Οι ντόπιοι Ανοιξιώτες

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Όταν εμείς ήρθαμε εδώ, οι ντόπιοι δεν είχαν αυτήν την νοοτροπία, της αδιαφορίας για τα κοινά. Ήταν ενωμένοι και θεωρούσαν το χωριό δικό τους. Προσφέρανε προσωπική εργασία στην κοινότητα, η οποία ήταν υποχρεωτική. Κάθε κοινότητα υποχρέωνε τον κάθε δημότη, από 16 ή 18 έως 60 ετών, να προσφέρει προσωπική εργασία 5-10 ημερών τον χρόνο για την κοινότητα. Και όποιος για διάφορους λόγους δεν μπορούσε να το κάνει, πλήρωνε σε χρήμα. Με βάση αυτό το νόμο φτιάξανε οι ντόπιοι την κοινότητα. Φτιάξανε τους δρόμους, φέρανε το νερό, φτιάξανε το νεκροταφείο, τις εκκλησίες. Επίσης, κλαδεύανε τα δέντρα, καθαρίζανε τους δρόμους από τα χόρτα, καθαρίζανε το νεκροταφείο, κάνανε δεντροφυτεύσεις. Για αυτό το λόγο οι ντόπιοι Ανοιξιώτες είναι πολύ τοπικιστές, θεωρούν την Άνοιξη δική τους. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εδώ γύρω τότε. Και όταν ήρθαν οι πρόσφυγες το 1922, δεν τους ήθελαν. Τους αποκαλούσαν «σφήκες». Και επέβαλαν να τους φτιάξουν σπίτια σε χωριστό μέρος. Και έτσι δημιουργήθηκε ο Άγιος Στέφανος. Τότε χωρίστηκε ο πληθυσμός της περιοχής σε διαφορετικές ομάδες. Και οι Ανοιξιώτες περιχαρακωθήκαν και ό,τι έκαναν για το χωριό το έκαναν μόνοι τους. Άλλωστε, στο χωριό τότε δεν υπήρχαν παρά ο Εμπειρίκος και οι οικογένειες που τον στήριζαν. Και κάποιοι κτηματίες και βοσκοί. Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι βοσκοί στην Άνοιξη. Εγώ που περπατάω συνέχεια τους συναντάω. Συγκεκριμένα, είναι τρεις που έχουν ακόμα πρόβατα.