσια. Κατεβαίνουμε κάτω και τι βλέπουμε; Αυτά που πέταγε ήταν ψόφια κοτόπουλα και ληγμένα παγωτά! Έγινε χαμός, αλλά ο τύπος δεν «μάσησε». Μας λέει «Τι θέλετε, δικός σας είναι ο κάδος; Εγώ βρήκα έναν κάδο και πέταξα τα σκουπίδια».
Ένα βράδυ, ήταν καλοκαίρι θυμάμαι, καθόμασταν στο μπαλκόνι. Ξαφνικά, σταματάει ένα αμάξι απέναντι από το σπίτι μας, κατεβαίνει ο οδηγός και αδειάζει στον κάδο μεγάλη ποσότητα απορριμμάτων, τα οποία βρώμαγαν απαίσια. Κατεβαίνουμε κάτω και τι βλέπουμε; Αυτά που πέταγε ήταν ψόφια κοτόπουλα και ληγμένα παγωτά! Έγινε χαμός, αλλά ο τύπος δεν «μάσησε». Μας λέει «Τι θέλετε, δικός σας είναι ο κάδος; Εγώ βρήκα έναν κάδο και πέταξα τα σκουπίδια».
Ιδιωτικοί κάδοι
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην γειτονιά που μένω, ήμασταν οι πρώτοι που ξεκινήσαμε σαν σύλλογος να αγοράσουμε ιδιωτικούς κάδους. Και μπορώ να πω πως δώσαμε το ερέθισμα και στον Δήμο να πάρει αυτό το μέτρο. Αυτό το κάναμε γιατί όποιος πέρναγε από εκεί με το αμάξι πέταγε τα σκουπίδια του πάνω στα καπάκια των κάδων. Στείλαμε λοιπόν επιστολές σε όλους τους συντοπίτες. Δεν ανταποκρίθηκαν όλοι, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό το έκανε. Μαζέψαμε τα χρήματα σαν σύλλογος, πήραμε τους κάδους, έβαλε ο καθένας από έναν στο σπίτι του και τον κλείδωσε με λουκέτο για να μην του τον πάρει κανένας πονηρός. Όσοι από εμάς πήραμε ατομικούς κάδους και είχαμε δημοτικούς κοντά στο σπίτι μας καλέσαμε το Δήμο να τους πάρει και να τους πάει σε όσους δεν είχανε αγοράσει δικούς τους. Κάποιοι, όταν είδαν πως έρχονταν διάφοροι άσχετοι και πετούσαν σκουπίδια στους δημοτικούς κάδους, ζητήσανε και να αγοράσουν και αυτοί ιδιωτικούς. Οι δικοί μας κάδοι είναι καθαρά ιδιωτικοί, Ι.Χ. Τον παίρνω και τον πάω όπου θέλω, τον βάζω και μέσα στο σπίτι μου αν θέλω. Τον πλένω, τον απολυμαίνω με χλωρίνη. Αυτό το μέτρο πέτυχε. Γιατί ο ατομικός κάδος είναι πρακτικός, καλαίσθητος, δεν μυρίζει. Είναι πλαστικός και πλένεται εύκολα. Επίσης, δεν κινδυνεύεις να κόψεις το χέρι σου, όπως με τη λαμαρίνα. Παλιά θυμάμαι εκεί που έμενα ο καθένας είχε ατομικό κάδο. Ακόμα και στις πολυκατοικίες, κάθε διαμέρισμα είχε τον δικό του. Τώρα βέβαια στην Αθήνα, λόγω της αύξησης του πληθυσμού, είναι αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά όπως είναι εδώ χτισμένη η περιοχή, με τις μονοκατοικίες, οι ατομικοί κάδοι βολεύουν. Για τον Δήμο είναι δύσκολο, γιατί θα πρέπει να σταματάει σε κάθε γωνία να μαζεύει τα σκουπίδια. Αλλά για εμάς τους κατοίκους είναι καλό το μέτρο.
