Το παιδί πρέπει να "φάει χώμα" για να μεγαλώσει

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εγώ μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους, στο κέντρο της Αθήνας. Πιστεύω ωστόσο, πως έχω ζήσει τη γειτονιά καλύτερα από όλους. Αν και μέναμε στο κέντρο των Αμπελοκήπων, στην Πανόρμου, δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα, δεν υπήρχε φόβος. Ήτανε πραγματική γειτονιά! Θυμάμαι, παίζαμε 20-30 παιδιά στο δρόμο. Όχι βέβαια στην Πανόρμου, αλλά σε ένα στενάκι. Παίζαμε από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου. Τι τούμπες έχουμε φάει… Ήτανε καταπληκτικά! Καταπληκτικά πράγματα! Δυστυχώς σήμερα στην Άνοιξη δεν υπάρχει δρόμος που να μην περνάνε αυτοκίνητα για να βγάλω τα παιδιά μου έξω. Τα πάμε πού και πού σε ένα εκκλησάκι, στην Παναγίτσα, για να φάνε λίγο χώμα. Γιατί οι παλιοί λέγανε πως αν τα παιδιά δεν φάνε χώμα δεν μεγαλώνουνε. Εγώ είμαι αυτής της νοοτροπίας. Έχει και λουλούδια εκεί, είναι και το δάσος δίπλα και αρέσει στα παιδιά, περισσότερο και από τις κούνιες. Δυστυχώς, 2 χρόνια τώρα που πάμε εκεί δεν έχω δει πολύ κόσμο να έρχεται. Ίσως να θεωρούν το δάσος επικίνδυνο. Όμως οι κούνιες είναι πολύ πιο επικίνδυνες για τα παιδιά.