Περνώντας από διαφορετικές γειτονιές

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ακούω τη λέξη «γειτονιά», κάνω σύγκριση με παιδικά μας χρόνια. Εγώ γεννήθηκα στην επαρχία, στην Άνδρο συγκεκριμένα. Εκεί έμεινα μέχρι τα 8 μου χρόνια. Αυτό που θυμάμαι είναι πως βγαίναμε συνέχεια έξω και παίζαμε. Όταν πήγα 8 χρονών, φύγαμε από την Άνδρο και εγκατασταθήκαμε στην Καλλιθέα. Και εκεί παίζαμε έξω. Τι μπάλα, τι κρυφτό από όλα! Ωστόσο αργότερα, όταν εγώ ήμουν γύρω στα 25, τα παιδιά δεν παίζανε πια έξω. Θες λόγω των υπολογιστών, θες λόγω του play station, κλείστηκαν στα σπίτια τους. Όταν αργότερα μετακόμισα στο Γαλάτσι, αυτό ήταν πλέον κανόνας. Εκεί ήταν πραγματικά νέκρα! Δεν είχα σχέσεις σχεδόν με κανέναν. Εντάξει, τους διπλανούς μου στην πολυκατοικία τους έβλεπα και λέγαμε ένα «γεια». Αλλά μέχρι εκεί! Πριν από ένα χρόνο εγκαταστάθηκα στην Άνοιξη. Δυστυχώς και εδώ δεν έχω ακόμα αναπτύξει με τους ανθρώπους τη σχέση που ψάχνω. Και από ό,τι βλέπω, και εδώ τα παιδιά οι γονείς τα κλείνουν μέσα στο σπίτι. Αυτό με ενοχλεί. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε έξω, στις γειτονιές. Παίζαμε, πατήσαμε χώμα, κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλο. Τώρα οι γονείς φοβούνται γιατί μεγάλωσε και η εγκληματικότητα.