Στην γειτονιά που μένω, ήμασταν οι πρώτοι που ξεκινήσαμε σαν σύλλογος να αγοράσουμε ιδιωτικούς κάδους. Και μπορώ να πω πως δώσαμε το ερέθισμα και στον Δήμο να πάρει αυτό το μέτρο. Αυτό το κάναμε γιατί όποιος πέρναγε από εκεί με το αμάξι πέταγε τα σκουπίδια του πάνω στα καπάκια των κάδων. Στείλαμε λοιπόν επιστολές σε όλους τους συντοπίτες. Δεν ανταποκρίθηκαν όλοι, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό το έκανε. Μαζέψαμε τα χρήματα σαν σύλλογος, πήραμε τους κάδους, έβαλε ο καθένας από έναν στο σπίτι του και τον κλείδωσε με λουκέτο για να μην του τον πάρει κανένας πονηρός. Όσοι από εμάς πήραμε ατομικούς κάδους και είχαμε δημοτικούς κοντά στο σπίτι μας καλέσαμε το Δήμο να τους πάρει και να τους πάει σε όσους δεν είχανε αγοράσει δικούς τους. Κάποιοι, όταν είδαν πως έρχονταν διάφοροι άσχετοι και πετούσαν σκουπίδια στους δημοτικούς κάδους, ζητήσανε και να αγοράσουν και αυτοί ιδιωτικούς. Οι δικοί μας κάδοι είναι καθαρά ιδιωτικοί, Ι.Χ. Τον παίρνω και τον πάω όπου θέλω, τον βάζω και μέσα στο σπίτι μου αν θέλω. Τον πλένω, τον απολυμαίνω με χλωρίνη. Αυτό το μέτρο πέτυχε. Γιατί ο ατομικός κάδος είναι πρακτικός, καλαίσθητος, δεν μυρίζει. Είναι πλαστικός και πλένεται εύκολα. Επίσης, δεν κινδυνεύεις να κόψεις το χέρι σου, όπως με τη λαμαρίνα. Παλιά θυμάμαι εκεί που έμενα ο καθένας είχε ατομικό κάδο. Ακόμα και στις πολυκατοικίες, κάθε διαμέρισμα είχε τον δικό του. Τώρα βέβαια στην Αθήνα, λόγω της αύξησης του πληθυσμού, είναι αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά όπως είναι εδώ χτισμένη η περιοχή, με τις μονοκατοικίες, οι ατομικοί κάδοι βολεύουν. Για τον Δήμο είναι δύσκολο, γιατί θα πρέπει να σταματάει σε κάθε γωνία να μαζεύει τα σκουπίδια. Αλλά για εμάς τους κατοίκους είναι καλό το μέτρο.
Ετικέτες
αισθητική,
αρχές,
γειτονιά,
εθελοντισμός,
νοοτροπία,
περιβαλλ.συνείδηση,
σκουπίδια-κάδοι,
σύλλογοι
Οι σκουπιδοτενεκέδες του Δήμου
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν πρωτοήλθαμε στην Άνοιξη, ως καινούργιοι κάτοικοι, δεν είχαμε σκουπιδοτενεκέ. Ένας γείτονας προσφέρθηκε ευγενικά να μας βοηθήσει και μας επέτρεψε να χρησιμοποιούμε το δικό του κάδο μέχρι να ταχτοποιηθούμε. Απευθυνθήκαμε στο Δήμο και όντως σε 5 μέρες μας έφεραν έναν σκουπιδοτενεκέ. Ήτανε άθλιος και τρύπιος, αλλά πάντως μας τον φέρανε. Τον βάψαμε, τον καλοπίσαμε και μετά από λίγο καιρό μας έρχεται ένα χαρτί που έλεγε πως πρέπει να αγοράσουμε δικούς μας σκουπιδοτενεκέδες, ο καθένας τον δικό του. Παίρνω τηλέφωνο στο Δήμο και τους λέω: «εγώ δεν αγοράζω σκουπιδοτενεκέ. Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά πληρώνω τέλη και είναι υποχρέωση του Δήμου να μου παρέχει σκουπιδοτενεκέ. Εγώ έχω σκουπιδοτενεκέ στο σπίτι μου. Έξω πρέπει να μου τον φέρει ο Δήμος». Και μου φέρανε! Έχω έναν πολύ ωραίο σκουπιδοτενεκέ που τον μοιράζομαι με τη γειτόνισσά μου. Ένα βράδυ είδα μια κυρία να βάζει τα σκουπίδια της στον κάδο μου. Βγήκα έξω και της είπα: «Κυρία μου αυτός ο κάδος είναι ιδιωτικός. Θα σας παρακαλούσα να μην το ξανακάνετε. Γιατί την επόμενη φορά θα έχετε κυρώσεις». Μπορεί να τον έφερε ο Δήμος τον κάδο μου αλλά είναι για το δικό μου το σπίτι.
