Δούναι και λαβείν

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Εκεί που είναι τώρα οι κεντρικές κούνιες της Άνοιξης, απέναντι από την εκκλησία, ήταν το σπίτι του Εμπειρίκου. Αυτός είχε στη κατοχή του τη μεγαλύτερη έκταση στην περιοχή. Όπως μου έχουν πει κάποιοι φίλοι μου Ανοιξιώτες, το σπίτι του ήταν εγκαταλελημένο και εκεί παίζανε τα παιδιά του χωριού. Εγώ δεν το έχω προλάβει, το θυμάμαι έτσι σαν όνειρο από τα καλοκαίρια που ερχόμουν, αλλά δεν είμαι και σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο σπίτι. Την περιουσία του αυτός την μοίρασε σε 2-3 οικογένειες ντόπιων. Και αυτές είναι ακόμα οι μεγάλες οικογένειες της Άνοιξης που έχουν στα χέρια τους την περισσότερη γη. Και δεν την πουλάνε είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί επειδή είναι εκτός σχεδίου πόλης δεν μπορούν να τα τεμαχίσουν σε μικρότερα οικόπεδα και δεν τους συμφέρει. Ό,τι έκοψαν-έκοψαν, τώρα δεν μπορούν. Εγώ έχω έναν φίλο που έχει τεράστια περιουσία στην Άνοιξη. Αλλά επειδή θεωρούνται αγροτεμάχια θα πρέπει να τα πουλήσει ανά 10 στρέμματα. Λοιπόν, οι ντόπιοι είχαν τη γη, αλλά δεν είχαν το χρήμα. Και ήρθαμε εμείς και δώσαμε κάποια χρήματα και φτιάξαμε ό,τι φτιάξαμε. Θεωρώ λοιπόν, πως και εμείς τους προσφέραμε κάτι. Και θα έπρεπε τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα.