Ιδιωτικοί κάδοι

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην γειτονιά που μένω, ήμασταν οι πρώτοι που ξεκινήσαμε σαν σύλλογος να αγοράσουμε ιδιωτικούς κάδους. Και μπορώ να πω πως δώσαμε το ερέθισμα και στον Δήμο να πάρει αυτό το μέτρο. Αυτό το κάναμε γιατί όποιος πέρναγε από εκεί με το αμάξι πέταγε τα σκουπίδια του πάνω στα καπάκια των κάδων. Στείλαμε λοιπόν επιστολές σε όλους τους συντοπίτες. Δεν ανταποκρίθηκαν όλοι, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό το έκανε. Μαζέψαμε τα χρήματα σαν σύλλογος, πήραμε τους κάδους, έβαλε ο καθένας από έναν στο σπίτι του και τον κλείδωσε με λουκέτο για να μην του τον πάρει κανένας πονηρός. Όσοι από εμάς πήραμε ατομικούς κάδους και είχαμε δημοτικούς κοντά στο σπίτι μας καλέσαμε το Δήμο να τους πάρει και να τους πάει σε όσους δεν είχανε αγοράσει δικούς τους. Κάποιοι, όταν είδαν πως έρχονταν διάφοροι άσχετοι και πετούσαν σκουπίδια στους δημοτικούς κάδους, ζητήσανε και να αγοράσουν και αυτοί ιδιωτικούς. Οι δικοί μας κάδοι είναι καθαρά ιδιωτικοί, Ι.Χ. Τον παίρνω και τον πάω όπου θέλω, τον βάζω και μέσα στο σπίτι μου αν θέλω. Τον πλένω, τον απολυμαίνω με χλωρίνη. Αυτό το μέτρο πέτυχε. Γιατί ο ατομικός κάδος είναι πρακτικός, καλαίσθητος, δεν μυρίζει. Είναι πλαστικός και πλένεται εύκολα. Επίσης, δεν κινδυνεύεις να κόψεις το χέρι σου, όπως με τη λαμαρίνα. Παλιά θυμάμαι εκεί που έμενα ο καθένας είχε ατομικό κάδο. Ακόμα και στις πολυκατοικίες, κάθε διαμέρισμα είχε τον δικό του. Τώρα βέβαια στην Αθήνα, λόγω της αύξησης του πληθυσμού, είναι αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά όπως είναι εδώ χτισμένη η περιοχή, με τις μονοκατοικίες, οι ατομικοί κάδοι βολεύουν. Για τον Δήμο είναι δύσκολο, γιατί θα πρέπει να σταματάει σε κάθε γωνία να μαζεύει τα σκουπίδια. Αλλά για εμάς τους κατοίκους είναι καλό το μέτρο.