Κοινωνικές επαφές στο καινούργιο τόπο

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ ήρθα στην Άνοιξη το 1995. Μπορώ να πω σε μια καλή περίοδο. Εκεί που μένω, στην Πρόοδο, ήταν ανοικτός ο χώρος, μετρημένα τα σπίτια. Περπατούσες άνετα, δεν είχες το φόβο των αυτοκινήτων όπως τώρα. Έμενα 30 χρόνια στο Αιγάλεω. Εκεί είχα πολύ μεγάλο κοινωνικό κύκλο, αφού εκεί ήμουν γεννημένος και πήγα σχολείο. Στη γειτονιά μου τους ήξερα και με ήξεραν όλοι. Με στεναχωρούσε λοιπόν στην αρχή που εδώ δεν ήξερα κανέναν. Αισθανόμουν μόνος και πήγαινα συνεχώς στο Αιγάλεω για να βρω τους παλιούς συμμαθητές και να μιλήσω. Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά άρχισα να ψάχνομαι κι εγώ σαν άτομο. Σκέφτηκα πως αφού εδώ μένω, πρέπει να κάνω κύκλο εδώ. Για να μπορέσω να επιβιώσω και να έχω κάποια κοινωνική επαφή. Άρχισα λοιπόν όποιον έβλεπα στο δρόμο να τον χαιρετάω. Κάποια στιγμή μιλώντας με κάποιους γείτονες τους ρώτησα: «έχετε κάποιον σύλλογο;». Μου λένε «ναι υπάρχει». Λέω «μπορώ να γραφτώ;». «Βεβαίως», μου απαντάνε, «εμείς θέλουμε νέους ανθρώπους». Έτσι μπήκα στον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής, όπου είμαι ενεργό μέλος μέχρι σήμερα. Αυτό που με στεναχωρεί τώρα είναι ότι η περιοχή γέμισε σπίτια. Όσοι είναι καινούργιοι κάτοικοι δεν τους ξέρω, ενώ τους παλιούς, που ήταν 20-25, τους ξέρω και τους χαιρετάω όλους. Με μερικούς από αυτούς, με 6-7, έχω και πιο στενές σχέσεις, επειδή ταιριάζουν ίσως και τα χνώτα μας. Γιατί ένα «γεια» μπορείς να το πεις σε όλους. Αλλά για να κάνεις παρέα, διαλέγεις άτομα που ταιριάζουν στο χαρακτήρα σου, στην κουλτούρα σου, στις απόψεις σου. Μπορώ να πω πως όπως είναι η κατάσταση τώρα, αναπολώ το παρελθόν και λέω «τι καλά που ήταν μέχρι το 2000». Γιατί παρότι αυξήθηκε ο κόσμος, και στην περιοχή που μένω αλλά και γενικότερα στην Άνοιξη, η επαφή δεν αυξάνεται, αντίθετα μειώνεται. Εγώ πάντως δεν το βάζω κάτω, το παλεύω. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά ζώα. Ζώα, αλλά κοινωνικά και αν δεν έχουμε κοινωνική επαφή θα χαθούμε από βασίλειο.