Γειτονιά με παιδιά

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς ήρθαμε στον Άγιο Στέφανο το 1994-95. Δεν είμαστε ντόπιοι λοιπόν. Ντόπιοι μπορείς να πεις πως είναι όσοι ήρθαν μέχρι το 1980-1985. Το 1994 πρότειναν στον σύζυγό μου μια καλύτερη θέση εδώ κοντά και έτσι σκεφτήκαμε να έρθουμε ή στον Άγιο Στέφανο ή στην Χαλκίδα, για να είμαστε πιο κοντά. Στη Χαλκίδα δεν γνωρίζαμε κανέναν, θα ήμασταν τελείως άγνωστοι μεταξύ αγνώστω. Αντίθετα εδώ έμενε μια ξαδέλφη μου. Έτσι, επιλέξαμε τελικά τον Άγιο Στέφανο. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτι εκείνη την εποχή. Τελικά όμως, βρήκαμε και μάλιστα σε ωραία γειτονιά! Μου άρεσε που ήταν πραγματικά γειτονιά. Έτσι, τα παιδιά μου μπόρεσαν μεγαλώνοντας να καταλάβουν τι είναι γειτονιά. Υπήρχαν πάρα πολλά παιδάκια, έβγαιναν και έπαιζαν όλα μαζί. Ήταν πολύ ωραία! Να φανταστείτε, όταν φτιάξαμε το νέο σπίτι και φύγαμε από εκεί, τα παιδιά μου που είχαν στο μεταξύ μεγαλώσει, λέγανε: «αν μπορούσαμε να πάρουμε αυτό το καινούργιο σπίτι και να το πάμε στην παλιά γειτονιά, θα το κάναμε». Δεν τους δελέαζε τόσο που φτιάξαμε καινούργιο σπίτι, όσο τους πείραζε που χάσανε τη γειτονιά. Ήταν λοιπόν, πολύ θετικό για εμένα το ότι βρήκαμε σε αυτό το σημείο σπίτι όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά. Γιατί μεγάλωσαν πραγματικά σε γειτονιά, όπως τη θυμάμαι εγώ που μεγάλωσα στην επαρχία. Έβγαιναν, έπαιζαν στην αλάνα, έφτιαχναν σπιτάκια, αυτοσχεδίαζαν. Και ήταν τύχη που υπήρχαν πολλά παιδιά. Γιατί μπορεί να πας σε μια γειτονιά και να μην έχουν παρέα. Μετά βέβαια, μεγάλωσαν. Τώρα φεύγουν, πάνε στην Κηφισιά, στο The Mall, δεν τα νοιάζει τόσο η γειτονιά.