Άνοιξη και Εκάλη

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήρθα στην Άνοιξη, το μόνο που πέρναγε από την γειτονιά μας ήταν ένα σκουπιδιάρικο. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο Δήμο και ρώτησα: «δεν δικαιούμαστε έναν οδοκαθαριστή στη γειτονιά μας, δεν πληρώνουμε τέλη;». Μου απάντησαν πως οι οδοκαθαριστές ήταν με σύμβαση, απολύθηκαν και δεν μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν. Μετά από 6-7 μήνες, είδα έναν άνθρωπο να σκουπίζει. Και τώρα τον βλέπω κάθε 15-20 μέρες. Βέβαια, δεν έχουμε πολλά σκουπίδια γιατί είμαστε λίγοι, προσέχουμε τα σπίτια μας και δεν ζούμε σε μια ασφυκτική περιοχή. Αλλά θα ήθελα ο Δήμος να έχει λίγο καλύτερη παρουσία. Να φτιάξει λίγο τα πεζοδρόμια, να κάνει κάποιο έργο στο γεφυράκι που πάει στην Καλλιρρόης και νομίζεις ότι πηγαίνεις σε ένα τριτοκοσμικό περιβάλλον. Οι απέναντι [Εκάλη] προσέχουν τα πεζοδρόμιά τους, τους δρόμους τους, τα πάντα και εμείς, με το που στρίβεις αλλάζει η περιοχή τελείως. Σε εμάς αισθάνομαι πως υπάρχει μια εγκατάλειψη. Το μόνο που μας σώζει στη γειτονιά μας είναι ότι είμαστε κοντά στην Εκάλη. Αυτοί είναι πιο οργανωμένοι, προσέχουν πιο πολύ την περιοχή τους. Το καλοκαίρι, μόνο από αυτούς έβλεπα να κάνουν περιπολίες για πυροπροστασία. Περνούσαν και μπροστά από το σπίτι μας. Το καλό λοιπόν είναι πως συνδυάζουμε τα καλά της Άνοιξης, όπως ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής και τα χαμηλά δημοτικά τέλη, με τα καλά της Εκάλης. Γιατί ουσιαστικά στην Εκάλη ζούμε.