Όταν πρωτοήλθαμε στην Άνοιξη, ως καινούργιοι κάτοικοι, δεν είχαμε σκουπιδοτενεκέ. Ένας γείτονας προσφέρθηκε ευγενικά να μας βοηθήσει και μας επέτρεψε να χρησιμοποιούμε το δικό του κάδο μέχρι να ταχτοποιηθούμε. Απευθυνθήκαμε στο Δήμο και όντως σε 5 μέρες μας έφεραν έναν σκουπιδοτενεκέ. Ήτανε άθλιος και τρύπιος, αλλά πάντως μας τον φέρανε. Τον βάψαμε, τον καλοπίσαμε και μετά από λίγο καιρό μας έρχεται ένα χαρτί που έλεγε πως πρέπει να αγοράσουμε δικούς μας σκουπιδοτενεκέδες, ο καθένας τον δικό του. Παίρνω τηλέφωνο στο Δήμο και τους λέω: «εγώ δεν αγοράζω σκουπιδοτενεκέ. Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά πληρώνω τέλη και είναι υποχρέωση του Δήμου να μου παρέχει σκουπιδοτενεκέ. Εγώ έχω σκουπιδοτενεκέ στο σπίτι μου. Έξω πρέπει να μου τον φέρει ο Δήμος». Και μου φέρανε! Έχω έναν πολύ ωραίο σκουπιδοτενεκέ που τον μοιράζομαι με τη γειτόνισσά μου. Ένα βράδυ είδα μια κυρία να βάζει τα σκουπίδια της στον κάδο μου. Βγήκα έξω και της είπα: «Κυρία μου αυτός ο κάδος είναι ιδιωτικός. Θα σας παρακαλούσα να μην το ξανακάνετε. Γιατί την επόμενη φορά θα έχετε κυρώσεις». Μπορεί να τον έφερε ο Δήμος τον κάδο μου αλλά είναι για το δικό μου το σπίτι.
Άνοιξη και Εκάλη
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήρθα στην Άνοιξη, το μόνο που πέρναγε από την γειτονιά μας ήταν ένα σκουπιδιάρικο. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο Δήμο και ρώτησα: «δεν δικαιούμαστε έναν οδοκαθαριστή στη γειτονιά μας, δεν πληρώνουμε τέλη;». Μου απάντησαν πως οι οδοκαθαριστές ήταν με σύμβαση, απολύθηκαν και δεν μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν. Μετά από 6-7 μήνες, είδα έναν άνθρωπο να σκουπίζει. Και τώρα τον βλέπω κάθε 15-20 μέρες. Βέβαια, δεν έχουμε πολλά σκουπίδια γιατί είμαστε λίγοι, προσέχουμε τα σπίτια μας και δεν ζούμε σε μια ασφυκτική περιοχή. Αλλά θα ήθελα ο Δήμος να έχει λίγο καλύτερη παρουσία. Να φτιάξει λίγο τα πεζοδρόμια, να κάνει κάποιο έργο στο γεφυράκι που πάει στην Καλλιρρόης και νομίζεις ότι πηγαίνεις σε ένα τριτοκοσμικό περιβάλλον. Οι απέναντι [Εκάλη] προσέχουν τα πεζοδρόμιά τους, τους δρόμους τους, τα πάντα και εμείς, με το που στρίβεις αλλάζει η περιοχή τελείως. Σε εμάς αισθάνομαι πως υπάρχει μια εγκατάλειψη. Το μόνο που μας σώζει στη γειτονιά μας είναι ότι είμαστε κοντά στην Εκάλη. Αυτοί είναι πιο οργανωμένοι, προσέχουν πιο πολύ την περιοχή τους. Το καλοκαίρι, μόνο από αυτούς έβλεπα να κάνουν περιπολίες για πυροπροστασία. Περνούσαν και μπροστά από το σπίτι μας. Το καλό λοιπόν είναι πως συνδυάζουμε τα καλά της Άνοιξης, όπως ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής και τα χαμηλά δημοτικά τέλη, με τα καλά της Εκάλης. Γιατί ουσιαστικά στην Εκάλη ζούμε.
