Κοινόχρηστοι κάδοι

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ μένω στο κέντρο της Άνοιξης. Αρχικά, γύρω στο 1975-76, ερχόμουνα εδώ ως επισκέπτης, για να δω ένα σπίτι που το νοικιάζαμε. Τότε λοιπόν, υπήρχαν 1-2 σπίτια και ένας κάδος. Και ιδιωτικός και κοινόχρηστος, το ίδιο πράγμα ήτανε. Όταν πριν από 12 χρόνια εγκατασταθήκαμε μόνιμα εδώ, σε αυτό το ίδιο σπίτι που νοικιάζαμε, υπήρχε πλέον ένας κοινός κάδος, τον οποίο είχε τοποθετήσει ο Δήμος σε έναν κοινόχρηστο χώρο. Και ερχόνταν όλοι σε αυτόν και πετούσαν τα σκουπίδια τους πάνω, δίπλα, έξω. Ήταν πράγματι μια εικόνα απαράδεκτη. Αυξήθηκε ο πληθυσμός της Άνοιξης, αυξήθηκε η κατανάλωση, αυξήθηκαν και τα σκουπίδια, που είναι προϊόν του πολιτισμού μας. Αυτή η κατάσταση με έκανε να προβληματιστώ και να αρχίσω να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνουμε. Το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στο Δήμο για να διαμαρτυρηθώ και να τους πω να έρθουν να τα μαζέψουνε γιατί δεν μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι. Ο Δήμος έψαξε τον πολεοδομικό κανονισμό και είδε πως προβλέπεται κάθε σπίτι να διατηρεί, με δικά του έξοδα, τον ατομικό του κάδο. Τότε αγόρασα και εγώ έναν, καθώς και πολλοί άλλοι. Εγώ δεν τον έδεσα. Αν είναι να τον πάρουν, ας τον πάρουν. Βέβαια, είναι και θέμα παιδείας και αγωγής το να μην έρχονται άτομα από άλλες γειτονιές για να πετάξουν τα σκουπίδια τους στον δικό σου κάδο. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, άλλαξε η εικόνα της γειτονιάς μου και η δική μου αισθητική.