Προβλήματα ταφής

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Πριν 10 χρόνια, έχασα τον πατέρα μου. Είχα ξεκινήσει τότε να χτίζω το σπίτι εδώ, σιγά- σιγά όμως και πηγαινοερχόμουνα. Ο πατέρας μου ήταν χρόνια δημότης στα Λιόσια και η επιθυμία του ήταν να ταφεί εκεί. Υπήρχε στα Λιόσια ένα παλιό νεκροταφείο, μικρό όπως αυτό του Κρυονερίου, το οποίο είχε κορεστεί. Έτσι, είχαν φτιάξει ένα καινούργιο απέναντι από τη χωματερή. Μου λέει η μάνα μου, «εδώ θα τον βάλουμε τον πατέρα σου;». Της λέω, «όχι ρε μάνα, θα κοιτάξουμε στο παλιό». Γιατί και εμείς είμαστε παλιοί δημότες εκεί. Όχι ντόπιοι, αλλά παλιοί. Τον άνθρωπό μου τον έχασα μεσημέρι και άρχισα να ψάχνω να βρω κάποιον αρμόδιο, καταρχήν, για να δω τι θα γίνει. Τελικά κατά τις 8.00 το βράδυ βρίσκω κάποιον και του λέω, «θέλω να ταφεί ο πατέρας μου στο παλιό νεκροταφείο». Μου λέει, «μην ανησυχείς, αύριο θα βγάλουμε κάποιον και δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Ξέρεις πόσους έχουμε να ξεθάψουμε!;!». Εμένα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Του λέω, «καλά τρελοί είσαστε; Θα μαλώσουμε με τους συγγενείς των άλλων ανθρώπων;». Όλη αυτή η κατάσταση με είχε στεναχωρήσει πολύ. Με βλέπει τότε ένας φίλος μου και με ρωτάει τι έχω. Του εξήγησα και τότε αυτός μου λέει: «Ο γέρος σου ήταν καβγατζής μεγάλος και περήφανος! Δεν θα ήθελε να παρακαλάς κανέναν. Θα σε σκότωνε. Γατί δεν το πας στο Κρυονέρι; Εντάξει, ο άνθρωπος εδώ έμενε και επιθυμούσε να ταφεί εδώ. Αλλά και το Κρυονέρι δεν του άρεσε;». «Του άρεσε του λέω». Και όντως, ο γέρος με είχε βοηθήσει να πάρω τότε το οικόπεδο εδώ. Η κουβέντα με τον φίλο μου λειτούργησε καταλυτικά. Έτσι, αποφάσισα να φέρω τον πατέρα μου στο Κρυονέρι. Πάω και βρίσκω το πρόεδρο και πράγματι ο άνθρωπος ευαισθητοποιήθηκε αμέσως. Μου λέει, «το νεκροταφείο μας είναι για τους δημότες, αλλά αφού μου λες πως έχεις και σπίτι εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα». Θα του το χρωστάω του ανθρώπου μια ζωή αυτό!