Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν ήμουν παιδί, εδώ στο Μπογιάτι έμεναν μόνιμα 25-30 οικογένειες. Παλιά όλα τα κτήματα εδώ τα είχε ο Εμπειρίκος, ο τσιφλικάς. Ο Βενιζέλος ήρθε το 1926 στον Εμπειρίκο του είπε να τα δώσει τα κτήματα του στο Μπογιάτι για την αποκατάσταση των ακτημόνων. Οι υποψήφιοι κληρούχοι ήταν 33 άτομα. Μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου, που ήξερε καλά γράμματα. Αυτός είπε στους υπόλοιπους να πάμε την ημέρα που θα έρθει o Βενιζέλος στον Εμπειρίκο, για να πιέσουν την κατάσταση. Πήγαν λοιπόν εκεί κι άρχισαν να φωνάζουν. Βγαίνει πρώτα έξω ο γραμματέας του Εμπειρίκου και λέει: «τι σας έχουμε κάνει και φωνάζετε;». Όμως και ο Βενιζέλος άκουσε τη φασαρία. Βγήκε ο ίδιος έξω και ρώτησε: «χαίρετε παλικάρια μου, τι συμβαίνει»; Τότε, μπαίνει μπροστά ο πατέρας μου και του λέει:
-Κύριε Πρόεδρε δεν έχουμε που την κεφαλήν κλίνε και μας εκμεταλλεύεται ο Εμπειρίκος. Κοιμόμαστε με τα μουλάρια του και μας βάζει μέσα στις αποθήκες.
-Και ποιο είναι το αίτημα σας;
-Να μας αποκαταστήσεις.
Τότε, ο Βενιζέλος λέει στο γραμματέα του να το σημειώσει. Γυρίζει τότε στον Εμπειρίκο και του λέει:
«Διάλεξε. Ή καράβια ή τίποτε. Τελείωσες».
Τελικά, απαλλοτρίωσε τα πάντα. Όσοι από τους ακτήμονες ήταν κολίγοι του Εμπειρίκου πήραν κλήρο, 60-70 στρέμματα ο καθένας. Οι οικογενειάρχες που δεν ήταν του Εμπειρίκου, δεν πήραν. Αργότερα τους έδωσαν από 4,5 στρέμματα. Από τους κοινόχρηστους χώρους. Γιατί είχε προβλεφθεί να αφήσουν κλήρο για την εκκλησία, για το σχολείο, τόπο για να αλωνίζουν οι κάτοικοι, καθώς και 300 στρέμματα δάσος για ξύλευση και εκμετάλλευση από τους ντόπιους ακτήμονες καλλιεργητές. Για αυτό οι Εμπειρίκοι και οι άνθρωποί τους του έκαναν το λάκκο του Βενιζέλου. Πήγαιναν και πετούσαν πέτρες κι έλεγαν ανάθεμα στον Βενιζέλο. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Χάρη στο Βενιζέλο λοιπόν, αποκτήσαμε γη. Ωστόσο, όταν έγινε η εθνική οδός, το 1960, μπήκε η ιδέα της οικοπεδοποίησης. Τότε πολλοί πούλησαν γη, στρέμματα ολόκληρα, γιατί δεν είχαν να φάνε. Άλλοι πάλι, για να μπορέσουν να χτίσουν ή να παντρέψουν τα παιδιά τους.