Όταν ήρθα στην Άνοιξη, το μόνο που πέρναγε από την γειτονιά μας ήταν ένα σκουπιδιάρικο. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο Δήμο και ρώτησα: «δεν δικαιούμαστε έναν οδοκαθαριστή στη γειτονιά μας, δεν πληρώνουμε τέλη;». Μου απάντησαν πως οι οδοκαθαριστές ήταν με σύμβαση, απολύθηκαν και δεν μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν. Μετά από 6-7 μήνες, είδα έναν άνθρωπο να σκουπίζει. Και τώρα τον βλέπω κάθε 15-20 μέρες. Βέβαια, δεν έχουμε πολλά σκουπίδια γιατί είμαστε λίγοι, προσέχουμε τα σπίτια μας και δεν ζούμε σε μια ασφυκτική περιοχή. Αλλά θα ήθελα ο Δήμος να έχει λίγο καλύτερη παρουσία. Να φτιάξει λίγο τα πεζοδρόμια, να κάνει κάποιο έργο στο γεφυράκι που πάει στην Καλλιρρόης και νομίζεις ότι πηγαίνεις σε ένα τριτοκοσμικό περιβάλλον. Οι απέναντι [Εκάλη] προσέχουν τα πεζοδρόμιά τους, τους δρόμους τους, τα πάντα και εμείς, με το που στρίβεις αλλάζει η περιοχή τελείως. Σε εμάς αισθάνομαι πως υπάρχει μια εγκατάλειψη. Το μόνο που μας σώζει στη γειτονιά μας είναι ότι είμαστε κοντά στην Εκάλη. Αυτοί είναι πιο οργανωμένοι, προσέχουν πιο πολύ την περιοχή τους. Το καλοκαίρι, μόνο από αυτούς έβλεπα να κάνουν περιπολίες για πυροπροστασία. Περνούσαν και μπροστά από το σπίτι μας. Το καλό λοιπόν είναι πως συνδυάζουμε τα καλά της Άνοιξης, όπως ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής και τα χαμηλά δημοτικά τέλη, με τα καλά της Εκάλης. Γιατί ουσιαστικά στην Εκάλη ζούμε.
Νέοι κάτοικοι χωρίς ελεύθερο χρόνο
Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν έρθω στην Άνοιξη έμενα στην Κάτω Κηφισιά. Είχε τρομερή κίνηση εκεί και αποφασίσαμε να φύγουμε, να έρθουμε πιο έξω. Ψάχνοντας την εφημερίδα βρήκαμε αρχικά ένα οικόπεδο στους Αγίους Θεοδώρους. Αλλά δεν μου άρεσε γιατί ήταν κοντά στην Εθνική Οδό. Φεύγοντας με το αυτοκίνητο, βλέπω μια ταμπέλα που έγραφε «Άγιοι Άγγελοι». Λέω «δεν πάω εδώ να δω; Ωραίο όνομα έχει!». Είδα λοιπόν αυτήν την περιοχή και την ερωτεύτηκα. Και λέω «εγώ θα πάρω οικόπεδο εδώ!». Και όντως πήραμε οικόπεδο εκεί και χτίσαμε.
Η γειτονιά δεν μπορώ να πω πως είναι αρνητική. Απλά, μας βλέπουν ως εισβολείς εμάς τους νέους και κάπου έχουν δίκιο. Οι άνθρωποι έμεναν εδώ 20-25 χρόνια, ήξερε ο ένας τον άλλο, μεγαλώσανε μαζί τα παιδιά τους. Και ξαφνικά εμφανιστήκαμε εμείς από το πουθενά να τους αλλάξουμε τον τρόπο ζωής: περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότεροι άνθρωποι, τους ενοχλήσαμε. Βέβαια, έχουμε ένα πλεονέκτημα εκεί που μένω. Δεν είναι πυκνοκατοικημένη η περιοχή, δεν έχουμε πολλά αυτοκίνητα, ούτε ιδιαίτερη κίνηση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πω πως οι γείτονες δεν είναι φιλικοί. Θα μπορούσα, αν ήθελα, να έχω φίλους όλη τη γειτονιά, και τα 40 σπίτια που είμαστε εκεί. Αλλά έχω και εγώ κάποιες ανοχές ως προς την κοινωνική μου ζωή. Φταίει και ο τρόπος ζωής, η έλλειψη χρόνου. Φεύγουμε το πρωί και γυρνάμε το βράδυ, γιατί δουλεύουμε. Δεν είμαστε άνθρωποι που καθόμαστε, τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν έχουμε χρόνο να πάμε στην γειτόνισσα να πιούμε καφέ. Έχω και εγώ να φροντίσω την οικογένειά μου, να κάνω άλλες δουλειές, να δω κάποιους φίλους που μεγαλώσαμε μαζί. Αλλά αν θέλουμε, μπορούμε να έχουμε γειτονιά. Ίσως βοηθάει σε αυτό και η ιδιαιτερότητα της περιοχής. Είμαστε 20 σπίτια στον δρόμο και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Στη Κηφισιά δεν υπάρχει γειτονιά. Εκεί υπήρχε όντως πρόβλημα. Μιλούσα μόνο με τον διπλανό μου, τον παραδιπλανό μου δεν τον ήξερα. Ίσως γιατί ήταν όλοι νεόπλουτοι που ανέβηκαν σιγά-σιγά προς τα πάνω. Εδώ δεν αντιμετωπίσαμε τέτοιο πρόβλημα.
