Όταν μπήκαν οι κλέφτες στο σπίτι μας

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εμείς ήρθαμε με τη λογική πως θα έχουμε το γείτονα, θα του μιλάμε, θα έχουμε την παρέα του. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτό. Αλλά νοιώσαμε μεγάλη απογοήτευση. Και από τον γείτονα που μένει δεξιά μας και από αυτόν που μένει αριστερά. Γιατί; Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Σε γενικές γραμμές πάντως, ενώ ξεκινήσαμε με πολύ ωραίες σχέσεις, δώσαμε πάρα πολλά και το μόνο που εισπράξαμε ήταν μεγάλη απογοήτευση. Να φανταστείς, ακόμα κι όταν μπήκαν στο σπίτι μας κλέφτες, χτύπαγαν οι συναγερμοί και εμείς ουρλιάζαμε και δεν βγήκαν έξω ούτε καν για να δούνε αν ζούμε. Και το μόνο που βρήκε να πει ο ένας την άλλη μέρα το πρωί ήταν πως νόμιζε πως χτύπαγε ο συναγερμός του αυτοκινήτου! Τρεις η ώρα το πρωί! Που είχαμε ξεσηκώσει εμείς όλη τη γειτονιά γιατί φωνάζαμε. Ή μάλλον, ουρλιάζαμε, δεν φωνάζαμε! Και μόνο τα φώτα που ανάψαμε μετά, αυτό έφτανε για να καταλάβουν τι γινόταν. Που και να μην τον ξέρεις τον άλλο, ενδιαφέρεσαι να δεις τι του συμβαίνει. Για παράδειγμα, προχτές χτύπαγε του απέναντι. Βγήκα αμέσως έξω και περίμενα να δω τι γίνεται, γιατί ξέρω ότι λείπουνε. Περίμενα να δω μήπως βγει κάποιος, μήπως δω κάτι, να έχω να καταθέσω και εγώ κάτι. Τέλος πάντων! Έχουμε εισπράξει μεγάλη απογοήτευση σε ό,τι αφορά στη σχέση των ανθρώπων. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να απαξιούν ακόμα και να γυρίσουν να σε κοιτάξουν. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν ποιος μένει απέναντι. Μπαίνουν-βγαίνουν με ένα τζιπ και με ένα γυαλί μαύρο και αυτό είναι όλο!