Κουβέντες της γειτονιάς

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν πρωτοήρθα στην Άνοιξη, έλεγα καλημέρα σε όλους. Ωστόσο, οι περισσότεροι απαξίωναν να απαντήσουν. Έτσι αναγκαστικά και εμείς, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, μεταξύ μας, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τις παρέες τις δικές μας. Σιγά-σιγά, άρχισαν να γίνονται κάποιες συναντήσεις στα σπίτια μας, αλλά κρύα πράγματα. Δεν είναι όπως η γειτονιά η σωστή, να σε ρωτήσουν «τι κάνει η μάνα σου, η γυναίκα σου». Είναι δύσκολα τα πράγματα. Έτσι και εγώ αποξενώθηκα. Γιατί όταν ήρθα, πριν 20 χρόνια, δεν βρήκα κανέναν να μιλήσω. Δεν ξέρω γιατί: επειδή με θεωρούν «λίγο», ή δεν με θεωρούν σωστό… Ίσως έκανα και εγώ τα λάθη μου, πού να ξέρω; Φταίει ίσως και η γειτονιά μας όπου υπήρχαν μόνο τρία σπίτια. Σε άλλες γειτονιές υπάρχει περισσότερος κόσμος γύρω-γύρω. Επιπλέον, είναι αλήθεια πως δεν είχαμε και κύκλο εδώ, όπως κάποιοι ντόπιοι. Ενώ αν πάμε στην Νεάπολη όπου έμενα, θα δείτε τι γίνεται. Πάντως έτσι, δεν γίνεται γειτονιά. Αν δεν βγεις στο μπαλκόνι, να πεις «γεια σου, τι κάνεις, είσαι καλά, έχεις κάποιο πρόβλημα, να σε βοηθήσω σε κάτι». Αυτό δεν το έχουμε εδώ, δεν ξέρω γιατί. Με δύο ανθρώπους που έχω σχέσεις, τα πάω καλά. Με τους υπόλοιπους, είμαι και εγώ αδιάφορος. Έχουνε ψηλή μύτη, έχω εγώ ψηλή μύτη, δεν μπορώ να καταλάβω.