Η πολυκατοικία με πνίγει

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ την περιοχή την πρωτογνώρισα από μια ξαδέλφη μου. Είχε εξοχικό εδώ κι ερχόμασταν τα καλοκαίρια. Όταν παντρεύτηκε το 1998, αποφάσισε να κάνει μια επέκταση στο εξοχικό και να το κάνει μόνιμη κατοικία. Θυμάμαι πως της λέγαμε, «καλά, πού θα πας να μείνεις στην ερημία, θα σε φάνε οι λύκοι εκεί!». Το βλέπαμε τελείως εξοχικό το μέρος εδώ. Μετά από μερικά χρόνια, όταν εγκαταστάθηκα κι εγώ στην περιοχή, γυρίζει μια μέρα ξαδέφη μου και μου λέει: “Θυμάσαι τι έλεγες; Το φανταζόσουν πως θα έρθεις να μείνεις ποτέ εδώ;”. Όχι, δεν το φανταζόμουν! Αλλά μετά το έβλεπα κι εγώ διαφορετικά το ζήτημα. Με έπνιγε το τσιμέντο στο κέντρο. Ακόμα και από τη Νέα Σμύρνη, όπου έχουμε δικό μας σπίτι, δεν στεναχωρήθηκα που έφυγα. Πιο πολύ με πήραξε που αλλάξαμε σπίτι εδώ, που αφήσαμε το νοικιασμένο και πήγαμε στο δικό μας. Κι όταν μου λέει ο άντρας μου καμιά φορά «θα γυρίσουμε πίσω», γίνομαι έξαλλη! Ακόμα και στη μάνα μου, που μένει ακόμα εκεί, έλεγα στην αρχή, «αν θέλεις πήγαινε εσύ, εγώ δεν μπορώ να κατέβω». Με πνίγει η πολυκατοικία! Βέβαια, ξαναπηγαίνω για να δω τη μάνα μου. Αλλά μόνο για αυτό!