Πριν έρθω στην Άνοιξη έμενα στην Κάτω Κηφισιά. Είχε τρομερή κίνηση εκεί και αποφασίσαμε να φύγουμε, να έρθουμε πιο έξω. Ψάχνοντας την εφημερίδα βρήκαμε αρχικά ένα οικόπεδο στους Αγίους Θεοδώρους. Αλλά δεν μου άρεσε γιατί ήταν κοντά στην Εθνική Οδό. Φεύγοντας με το αυτοκίνητο, βλέπω μια ταμπέλα που έγραφε «Άγιοι Άγγελοι». Λέω «δεν πάω εδώ να δω; Ωραίο όνομα έχει!». Είδα λοιπόν αυτήν την περιοχή και την ερωτεύτηκα. Και λέω «εγώ θα πάρω οικόπεδο εδώ!». Και όντως πήραμε οικόπεδο εκεί και χτίσαμε.
Η γειτονιά δεν μπορώ να πω πως είναι αρνητική. Απλά, μας βλέπουν ως εισβολείς εμάς τους νέους και κάπου έχουν δίκιο. Οι άνθρωποι έμεναν εδώ 20-25 χρόνια, ήξερε ο ένας τον άλλο, μεγαλώσανε μαζί τα παιδιά τους. Και ξαφνικά εμφανιστήκαμε εμείς από το πουθενά να τους αλλάξουμε τον τρόπο ζωής: περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότεροι άνθρωποι, τους ενοχλήσαμε. Βέβαια, έχουμε ένα πλεονέκτημα εκεί που μένω. Δεν είναι πυκνοκατοικημένη η περιοχή, δεν έχουμε πολλά αυτοκίνητα, ούτε ιδιαίτερη κίνηση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πω πως οι γείτονες δεν είναι φιλικοί. Θα μπορούσα, αν ήθελα, να έχω φίλους όλη τη γειτονιά, και τα 40 σπίτια που είμαστε εκεί. Αλλά έχω και εγώ κάποιες ανοχές ως προς την κοινωνική μου ζωή. Φταίει και ο τρόπος ζωής, η έλλειψη χρόνου. Φεύγουμε το πρωί και γυρνάμε το βράδυ, γιατί δουλεύουμε. Δεν είμαστε άνθρωποι που καθόμαστε, τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν έχουμε χρόνο να πάμε στην γειτόνισσα να πιούμε καφέ. Έχω και εγώ να φροντίσω την οικογένειά μου, να κάνω άλλες δουλειές, να δω κάποιους φίλους που μεγαλώσαμε μαζί. Αλλά αν θέλουμε, μπορούμε να έχουμε γειτονιά. Ίσως βοηθάει σε αυτό και η ιδιαιτερότητα της περιοχής. Είμαστε 20 σπίτια στον δρόμο και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Στη Κηφισιά δεν υπάρχει γειτονιά. Εκεί υπήρχε όντως πρόβλημα. Μιλούσα μόνο με τον διπλανό μου, τον παραδιπλανό μου δεν τον ήξερα. Ίσως γιατί ήταν όλοι νεόπλουτοι που ανέβηκαν σιγά-σιγά προς τα πάνω. Εδώ δεν αντιμετωπίσαμε τέτοιο πρόβλημα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)