Παλιά πήγαινες σπίτι σου χορτασμένος καλημέρες

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στην Πετρούπολη παίζαμε τα πάντα. Λάστιχο, κουτσό, ό,τι θέλεις! Και είναι αυτές οι μνήμες από το παιχνίδι που μου έχουν μείνει από τα παιδικά μου χρόνια. Και οι πολλές τούμπες με το ποδήλατο. Επιπλέον, θυμάμαι πως υπήρχε η γειτονιά τότε. Πήγαινα στο σχολείο με τα πόδια, μια απόσταση μεγαλύτερη από ό,τι το νηπιαγωγείο από το σπίτι μου εδώ στην Άνοιξη, και χαιρετούσα όλο τον κόσμο. Έβλεπες παντού μονοκατοικίες και τριαντάφυλλα. Μάλιστα, πολλές φορές σου δίνανε τριαντάφυλλα. Πήγαινες σπίτι σου χορτασμένος λουλούδια, καθαρές αυλές και καλημέρες. Εδώ δεν σου λένε καλημέρα. Ήταν ίσως πιο εύκολοι οι καιροί τότε. Οι άνθρωποι ήταν πιο βατοί, πιο μαλακοί, δεν ήταν τόσο πιεσμένοι. Τώρα δουλεύει η γυναίκα και είναι πιεσμένος ο χρόνος της το σπίτι. Τότε η μητέρα μου δεν δούλευε, παρα μόνο όταν πήγα στην τρίτη γυμνασίου. Και οι περισσότερες μητέρες τότε δεν δούλευαν. Έτσι, η μητέρα-γυναίκα-σύζυγος ήταν πιο ξεκούραστη και μπορούσε να προσφέρει. Τώρα, όταν δουλεύεις, και μάλιστα όχι κοντά, και έρχεσαι 7-7.30 το βράδυ στο σπίτι, τι κοινωνικές συναναστροφές να έχεις και πού να βγάλεις το παιδί σου να παίξει.