Οι παλιές μου γειτονιές

Απόσπασμα από κύκλο αφήγησης με θέμα το περιβάλλον
Στην παλιά μου γειτονιά οι σχέσεις μου με τους γείτονες ήταν καλές. Μόνο με τον συνιδιοκτήτη είχαμε κάποιες προστριβές. Με τους άλλους ήταν πολύ καλές. Αλλά με τον συγκεκριμένο είχαμε πρόβλημα. Και να φανταστείς πως εμένα μου αρέσει να βρίσκομαι σε κοντινή απόσταση με τον άλλο. Αν ήμουν σε ένα οικόπεδο 5 στρεμμάτων, όπου δε θα ήξερα ούτε που είναι η είσοδος και δεν θα έβλεπα το γείτονα, θα ένοιωθα άσχημα. Θα φοβόμουν! Θα ένοιωθα ανασφάλεια. Βέβαια, αν έχεις καλές σχέσεις με τον άλλο, όλα αυτά είναι θετικά. Αν ο άλλος αρχίσει να γκρινιάζει συνεχώς και να σου λέει «γιατί άνοιξες το παράθυρο, γιατί τίναξες» κλπ., τότε δημιουργείτε κάποιο πρόβλημα. Στην καινούργια γειτονιά δεν ήμαστε τόσο αποπνικτικά όσο στην παλιά. Εκεί ήμασταν ένας δρόμος και μίλαγες με τον απέναντι άνετα. Δεν φώναζες για να σε ακούσει. Στη νέα γειτονιά, σίγουρα δεν έχω τόσο πολύ σχέση με τους γείτονες, με την έννοια πως δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο να πιάσω κουβέντα, να πάω για καφέ… Αλλά οι σχέσεις μας, είτε φιλικές είτε έστω τυπικές, είναι καλές, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά προτιμώ αυτό που είχα στην παλιά μου γειτονιά. Που ήξερα πως η γειτόνισσά μου είναι απέναντι, πως αν της κάνω ένα τηλέφωνο θα έρθει. Ή πως αν δεν τη δω, να της χτυπήσω την πόρτα, να δω, είναι καλά; Αυτό το πράγμα είναι καλό να το έχεις σε μια γειτονιά, με ένα γείτονα. Γιατί αν δεν έχεις κι αυτή την οικειότητα είναι άσχημο. Εμένα τουλάχιστον, με πειράζει. Γιατί έζησα και σε πολυκατοικία και δεν είχα πολλές σχέσεις με τους γείτονες. Πολύ απρόσωπα τα θυμάμαι. Οι δικοί μου που είχανε πάρε-δώσε με κοινόχρηστα και λοιπά, κάπου τους γνωρίζανε τους γείτονες. Εγώ δεν έδινα σημασία. Ίσως λόγω ηλικίας; Δεν ξέρω… Δεν έχω πάντως καλή εντύπωση από την πολυκατοικία.